می‌گفت گاهی اوقات با اضطراب و ناراحتی شدید از خواب می‌پرد و گوشی‌اش را با سرعت برمی‌دارد و صفحه اش را بالا و پایین می‌کند، درحالیکه می‌داند هیچ کاری ندارد و منتظر هیچ کسی نیست که به او پیام بدهد، بعدخیالش جمع می‌شود و دوباره می‌خوابد و تا چندین بار در طول شب این اتفاق می‌افتد تا اینکه صبح خسته و کوفته از رختخواب بلند می‌شود می فهمد آخرین بار که بیدار شده با گوشی در دستش به خواب رفته؛ به جز همه اینها  همیشه منتظر یک اتفاق بد است، اینکه گوشی‌اش زنگ بخوردو یک خبر بدی به او بدهند. این حالت‌ها آنقدر اضطرابش را زیاد کرده که به تپش قلب افتاده و گاهی حتی بدون مجوز دکتر قرص هم می‌خورد.

اینها بخشی از صحبت‌های یک معتاد به گوشی است.بله درست شنیدید. معتاد به گوشی که دچار اختلال نوموفوبیا است یعنی همان اختلال اضطرابی به گوشی‌های هوشمند و صفحات مجازی که استفاده مدام از گوشی، تبلت یا رایانه را شامل می‌شود و باعث اختلال در زندگی، کار، درس و روابط افراد می‌شود. خیلی‌ها اصلا خودشان اعلام می‌کنند که باگوشی‌شان ازدواج کرده اند، اینها هرگز نمی‌توانند یک رابطه درست صمیمانه با دیگران داشته باشند چون رفتارشان باعث آزار سایرین است. اما چه شد که اینطور شد؟ چرا در عصر تکنولوژی که قرار بود این فناوری و تکنولوژی به کمک ما بیاید و باری از دوشمان بردارد، باری هم بر دوشمان شد و در واقع این فناوری است که سوار عده‌ای شده .

*نشانه‌های اعتیاد به گوشی هوشمند

اصلا بیایید از اینجا شروع کنیم که معتاد به گوشی همراه به چه کسی می‌گویند؟

«سمیرا آل بویه »روان شناس، چند علامت را که نشان می‌دهد فردی دچار اعتیاد به گوشی است، فهرست بندی می‌کند:

-کسی که مدام موبایلش را چک می‌کند، حتی زمانی که کار واجبی ندارد یا پیام یا زنگی ندارد که منتظرش باشد.

-کسی که دچار اختلال نوموفوبیا است، یعنی اگر یک لحظه گوشی‌اش از او دور باشد، نگران شده و مضطرب می‌شود.

-کسی که در فضای مجازی بیهوده گردی می‌کند، یعنی اخبار،‌ویدئوها و عکس‌هایی را دنبال می‌کند که به دردش نمی‌خورد.

-کسی که تأیید طلب است یعنی اگر پست یا عکس یا مطلبی جایی بگذارد، و لایک و کامنت کافی نگیرد، عصبانی و ناراحت می‌شود.

-کسی که پنهان کار است یعنی چت‌های خصوصی با کسانی دارد که نزدیکانش از آنها با خبر نیستند.

بنابراین کسانی که مدام گوشی دستشان است و لحظه‌ای آن را از خودشان جدا نمی‌کنند، زمانی که گوشی خاموش می‌شود استرس می‌گیرند، به جای صحبت کلامی با اعضای خانواده پیامک می‌دهند، بدون گوشی هیچ جا نمی‌روند، حتی موقع تماشای تلویزیون یا کار گوشی دستشان است، هنگام راه رفتن آن را چک می‌کنند و مورد سرزنش دیگران دراین رابطه قرار می‌گیرند، دچار اعتیاد به گوشی هستند.

اختلال‌های مرتبط با گوشی‌های همراه و اینترنت به جز علائم اضطرابی باعث مشکلات دیگری مثل فشار و آسیب به چشم، خطر تصادف، سندروم گردن، چاقی، سندروم کانال کارپال و کاهش کیفیت خواب می‌شود.

*راهکارهای درمان اعتیاد به گوشی

حال که می‌بینیم فناوری‌های امروزی تا عمق و ریشه‌های وجودی زندگی‌مان گسترده شده است، باید یک طوری خزنده‌های بی صدا را ریشه کن کنیم و ارتباطمان با آنها در حد یک سلام و احوالپرسی و راه افتادن کارمان باشد، نه اینکه با آنها ازدواج کنیم.

و اما حالاچه کنیم؟

آل بویه در این باره می‌گوید:‌«شاید گفتن اینکه استفاده از گوشی را محدود کنیم، برای معتادان به گوشی‌های همراه و فضای مجازی شوخی مضحکی باشد اما واقعا باید این اتفاق به طرق مختلف رخ بدهد مثلا اینکه نوتیف‌ها و صدای پیام‌ها را خاموش کنیم تا به خاطر هر دینگ دینگی سراغ گوشی نرویم و زمان زیادی را صرف کنیم.

دوم اینکه گوشی را زمان خواب با خود به رختخواب نبریم به جای آن یک جایگزین بگذاریم مثل کتاب یا یک موسیقی آرام که ما را مشغول کند تا خوابمان برود و به جایش مدام گوشی و شارژر و دیدن فیلم و عکس که بدتر ما را مضطرب و از خواب بی خواب می‌کند، نباشد. حتی برای تنظیم ساعت بیدار شدن هم می‌توانیم یک ساعت کوکی یا زنگدار تهیه کنیم و از آن به جای گوشی استفاده کنیم تا به بهانه اینکه ساعت می‌گذاریم، گوشی مدام تا نیمه شب دستمان نباشد.

سوم ابتدای صبحمان را با گوشی و چک کردن اخبار شروع نکنیم چرا که اینکار اول صبح باعث حالت اضطرابمان می‌شود. به جای زمان‌های مشخصی برای استفاده و چک کردن گوشی قرار دهیم ، مثلا در یک بازه زمانی در محل کار یا هنگامی که کلاس نداریم.

چهارم هنگام مصرف هر وعده غذایی گوشی کنار دستمان نباشد تا بخواهیم ازاخبار دنیا مطلع شویم بلکه صبحانه،‌ناهار یا شاممان را با لذت بدون فضای مجازی و استوری و هر چیز دیگری بگذرانیم. پنجم گاهی گوشی را از دسترس خارج کنید، مثلا صدایش را قطع کنید یا اینکه خاموش کنید تا به کارهایتان با تمرکز برسید و ذهنتان هم آرام باشد.

ششم اگر والدین خانه هستید برای استفاده از گوشی در منزل قوانینی تعیین کنید، مثلا موقع غذا همه گوشی‌هایش را در جایی مشخص بگذارند یااینکه موقع خواب با خودشان به اتاق خواب نبرند و اینکه زمان صحبت اعضای خانواده با هم گوشی دست کسی نباشد و قوانینی از این دست که همه آنها را رعایت کنند. اینطور دیگر مدام مادر یا پدر مجبور نیستد فریاد بزنند که بچه‌ها گوشی را کنار بگذارید و سر سفره بیایید یا با هم صحبت کنیم.

این نکته را هم در نظر داشته باشید که اعتیاد به گوشی یک شبه یا یک هفته‌ای ترک نمی‌شود بلکه این عادت به مرور ایجاد شده و به سختی هم ترک می‌شود نکته مهم این است که در آن ممارست داشته باشیم و به تدریج ساعت‌های استفاده نکردن از گوشی را زیاد کنیم نه یک مرتبه!»

برخی کارشناسان فضای مجازی هم معتقدند که به جای قطع کردن گوشی باید استفاده از آن را کم کرد چرا که با قطع یک مرتبه احتمال بازگشت نیز زیاد است اما اگر بتوانیم مدیریت درست داشته باشیم، نتیجه خوبی هم می‌گیریم.

چند نکته دیگر نیز در این زمینه حائز اهمیت است که می‌توانیم بدان اشاره کنیم. مثلا اینکه برخی از کانال‌ها ، گروه‌ها و فعالیت‌های غیرضروری در فضای مجازی را اگر ترک کنیم، ارتباطمان با گوشی کمتر می‌شود و اعصابمان نیز راحتتر است. مثلا اگر ما در چندین فضای مجازی عضو هستیم و در هر کدام در تعداد زیادی گروه نیز فعالیت داریم، نمی‌توانیم در آن واحد یا حتی در یک روز به همه آنها پاسخگو باشیم و در آنها مشارکت کنیم و همین باعث اضطراب زیادمان می‌شود.پس بهترین حالت این است که در این فضاها هرکدام که بیشتر مورد استفاده ، نیاز و پسند ما است،آن را حفظ کنیم و بقیه را حذف یا کمرنگ کنیم و در گروهی عضو نشویم که مجبور به چک کردن مدام آنها باشیم.

در یک دوره‌ای اینطور شده بود که همه مردم برای فضاهای مجازی مدام دنبال سلفی گرفتن بودند و همین هم دردسرهای زیادی را برای خیلی افراد ایجاد کرد اما یکی از مسائل اعتیاد به گوشی همین سلفی گرفتن مدام است که باید آن را ترک کنیم و راهکارش این است که با گذر زمان استفاده از آن را کاهش دهیم و با این کار اعتماد به نفسمان هم افزایش پیدا می‌کند. یک قانون دیگری نیز مطرح شده به نام قانون «۲۰-۲۰-۲۰»‌یعنی اگر مدت زمانی که به گوشی نگاه می‌کنید ۲۰ دقیقه است، ۲۰ ثانیه به چشمانتان استراحت دهید و به یک شی که از شما ۶ متر فاصله دارد نگاه کنید تا چشم استراحت کند و مشکلات خشکی و تاربینی کم شود.

برخی از افراد هم هستند که به خاطر بازی‌های گوناگونی که در گوشی‌هایشان دارند مدام گوشی دستشان است مثلا مدام باید مراحل مختلف را در یک بازی آنلاین طی کنند و همین آنها را دچار مشکل در زندگی می‌کند. بهتر است که بازی‌های مختلف را در گوشی حذف کنید و یا اینکه هیچ بازی آنلاینی در گوشی نداشته باشیم. گاهی هم لازم است که به خود گوشی استراحت بدهیم و با اعضای خانواده وقت بگذرانیم مثلا به گردش و تفریح بدون گوشی برویم و از زندگی لذت ببریم.

با تمام این احوال اگر باز هم نمی‌توانید اعتیاد به گوشی را کنار بگذارید بهتر است که به مشاور خانواده مراجعه کنید چرا که عوارض ناشی از اعتیاد به گوشی خیلی زیاد است و علاوه بر مشکلات جسمانی و عقب افتادن از برنامه‌های زندگی بر روح و روان ما نیز اثر منفی دارد.

گروه تاریخ خبرگزاری فارس ـ امین رحیمی: مصرف قهوه در ایران سابقه‌ای ۵۰۰ ساله دارد و داستانش این است: «در دوره صفویه پیش از آنکه چای در ایران شناخته شود، قهوه شناخته شده بود. قهوه در جهان اسلام مصرف داشت. ایرانیانی که برای زیارت به مکه مکرمه و اماکن مقدسه به کشورهای اسلامی و ترکیه عثمانی مسافرت می‌کردند با قهوه آشنا شدند و آن را به ایران آوردند. در ابتدا قهوه نوشی در ایران عمومیت نداشت و مصرف آن فقط در دربار مرسوم بود. پس از آن اندک‌اندک قهوه‌نوشی میان برخی از اقشار مردم به ویژه نخبگان و اعیان رسم شد و مکان‌هایی که قهوه درست می‌کردند به قهوه‌خانه معروف شدند.

قهوه‌خانه به صورت مردمی و عمومی‌اش در ایران در دوره صفوی شکل گرفت. برخی از سیاحان اروپایی که در این دوره به ایران آمده بودند در سفرنامه‌های خود از قهوه‌خانه و چایخانه صحبت کرده‌اند. اولئاریوس، سیاح آلمانی که در دوره صفوی به ایران سفر کرده بود از چایخانه ختایی و قهوه‌خانه صحبت می‌کند. در اولی چای از نوع چای وارداتی از چین و در دومی قهوه دم ‌می‌شد و به مشتریان می‌دادند».

از توصیف سیاحان معلوم می‌شود رقابتی همزمان میان چای و قهوه در میان بود و این‌طوری بود: «از روزگار شاه صفی، صرف چای نیز در ایران مرسوم شد. ابتدا چایخانه‌هایی پدیدار شد و اندک‌اندک نوشیدن چای در قهوه‌خانه‌ها نیز معمول شد. ورود چای به ایران عصر صفوی چنان‌که از نام چای ختایی نیز برمی‌آید، ظاهرا نه از هند بلکه از چین انجام شده است».

در تاریخ روایتی هست درباره اینکه اصلا چرا قهوه‌خانه‌ها در ایران شکل گرفتند و این‌قدر رونق یافتند و این است: «قبل از این‌که قهوه‌خانه و چایخانه به عنوان یک مکان عمومی در محیط بیرون از خانه و در بازار و کوی و برزن شکل بگیرد و مردان خانواده را از هر گروه و قشر به خود جذب کند مردان ایران در جامعه کشاورزی و کارگری آن زمان، جایی برای جمع‌شدن نداشتند. کسبه حرفه‌های مختلف از تاجر و بازرگان گرفته تا صنعتگر و پیشه‌ور و کارگر معمولا در خانه‌های یکدیگر یا بزرگ و معتمد صنف جمع می‌شدند. با شکل‌گرفتن قهوه‌خانه، این نهاد توانست محفل مناسبی برای جمع‌شدن افراد هر صنف جامعه بشود. اولین قهوه‌خانه‌های ایران در شهر قزوین و در زمان شاه تهماسب پدید آمد و بعدها در اصفهان در زمان شاه عباس قهوه‌خانه‌ها توسعه یافتند. نخستین قهوه‌خانه‌ها در اصفهان بیشتر در ضلع شمالی میدان نقش جهان و در بازار قیصریه و زیر طاق‌نماهای آن بودند».

وضعیت رقابت قهوه و چای در ایران همین‌طوری بود و بود تا اینکه در دوره قاجار وضعیت تغییر کرد و این‌طوری شد: «از اواسط دوره قاجار چای که از هند به ایران وارد می‌شد، میان اقشار مختلف رونق یافت و به خانه‌های مردم هم رسید… در قهوه‌خانه‌های دوره قاجار دیگر قهوه یافت نمی‌شد، زیرا که ذائقه ایرانی به چای بیشتر سازگار بود و در نتیجه قهوه‌چیان، دم‌دادن چای را بهتر از جوش قهوه یاد گرفتند… نخستین کسی که نهال چای را به ایران آورد تا چای محصولی ارزان و وطنی باشد محمد میرزا کاشف‌السلطنه بود که نهال های چای را در سال ۱۲۷۹ شمسی و در عهد مظفرالدین قاجار از هندوستان آورد و در لاهیجان کشت داد و کم کم مردم شمال را با چای‌کاری آشنا کرد. پس از آن کشت و تولید چای در مناطق وسیعی از شمال ایران عمومیت پیدا کرد و چای‌نوشی بخشی از سبک زندگی ایرانیان شد».

حالا با این سابقه تاریخی آیا ممکن است قهوه دوباره با چای رقابت کند یا بتواند جای چای را در ایران بگیرد؟ تصورش هم مشکل است!

به گزارش فارس، «… دو هفته آخر سلطنت رضاخان، من درگیر مسائلی بودم که به تعیین سرنوشت بعدی حکومت پهلوی پیوند قطعی داشت. نزدیکی من به ولیعهد (محمدرضا) و دوستی منحصربه فرد او با من عاملی بود که سبب شد تا در این مقطع حساس نقش رابط او را با مقامات اطلاعاتی انگلستان عهده‌دار شوم. در این روزها من تنها یار محرم و صمیمی محمدرضا بودم…. بعدازظهر یکی از روزهای نهم یا دهم شهریور‌(۱۳۲۰) ولیعهد به من گفت: همین امروز به سفارت انگلیس مراجعه کن. در آنجا فردی است به نام «ترات» که رئیس ‌اطلاعات انگلیس در ایران و نفر دوم سفارت است. او در جریان است و درباره وضع من با او صحبت کن… نمی‌دانم نام «ترات» و تماس با او را چه کسی به محمدرضا توصیه کرده بود، شاید فروغی، شاید قوام شیرازی و شاید کس دیگر؟! من به سفارت انگلیس تلفن کردم و گفتم با مستر ترات کار دارم… از این موضوع استقبال کرد و گفت: همین امشب دقیقا راس ساعت ۸ به قلهک بیا در آنجا در مقابل در سفارت، جنگل کوچکی است در آنجا منتظر من باش…»

این جملات بخشی از خاطرات ارتشبد سابق حسین فردوست، رئیس ‌اداره ویژه اطلاعات شاه، دوست قدیمی و یار سال‌های جوانی او درباره انتخاب محمدرضا به سلطنت از سوی متفقین است که به دیدارهای محرمانه خود با یک کارشناس ارشد اطلاعاتی سفارت انگلیس به نام «آلن چارلز ترات» اشاره دارد.

آلن چارلز ترات در یک شرایط بسیار مخفیانه و به گونه‌ای سری با فردوست ملاقات کرده و به او می‌گوید: «… محمدرضا طرفدار شدید آلمان‌ها است و ما از درون کاخ، اطلاعات دقیق و مدارک مستند داریم که او دائماً به رادیوهایی که در ارتباط با جنگ است به زبان‌های انگلیسی، فارسی و فرانسه گوش می‌دهد و نقشه‌ای دارد که خود تو پیشرفت آلمان در جبهه‌ها را برایش سنجاق می‌کنی!…»

فردوست پیام «ترات» انگلیسی را به محمدرضا رسانده و او را آگاه می‌کند که برای رسیدن به پادشاهی بایستی شرایط مورد نظر انگلیس و آمریکا را دقیقا رعایت نماید. البته محمدرضا برای هر گونه شرط و شروط آماده بود و این را به فردوست اطلاع می‌دهد: «… محمدرضا گفت: فردا اول وقت با ترات تماس بگیر و با او قرار ملاقات بگذار و بگو که همان شب با محمدرضا صحبت کردم و گفت که نقشه را از بین می‌برم و رادیو هم دیگر گوش نمی‌کنم مگر رادیوهایی که خودشان اجازه دهند آنها را بشنوم…!»

فردوست مجددا با آلن چارلز ترات دیدار کرده و فرمانبرداری محمدرضا را به اطلاع وی می‌رساند. در مقابل، «ترات» نظر قطعی را به بررسی شرایط ولیعهد و مشورت با طرف‌های آمریکایی و روس موکول می‌کند. اما محمدرضا گویا صبر و قرار ندارد، چراکه از یک سوی نگران روی آوردن مجدد غرب به قاجاریه به‌وسیله یکی از شاهزادگان آن سلسله است و از سوی دیگر بیم به سلطنت رساندن برادرش را دارد. فردوست می‌گوید: «… بلافاصله از من خواست به ترات تلفن کنم، خیلی دلواپس بود و دلش شور می‌زد. می‌خواست هرچه زودتر تکلیفش روشن شود و در عین حال از برادر تنی‌اش علیرضا وحشت داشت و می‌ترسید که انگلیسی‌ها او را روی کار بیاورند!….»

بالاخره ۴-۵ روز بعد «ترات» در همان محل قبلی، به فردوست وقت ملاقات داده و نتیجه بررسی‌ها و مشورت‌هایش را به اطلاع وی ‌رساند: «…. سرانجام ۲۴ شهریور بود که ترات به من گفت: با عجله همین امشب ترتیب کار را بده و هرچه زودتر محمدرضا به مجلس برود و سوگند بخورد و تأخیری در کار نباشد. من به محمدرضا اطلاع دادم. او هم مقامات مربوطه را تلفنی احضار کرد، توسط فروغی استعفانامه رضاخان، که منتظر تعیین تکلیف ولیعهد بود، تقریر شد و مقدمات رفتن رضاخان و انتصاب محمدرضا به سلطنت تدارک دیده شد.»

اما خود محمدرضا پهلوی نیز سالها پس از رسیدن به سلطنت، با سخنانی این روایت فردوست که چگونه انگلیس و آمریکا وی را بر تخت سلطنت نشاندند را تایید نمود. شاه در یک سخنرانی بر دست‌نشاندگی خود به طور رسمی و علنی صحه گذارد و گفت: «… شاید (انگلیس و آمریکا) فکر کردند که برچیدن اساس سلطنت سلسله ما، نتایج بدتری برای نظم و آرامش این مملکت داشته باشد. این است که گفتند خوب، پادشاه باقی بماند ولی کار پادشاه کار یک نظاره بدون تاثیر باشد..».

اینچنین محمدرضا را برتخت سلطنت ایران نشاندند و در مدت ۳۷ سال تمام و کمال و در بالاترین حد ممکن از او حمایت‌های سیاسی و اقتصادی و نظامی به عمل آوردند تا بتوانند حرث و نسل این سرزمین را به غارت برده و آن را پایگاه نظامی خود در غرب آسیا قرار دهند.

اما پس از ۳۷ سال‌، شاه در موقعیتی قرار گرفته بود که نهضت اسلامی مردم ایران به رهبری امام خمینی در پی ۱۶ سال مبارزه مستمر‌، زنگ نابودی سلطنت او و خاندانش و دودمان ۲۵۰۰ ساله ستمشاهی در ایران را به صدا درآورده بود. آنچه که خود شاه و اربابانش بیش از همه از آن، اطلاع داشتند.

ویلیام شوکراس نویسنده و روزنامه‌نگار انگلیسی که بعدا کتاب «آخرین سفر شاه» را درباره روزهای آوارگی محمدرضا پهلوی و فرح دیبا نوشت، از قول ویلیام سولیوان، آخرین سفیر آمریکا در ایران، روزهای آخر شاه را این‌گونه توصیف کرده است: «… شاه در بعضی گفت‌و‌گوهایش با سولیوان، گویی در گرداب حوادث غرق شده بود. گاهی عصبی بود و زمانی به طرز شگفت‌انگیز ساکت و آرام به‌نظر می‌رسید. اما در تمام موارد اوضاع را درک نمی‌کرد و مایوسانه در جست‌وجوی توصیه و نظر مشورتی بود. می‌گفت فقط به من بگویید واشنگتن چه می‌خواهد؟ این سؤال برای سولیوان بسیار سخت بود…»

شاه همواره گوش به فرمان بیگانگان بود؛ از همان زمان که می‌خواست بر تخت سلطنت بنشیند تا تمام دوران حکومتش و حتی وقتی فرمان به کشتار مردم می‌داد و تا لحظات فرار از کشور.

سرانجام واشنگتن در جست‌وجوی راهی برای فرار از مخمصه‌ای که با انقلاب اسلامی مردم ایران در آن گرفتار شده بود و با کورسوی امیدی به تلاش دولت بختیار و ژنرال‌های شاه برای حفظ سلطه آمریکا برمقدّرات ایران‌، دستور نهایی را صادر کرد و همان‌گونه که در شهریور ۱۳۲۰، متفقین فرمان به خروج رضا میرپنج از کشور داده بودند، این‌بار امر به‌ترک کشور توسط پسرش کردند. ویلیام شوکراس فرمان واشنگتن به شاه را این‌گونه تعریف کرده است: «…در اواخر دسامبر، سولیوان برای انجام مأموریتی به کاخ (نیاوران) رفت که به قول خودش برای یک سفیر غیرعادی بود. می‌بایست به رئیس ‌کشوری که نزد او اعزام شده بود‌، بگوید که باید کشورش را‌ ترک نماید…»

ویلیام سولیوان، آخرین سفیر آمریکا در تهران در کتاب خاطرات خود به نام «ماموریت در ایران» این ملاقات که به قول وی، تلخ‌ترین خاطره زندگی دیپلماتیکش محسوب می‌شود را نقل کرده است. وقتی وی به عنوان سفیر یک کشور بیگانه قرار بوده پیام آمریکا و سران غرب را به شاه ایران ابلاغ نماید که بایستی از مملکت خود بیرون برود‌، سولیوان درباره آن خاطره نوشته است: «… در همین ایام (اوایل دی ماه ۱۳۵۷) پیامی از واشنگتن دریافت داشتم مبنی براینکه در اولین فرصت شاه را ملاقات کنم و به او بگویم که هرچه زودتر ایران را ترک گوید… ابلاغ چنین پیامی از طرف سفیر یک کشور به رئیس ‌مملکتی که در آن ماموریت دارد‌، کار ساده‌ای نیست…»

اما وجه تلخ‌تر ماجرا‌، نحوه برخورد زبونانه و حقیرانه شاه با آن پیام بود که به جای ایستادگی و مقاومت در مقابل تعیین تکلیف یک سفیر بیگانه و همچنین نشان دادن غرور شاه یک مملکت‌، به شکل درمانده‌ای تسلیم شده و مانند برده‌ها تنها سؤال کرد که حالا کجا باید برود؟!

ویلیام سولیوان خاطره آن روز را این‌گونه ادامه داده است: «… من تا آنجا که می‌توانستم با لحن ملایم و مهربان مضمون پیام واشنگتن را به شاه ابلاغ کردم. او با دقت به پیامی که او را به ترک کشورش دعوت می‌کرد‌، گوش داد و وقتی که حرف‌های من تمام شد، رو به من کرد و با لحنی کم و بیش ملتمسانه گفت: خیلی خوب، اما کجا باید بروم؟…»!

حدود ساعت ۱۱/۳۰ روز سه‌شنبه ۲۶ دی‌ماه، شاه و فرح و بچه‌هایشان (به جز رضا پهلوی که قبلاً به آمریکا رفته بود) با بالگردهای جداگانه راهی فرودگاه مهرآباد شدند.

ویلیام شوکراس حال و هوای آن روز فرودگاه مهرآباد را این‌گونه گزارش داده است: «‌۱۶ ژانویه ۱۹۷۹، فرودگاه مهرآباد تهران، باد سردی از کوه‌های البرز، دور و بر دو فروند هواپیمای ۷۰۷ را که در جلوی پاویون سلطنتی یک‌طبقه‌ سفید و مفروش با قالی‌های ضخیم، ایستاده‌اند، جارو می‌کند. همین‌جا بود که در روزهای خوش‌تر، شاه ایران، پادشاهان و دولتمردانی را که برای چاپلوسی و تأیید بلندپروازی‌ها و تقاضای اتحاد و پول و سایر نشانه‌های پادشاهی‌اش می‌آمدند، پیشواز و بدرقه می‌کرد…» ۱۰

شاه‌ در خاطراتش‌ اعتراف‌ دارد:  «در آن‌ لحظات‌ احساس‌ می‌کردم‌ واقعه‌‌ شومی‌ در شرف‌ وقوع‌ است‌، زیرا با تجربه‌تر از آن‌ بودم‌ که‌ درباره‌‌ آنچه‌ احتمال وقوعش‌ می‌رفت ‌تصوری‌ نداشته‌ باشم‌. می‌خواستم‌ خود را قانع‌ کنم‌ که‌ رفتنم‌ از ایران‌ هیجانات‌ را فرو خواهد نشاند و از تنفرها خواهد کاست‌… سکوت‌ دلخراشی ‌حکمفرما بود که‌ جز با هق‌‌هق ‌‌گریه‌ شکسته‌ نمی‌شد…»

هواپیمای آخرین شاه ایران به همراه همسرش، ساعت ۱۳/۰۸ روز سه‌شنبه ۲۶ دی‌ماه ۱۳۵۷ برابر با ۱۶ ژانویه ۱۹۷۹ فرودگاه مهرآباد را‌ ترک کرد.

اما از طرف دیگر مردم با شنیدن فرار شاه، به خیابان‌ها ریختند و با پخش شیرینی و گل و در آغوش کشیدن نظامیان، به جشن و شادمانی وصف‌ناپذیری پرداختند.

آنتونی پارسونز، سفیر وقت انگلیس در ایران، آن روز را چنین توصیف کرد: «… مردمی که در خیابان‌ها حرکت می‌کردند همه در شور و هیجان بودند و هنگام عبور، از برابر ما دست تکان می‌دادند و بعضی‌ها روزنامه‌هایی را که عنوان درشت «شاه رفت» بر روی آن نقش بسته بود به ما می‌دادند… تظاهرات‌کنندگان روی اتومبیل زره‌پوش نظامی رفته و شعار می‌دادند و لوله‌های تفنگ سربازان با شاخه‌های گل مسدود شده بود. من چنین صحنه‌ای را هرگز به چشم خود ندیده بودم…»

حضرت امام به مناسبت فرار شاه در پیامی به ملت ایران فرمودند: «رفتن شاه، پیروزی نیست بلکه طلیعه پیروزی است. و البته این طلیعه را من به ملت ایران تبریک عرض می‌کنم و باید توجه داشته باشند که همان‌طوری که طلیعه پیروزی است، طلیعه خلع سلطه اجانب است‏.»