مطالعه جدیدی که توسط محققان دانشگاه مک گیل انجام شد، تصورات کنونی در مورد چگونگی درمان درد حاد را به چالش می‌کشد. یافته‌ها نشان می‌دهد، درمان برخی از اشکال درد حاد با دارو‌های ضد التهابی ممکن است در واقع خطر تبدیل آن درد به یک بیماری مزمن را افزایش دهد.

تمرکز این تحقیق بررسی این موضوع بود که چه چیزی باعث انتقال درد حاد به یک بیماری مزمن می‌شود. اولین گام شامل مطالعه بیان ژن‌های خاص در گروهی از بیماران مبتلا به کمردرد حاد بود.

محققان متوجه فعالیت گسترده ژن‌های مرتبط با سیستم ایمنی در بیمارانی شدند که به سرعت از کمردرد حاد خود بهبود یافتند. همان ژن‌ها در بیمارانی که درد مزمن طولانی‌مدت را تجربه کردند، به‌طور آشکار خاموش بودند. اساساً به نظر می‌رسید، آن دسته از افرادی که کمتر احتمال دارد درد مزمن را تجربه کنند، هنگامی که از درد حاد رنج می‌بردند، واکنش التهابی شدیدی نشان دادند.

لودا دیاتچنکو، نویسنده ارشد این مقاله توضیح داد: در تجزیه و تحلیل ژن‌های افرادی که از کمردرد رنج می‌برند، ما تغییرات فعال ژن‌ها را در طول زمان در افرادی که دردشان از بین رفته بود مشاهده کردیم. به نظر می‌رسد تغییرات در سلول‌های خونی آنها، به‌ویژه در سلول‌هایی به نام نوتروفیل‌ها باشد.

دارو‌های ضد التهابی به طور معمول برای درمان کمردرد استفاده می‌شوند و سال‌ها شواهد ثابت کرده‌اند که آن‌ها به کاهش درد کمک می‌کنند. اما این یافته اولیه نشان داد که سرکوب یک پاسخ التهابی اولیه به درد می‌تواند کاری برای افزایش خطر ابتلا به درد مزمن باشد.

بنابراین، محققان به سراغ یک سری آزمایشات روی موش رفتند تا ببینند آیا این نتیجه صحت دارد. هنگامی که موش‌هایی که آسیب‌های کمری داشتند، دارو‌های ضدالتهاب غیراستروئیدی معمولی تجویز می‌شدند، علیرغم اینکه دارو‌ها در کوتاه‌مدت به‌عنوان مسکن مؤثر عمل می‌کردند، احتمال بیشتری داشت که درد طولانی‌مدت مداومی را تجربه کنند. موش‌هایی با آسیب‌های مشابه که با سرم نمکی یا مسکن‌های متفاوت درمان شده‌اند، کمتر احتمال دارد علائم درد مزمن را نشان دهند.