یادداشت: شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبری

امروز خراسان جنوبی – زنگویی zangoei@birjandtoday.ir / اگر به استعدادهای به ودیعت نهاده شده در خویش توجه کنیم درخواهیم یافت که نه برای یک بازه زمانی ۷۰-۸۰ سالگی خلق شده ایم و نه سقف پرواز مان تا سقف این دنیاست چه رسد که گاه بسیارمان در یک زمان محدودتر و در زیر یک سقفِ بسیار کوتاه همه چیز را تام و تمام فرض می کنیم و می پنداریم که به فلان پُست و مقام که رسیدیم، همه چیز تمام می شود و فلان رقیب را هم که به لطایف الحیل از میدان به در کردیم، هم راه برای همیشه برای مان باز خواهد بود. به بازی گرفتار می شویم و این لهو و لعب را زندگی می پنداریم و برای رنگ و لعاب زدن بدان تا نا حق کردن حق دیگران و حق کردن ناحق خویش پیش می رویم و ابایی نداریم اگر گامی که برمی داریم روی پای دیگری بگذاریم و دستی که دراز می کنیم به لقمه ای بگیرد که در نیمه راه حلقوم دیگری است. این همه تکاپویی که می کنیم، این همه وزر و وبالی که انباشت می کنیم و ذخیره زندگی می پنداریم نشان از آن دارد که زندگی را نمی شناسیم و از مأموریتی که بر عهده ماست، اساسا، بی خبریم. خدا بیامرزد استاد صفائی حائری را که در صفحه ۲۳ کتاب “فقر و انفاق”، دردمندانه می نویسد و صدای فریادش در حروف می پیچد که؛ “بشر برای این نیامده که یک عمر به فکر سوخت و خوراک و پوشاکش باشد و با جان کندن چراغی برافروزد و سفره‌ای پهن کند و رخت میهمانی بپوشد، اما هنوز دست دراز نکرده، گرفتار مرگ می‌شود و اسیر خاک. اگر بشر برای همین آمده بود، به این همه استعداد احتیاج نداشت؛ به فکر و عقل و وجدان نیاز نداشت.” اگر همه اش این بود که برخی هامان می پنداریم که این ظرفیت های بزرگ نیاز نبود. مگر حیوانات که چنین می کنند و می خورند و می خسبند و می زایند، نیازی به عقل و خرد و راه شناسی و …. دارند؟ نه، همان غریضه کافی است تا نیازهاشان را برطرف کند. اگر برای انسان، این همه استعداد گذاشته اند و او را بر همه خلایق سروری داده اند و همه را از بهر او سرگشته و فرمان بردار کرده اند، برای یاد آوری یک شرط دقیق و وثیق و سازنده است که؛ ” شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبری”. ما را جایگاه فرمان روایی جهان داده اند تا جانِ خویش را به فرمان خدای خویش در آوریم. این فرمان بری، عالم را به فرمان ما می آورد و آن همه استعداد نهفته در انسان برای این است که جهان را بر مدار حق به حرکت در آورد….