به گزارش ایرنا، بشر از همان ابتدا زندگی در این کره خاکی همواره در پی ایجاد ارتباط با یکدیگر بوده ایجاد صدا و آوا، برافروختن دود و آتش، بستن نامه به پای پرندگان و مانند آن از جمله کارهایی بوده که در این رابطه انجام می داده است.
با گذشت زمان و گسترش جوامع بشری توجه به سرعت انتقال پیام و صحت آن مورد توجه قرار گرفت، تلگراف و بعد پست مواردی بودند که جایگزین روش های کهن شدند.
پست به عنوان یک ابزار ارتباطی جمعی از پیشینه ای طولانی برخوردار است، تاریخچه استفاده از پست در ایران به سه هزار سال پیش و زمان حکومت هخامنشیان باز می گردد که این امر پیشتازی کشور در استفاده از این ابزار را نمایان می کند.
استفاده از شیوه های نوین در پست به تدریج گسترش یافت و فعالیت ها در این حوزه انجام شد، پست در ایران تا پیش از ۱۲۲۱ هجری شمسی به صورت اداره بود که با توجه به موفقیت های پست در انجام دادن امور کشور ناصرالدین شاه قاجار دستور تشکیل وزارت پست را صادر کرد و امیر کبیر بنیانگذار تاسیس آن بود، با تشکیل اتحادیه پست جهانی ایران به عنوان یکی از نخستین کشورهای دنیا به عضویت این اتحادیه درآمد.
شیوه های نوین پستی با پیروزی انقلاب اسلامی ایران رواج بیشتری یافت و به مرور فعالیت های بی شماری در شبکه پستی کشور صورت گرفت.
حذف ساختار سنتی پست و به کارگیری فناوری های تازه و متنوع چون پست پیشتاز، پست مستقیم، سلف سرویس پستی، تحویل هوشمند بسته های پستی، پست تصویری، پست یافته، صندوق شخصی، پست تلفنی ۱۹۳، پست اکسپرس، پست خرید، پست رستانت، خرید اینترنتی، پست ویژه، پیک ویژه و مانند آن از جمله دستاوردهای مهم در این حوزه است.
شرکت پست جمهوری اسلامی ایران در اجرای بسیاری از طرح های کلان ملی از جمله توزیع کارت سوخت، توزیع کالابرگ های شهری، روستایی و عشایری، ثبت نام و توزیع کارت ملی، کارهای خودرو، توزیع فرم های اطلاعات اقتصادی، سرشماری عمومی نفوس و مسکن، ثبت نام تلفن همراه و مانند آن مشارکتی گسترده دارد.
این نهاد به منظور توسعه هر چه بیشتر رقابت پذیری، پویایی و پاسخگویی مناسب به نیازهای متنوع و تازه پستی بستری مناسب به منظور حضور و مشارکت فعال بخش خصوصی به همراه اپراتورهای دولتی برقرار کرده و خصوصی سازی یکی از نتایج مهم برای آن است.
پست به مفهوم یک نهاد ارتباطی در نظام اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی یک کشور نقش دارد بویژه در بخش اجتماعی و اقتصادی، باعث حفظ محیط زیست، کاهش سفرهای شهری و میان شهری افراد، آسان کردن فرآیندهای نظام اداری، توسعه رفاه اجتماعی و زمینه های صرفه جویی و بهره وری اقتصادی را به وجود می آورد در بخش فرهنگی نیز فرهنگ عمومی و تخصصی جامعه را بالا و ارتباطات فرهنگی را آسان می کند در عرصه سیاسی نیز باعث برقراری ارتباط حکومت، سازمان ها و مردم می شود.