سرمقاله – هیرکانی ۴۰ میلیون ساله سوخت

امروز خراسان جنوبی_محمد راعی فرد

سوختن و خاکسترشدن چقدر آسان است. درختان چون آدمیان نقاط مشترک فراوانی دارند. وقتی انسانها را به ثمن بخس در شعله های گرانی و تورم می سوزانیم، وقتی دریاچه ارومیه را می خشکانیم، وقتی گاوخونی و جازموریان مرداب انزلی و دریاچه نمک و زاینده رود را می خشکانیم، وقتی به دلیل خشکاندن دریاچه ارومیه و طوفان‌های نمک حاصل از آن حداقل چهار استان را با خطراتی مرگبار مواجه می‌کنیم، وقتی بدون تخصص و علم اندیشی بر هر باریکه آبی به نام رودخانه صدها سد ساختیم اینک به مرگ طبیعت روز به روز نزدیک و نزدیکتر می‌شویم. دیگر رودخانه کارون به محل بازی بچه ها تبدیل می شود. همچون زاینده رود و صدها مثال دیگر.جنگلهای هیرکانی آنقدر قدمت دارد که به عصر دایناسورها سلام کرده و حال با مدیریت‌های مشعشع مان یکان یکان درختان ارزشمند آن را در شعله های آتش بی رحم پیچانده ایم. حدود ۲۴ روز است که این جنگلهای تجدیدناپذیر همچنان در حال خاکستر شدن هستند. نه مدیریت و امکانات، فقط ناظر از بین رفتن بزرگترین جنگلی که ثبت جهانی شده است هستیم. هرساله شاهد آتش سوزی اندک جنگلهای باقی مانده هستیم و مدیریت بحران آن در قیلوله ای عمیق فرو رفته است؛ دریغ از امکانات اطفای حریق. حال تازه به فکر کمک‌ از سایر کشورها افتاده‌ایم. بحران مدیریت خروجی اش را در تمام زمینه‌ها شاهد هستیم و نیاز به مثنوی هفتاد من کاغذ نداریم. از ورشکستگی و یا ناترازی برق و آب و گاز رسیدیم به سوختن و خاکسترشدن یکی از ارزشمندترین جنگلهای جهان!