یادداشت امروز/محرم و دعایی که پیرمردان می خواندند!

امروز خراسان جنوبی – رضا زنگویی zangoei@birjandtoday.ir
خدا بیامرزد درگذشتگان مجالس سید الشهدا را. عاشق بودند و اهل دل. آرزو هاشان را به دعا از خدا می خواستند. یادم هست با چه خلوصی می خواندند؛ “یَا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَکُمْ فَأَفُوزَ فَوْزا عَظِیماً “را.
اى کاش با شما بودم، و به رستگارى بزرگ مى رسیدم را از عمق جان برمی کشیدند. البته بودند کسانی که معنای کلمات را متوجه نمی شدند و با اهل راز، همکلام می شدند. همین همکلامی، واو هم آرزویی نباشد، حال خوشی به محفل می داد.
کسی چه می داند، شاید خدای کریم به لطف بی پایان خویش همه را به برکت آن دعا، مرتبتی والا می بخشید و چرا نبخشد خدایی که ذرات را گاه به چنان قدرتی در هسته می رساند که شکاف آن انرژی های چند هزار برابری ایجاد می کند؟. وقتی ذرات چنین غنی می شوند چرا حروف و لحظات نشوند؟
می شوند این دو هم.
مطمئنم و در کتاب های فراوانی خوانده ام در این باره اما امروز سخن در این باره نیست بلکه یادی بود از گذشته و گذشتگان که تازه شد و با دعا برای بازتولید آن حال خوش در امروز جامعه، سخن را از کلام ماندگار استاد صفائی حائری به امروز می آوریم که در صفحه ۱۶ کتاب وارثان عاشورا می فرمایند: “به شهادت آیه‌ى آخر سوره‌ى کهف، میان رجاء لقاء خدا و عمل صالح و عمل خالص ارتباطى هست که باید آن را به دست آورد و بهره گرفت، مادام که دل در دنیا باشد و از تنگى دنیا به ستوه نیامده باشد و شور و شوقى دیگر در او خیمه نزده باشد، تمامى کارهاى خدایى و آخرتى و تمامى نماز و جهاد و شهادت انسان دنیایى است و از این محدوده بیرون نمى‌رود و آن‌ دم که گرایش به غیب و اشتیاق به روز دیگر و انتظار لقاء خدا در دل شعله کشید، ناچار تمامى کارهاى دنیایى و خوراک و پوشاک و عیش و نوش انسان، انگیزه‌اى دیگر دارد و صبغه‌اى دیگر و هوایى دیگر، که تمامى کارهاى پراکنده، آن هنگام که در طرح جامع و برنامه‌ى گسترده‌ى تو شکل مى‌گیرد، هماهنگ و یگانه مى‌شود و علم و حالت به ثبات و سرمدیّت مى‌رسد.”
یعنی از زاویه نگاه استاد باید دل را پاک کرد از هرچه غیر خداست و مقصد را مشخص کرد. مقصدی که باز فقط خودِ خدا باشد. علاوه بر این همه اهداف و برنامه ها هم باید با مقصد هماهنگ باشد. راز ماندگاری هم همین هماهنگی است.
راز مانایی عاشورا نیز همین است. کربلائیان به تاسی از مولا حسین، خود را با خدا معنا کردند، خدا هم ماندگاری شان را امضا فرمود.
آن رسم، سنتِ امروز هم می تواند باشد. یعنی اگر خود را با خدا تعریف کنیم، حضرت علیم حکیم هم ما را در مقامی می نشاند که باید. محرم، گواه صادق الوعد بودن خداست پس با درک محرم خود را به جاودانگی خدایی برسانیم.
ان شا الله