موهای سپیدش کوله باری از تجربه ۷۰ ساله اش را عیان می کند و چین و چروک های صورتش از تلخی ها و ناکامی های زندگی حکایت دارد؛ به ترک خوردگی های دستش که بخشی از آن در زیر حلقه عصای چوبی پنهان شده، خیره می شوم و می دانم که برای بهبود زندگی خود و خانواده اش از هیچ تلاش دریغ نکرده است.
حکایت ناجوانمردی های زمانه را با قطره اشکی که از آن سوی چشمان کم سو و عینک ذره بین اش جاری و در بین چین و چروک های صورتش پنهان می شود را بیان می کند و می گوید: حقم این نبود که پس از سال ها رنج و مشقت اینجا باشم.
نمی خواهد اسمش را بگوید اما از حرف هایش می توان فهمید که این درخت استوار زندگی، کارمند بازنشسته یکی از ارگان های دولتی بوده که پس از فوت یار و همدم سال های جوانیش، اینک به سرای سالمندان مهاباد آورده شده است.
اما معتقد است که فرزندانش تقصیری ندارند، زمانه عوض شده و گرنه هیچ فرزندی نمی خواهد که پدر و مادرش را برنجاند و ….
بغض عمیقی گلویش را می فشارد و اجازه نمی دهد که جمله اش را تکمیل کند و خانم مددکار نیز با چشم به ما اشاره می کند که دیگر گفت و گو را ادامه ندهیم.
او و دیگر همراهانش که اکنون خانواده بزرگ سالمندان کشور را تشکیل می دهند، حرف های زیادی برای گفتن دارند اما افسوس که دنیای مدرن و زندگی ماشینی امروز باعث شده است تا آنان نتوانند درد دل های خود را به گوش های شنوا بگویند و بسیاری دیگر از سالمندان در میان خانواده ها در کوچه و بازار و درون اجتماع از برخی ناملایمات رنج می برند.
همگان می دانند که آنان روزی، روزگاری داشتند و موهای سر و رخسار آنان اینگونه زمستانی نبود و بازوان توانمندشان نسل های امروزی را پرورش می داد.
میزان سالمند‌آزاری و رشد والدین سر راهی هر روز بیشتر می شود و با وجود تأکید شرع و افکار عمومی مبنی ‌بر تکریم سالمندان به ‌ویژه پدر و مادر که نقش اساسی در بنیان خانواده دارند، هم‌اکنون این ارزش از سوی نسل جوان کشور زیر پا گذاشته می‌شود.
یکی از اهداف راه اندازی سرای سالمندان حفظ کرامت انسانی کهنسالانی است که کسی را ندارند تا از آنات مراقبت کنند و یا افرادی که به دلیل بیماری مانند الزایمر امکان نگهداری از آنان برای خانواده ها مشکل است.