یادداشت امروز/حق الناس، آدم را از حسین(ع) جدا می کند

امروز خراسان جنوبی – زنگویی zangoei@birjandtoday.ir
خیلی ها با امام علی(ع) بودند و حتی به جبهه رفتند و جنگیدند و زخم برداشتند. با امام حسن(ع) هم بودند و به جبهه هم رفتند، اما به کربلا که رسید در لشکری صف بستند که در برابر امام حسین(ع) بود.
تیغی از نیام برکشیدند که چون فرود می آمد، بر پیکر حق و حقیقت می نشست. سنگی که می انداختند، پیشانی حجت خدا را می شکافت. راستی چه شد که چنین شد؟ چه اتفاقی افتاد که جهت حرکت برخی ها با ۱۸۰ درجه تغییر پیدا کرد؟ بهترین جواب را در کلام خود سید الشهدا می توان یافت که در جواب جناب علی اکبر فرمود که شکم هاشان از حرام پر شده است. این حرام خوری هم آنان را به اسارت گرفته بود. برای فرار از اسارت های این نوعی و گرفتاری هایی که انسان را از امام حق و مسیر حق دور و در برابر حق قرار می دهد، به فرموده حضرت آیت ا… صفائی حائری(ره)، در صفحه ۲۷۱ کتاب وارثان عاشورا، اسارت‏ها را باید شناخت. وقتى‏ که من به تجارت، به صنعت، به علم و طبابت و یا فقه و اصول خودم مشغول باشم و در کنار این شغل‏ها به تربیت مردم و تلقى جدید توده‌‏ها فکر نکنم و در کنار شغل‏ها به تربیت مهره‏‌هاى کارساز و به جایگزینى آن‏ها فکر نکنم، فقط و فقط خودم را بخواهم و پفک، شیرینى و لباس رنگارنگ و هوس‏هاى بچه‌‏هایم را، خوب معلوم است که “ولىّ خدا” محصور مى‌‏شود و تنها مى‌‏ماند و معلوم است که” وتر”، ” موتور” مى‌‏گردد. چنانکه در کربلا اتفاق افتاد. مشکل در همین اسارت‏هاست‏ که ما را از حسین علیه السلام جدا مى‏ کند. معیّت حسین علیه السلام و همراهى او در دنیا و آخرت، رزق معرفت و رزق برائت مى‌‏خواهد. باید ذمه ای بری داشت تا فرصت همراهی با امام را یافت. هرکسی که نمی تواند حسینی بشود. حساب باید چنان پاک باشد که انسان خود را مدام آماده محاسبه داشته باشد و نه تنها از آن باکی به دل راه ندهد که مشتاق هم باشد. برای رسیدن به شأنی چنین هم قطعا باید ذمه ای بری از حقوق و به ویژه حق الناس داشت چه امام حسین(ع) در کربلا، تأکید دارند فقط کسانی همراه ایشان باشند که هیچ حقی بر گردن نداشته باشند.
حقی که قبل از حرکت نتوانند ادا کنند. یعنی نمی توان به انحای مختلف به مردم بدهکار بود و هزار جور حق بر ذمه داشت و آن وقت همراه حسین شد. نه، اسارت دقیقا همین است که حقوق دیگران، دست و پایت را بسته باشد والا از اسارت سیاه چال ها هم می توان رهید و خود را به کاروان حق رساند. این اسارت و دربند حقوق دیگران بودن است که راه را بر آدم می بندد. بنا بر این باور باید کوشید و خود را از اسارت نجات داد. آزاده از این اسارت هاست که می تواند کربلایی شود. بکوشیم که چنین باشیم.