به گزارش ایرناپلاس، از اوایل سال ۹۷ که با وجود همه هشدارهای کارشناسان، تلگرام با دستور مقام‌های قضایی فیلتر شد، تا کنون نه تنها تغییر محسوسی در اقبال عامه مردم به آن ایجاد نشده بلکه تنها تفاوت صورت گرفته، فعال شدن میلیون‌ها فیلترشکن در گوشی‌های تلفن ایرانی‌هاست و زیان‌هایی که این ابزار برای رده‌های سنی جوان و نوجوان آفریده است.

در طول ۸ سال گذشته بویژه در سه سال اخیر، مقام‌های دولتی از شخص ریاست جمهوری تا وزیر ارتباطات، بارها مخالفت خود را با محدودیت و بستن فضای مجازی ابراز کرده و از بی‌فایده بودن این روش‌ها گفته‌اند؛ آذری جهرمی چندی پیش تاکید کرد که ابزارهای فیلترینگ رایج در دنیای فناوری کارکرد خود را از دست داده و به زودی از رده خارج می‌شوند؛ اما با این توصیف، در مواجهه با کلاب هاوس، جدیدترین پلتفرم هم‌­خانواده با شبکه‌های اجتماعی و پیام‌رسان‌ها، به سرنوشت محدودیت اپراتورهای ایرانی دچار شده‌اند و کار به شکایت رسمی وزارت ارتباطات و دخالت دیوان عدالت اداری رسید که ماجرای آن را همگان می‌دانند.

با شدت گرفتن فضای انتخاباتی در این روزها و محدودیت‌های کرونایی برای تجمع‌ها و نشست‌های حضوری، ابزارهای آنلاین بهترین گزینه برای گفت‌وگو و مباحثات سیاسی و انتخاباتی کاندیداهاست که علاوه بر کاهش هزینه‌های غیرضرور، از سرایت و گسترش ویروس کرونا جلوگیری کرده و حامل مناسبی برای پیام‌های نامزدها به گروه هدف مخاطب است.

از طرفی دسترسی بالای ایرانی‌ها به اینترنت تلفن همراه در دورترین نقاط کشور، فرصتی بی‌نظیر برای مبادلات آنلاین محتوا ایجاد کرده که به خوبی در اختیار همه سلایق سیاسی قرار دارد؛ آنچه مایه تاسف و البته حیرت کارشناسان فضای مجازی و ناظران است، حضور همزمان اکثریت مقام‌های کشور در محیط‌هایی است که برای مردم عادی ممنوع (فیلتر) است! مخاطب عادی که به هرحال از توئیت‌ها، پست‌های تلگرامی و فیسبوکی و … مطلع می‌شود، با خود می‌گوید این چه تبعیض ناروایی است که از نماینده مجلس تا مسئولان همه قوا و حتی نظامی به محیط‌های فیلتر شده دسترسی دارند و نظرات و دیدگاه‌ها و پاسخگویی‌ به برخی اخبار را در آنجا انجام می‌دهند اما عامه مردم باید با فیلترشکن به همان محیط‌ها دسترسی داشته باشند!

وضعیت موجود که از سال ۹۷ با فیلترینگ تلگرام تشدید شد، نیاز به یک تجدیدنظر اساسی و مبتنی بر داده‌های کارشناسی دارد؛ در شرایطی که دسترسی‌ها به محیط‌های فیلترشده «مطلقا» هیچ کاهشی نداشته، اصرار بر ادامه ممنوعیت قانونی، هم وهن قانون است هم باعث عصبانیت مخاطب میلیونی است.

فرصت انتخابات و فعال شدن دوباره صفحه شخصی منتسب به رئیس دستگاه قضا، ایجاب می‌کند که تجدیدنظری اساسی در رویه سال‌های اخیر صورت گیرد و با اتخاذ یک تصمیم کارشناسانه، محدودیت‌های آزاردهنده کنونی کاهش یابد؛ چه در تجربه ویدئو، چه بعد از آن ماهواره، و حتی پیام‌رسان وایبر، ثابت کرده است که بیش و پیش از وضع قوانین محدوساز، درک درستی از جامعه و ابزارهای نوین ارتباطی وجود نداشته و ممنوعیت‌ها بیشتر از آنکه موثر باشد، دستمایه طنز و البته عصبانیت پنهان جامعه بوده است.

کافی است همین امروز یکی از بخش‌های خبری صداوسیما را دنبال کنیم و رد پای نقل قول‌های توئیتری مقام‌ها و شخصیت‌های مختلف کشور را مشاهده کنیم که گوینده خبر، با وجود فیلتر بودن آن، بر ذهن و ضمیر مخاطب آوار می‌کند؛ این در حالی است که اکنون سال‌هاست توئیتر، تلگرام و فیسبوک و حتی یوتیوب با تصمیم مراجع بالاتر فیلتر شده‌اند و «ظاهرا» نباید به ان دسترسی داشت!

خوشبختانه همانند ویدئو و ماهواره، محدودیت شبکه‌های اجتماعی و پیام‌رسان‌های آنلاین منع «قانونی» مصوب ندارند و می‌توان با تجدیدنظر در یک تصمیم اداری یا قضایی، وضعیت کاریکاتورگونه کنونی را سامان بخشید.
رئیس قوه قضائیه که با درک درست قابلیت‌های تبلیغاتی و تاثیرگذاری تلگرام، دوباره به صفحه قبلی خود بازگشته، می‌تواند با استفاده از اختیارات قانونی خود دستور رفع فیلترینگ این شبکه‌ها و یا آغاز فرایند قضایی کاهش محدودیت‌های قضایی را صادر کند؛ نه تنها کارشناسان مستقل، بلکه بسیاری از هواداران اصولگرا و فعالان رسانه‌ای منتسب به این جناح، اکنون به این صرافت افتاده‌اند که فیلترینگ کنونی نتیجه‌ای جز آلوده شدن میلیون‌ها گوشی تلفن همراه به فیلترشکن نداشته و چه بسا آثار استفاده از این ابزار، بویژه برای نوجوانان زیانبارتر بوده است.
تا بیش از این متضرر نشده‌ایم از فرصت یک ماهه موجود استفاده کنیم و با تصمیمی شجاعانه، جامعه را از فیلترهای غیرضرور و کاهنده اعصاب و روان، برهانیم.
فراموش نکنیم در جامعه جوان و آگاه امروز، بازگشت به یک تصمیم منطقی و عالمانه، نه تنها عقب‌نشینی و شکست نیست، بلکه به درستی به عقلانیت و تدبیر تفسیر خواهد شد؛ تدبیری که سود آن همزمان به حساب نظام و مردم واریز می‌شود.

خبرگزاری ها و دیگر رسانه ها، روز دوشنبه بیست و هفتم اردیبهشت ۱۴۰۰ خورشیدی خبر دلخراش قتل «بابک خرم دین» کارگردان ۴۷ ساله ی سینما در شهرک اِکباتان در غرب تهران را منتشر کردند که پدرش پس از کشتن او، جسدش را مُثله کرده و در سطل زباله انداخته است.

خرداد ماه سال گذشته نیز« تعصب کور، داس به دست پدر داد» تا سرِ «رومینا اشرفی» دختر دانش آموز ۱۳ ساله ی خود را در تالشِ استان گیلان از بدن جدا کند.

می توان این صحنه را در ذهن و روح مجسم کرد که چگونه پیکر مجروح این فرزندان، نقش بر زمین و حیاط منزل پدرانشان شده، از بدنشان خون رفته، دست و پا زده اند و قاتل فقط تماشا می کرده و کاری برای نجات زخمی انجام نداده تا جان سپرده است.

این گونه رخدادهای خونین، دست کم سالی یک بار در جامعه و شهرهایی رخ می دهد که بیش از هزار مسجد و حسینیه و صدها نهاد دینی و مراکز فرهنگی رسمی و غیررسمی دارند. چه شده است که برخی پدرانِ این زمان و ساکنان شهرهای ایران، عاطفه ی خویش را از دست داده اند و خواسته یا در اثر تحریک دیگران، راضی به قتل فرزند خود می شوند؟ چه شده است که برخی پدران، سنگدل شده اند، قلبشان را از دست داده اند و روح انسانی خویش را فروخته اند.

کجایند برخی از مقام ها و مسوولان ریز و درشت و پر مدعای جامعه که شعار و وعده می دهند اما به دلیل بی خیالی، کوتاهی و بی مسوولیتی آنها و ناقص و نارسا بودن قوانینشان، فرزندان این جامعه باید عذاب بکشند یا حتا بمیرند؟ آیا تنها مرگ مرهم زخم فرزندان جامعه ای با این خصلت و چنین مسوولانی است؟

به جوانان این جامعه که در خانه این گونه می میرند باید گفت: اکنون که مُرده اید به سکوت گوش بدهید و لذت ببرید، این همان آرامشی است که در زندگی رنگ آن را هرگز ندیده بودید. راحت باشید که عصر پنجشنبه یا روز جمعه پدران و مسوولان به دیدنتان خواهند آمد؛ افرادی که دیگر آزاری به شما نخواهند رساند، برایتان فاتحه خواهند خواند و شما برای همیشه به خواب عمیق فرو می روید، که خواب بهترین داروی آرامش بخش است . در این جا  به تعبیر شادروان احمد شاملو «مرگ، نام دیگر زندگی است» و حیرت نباید کرد از قاتلِ فرزند خود شدن.

یکی از راه کارهای جلوگیری از فرزندکُشی، تصویب «لایحه ی تشدید مجازات قتل فرزند توسط پدر» در مجلس یازدهم و نیز شورای نگهبان است؛ لایحه ای که چند سال پیش و زمان مسوولیت «شهیندخت مولاوردی» معاون امور زنان ریاست جمهوری تدوین و به تازگی در هیات دولت دوازدهم تایید و به مجلس برای تصویب، ارسال شد.

تاریخ بشر در گردونه ارتباطات به دنبال معنای مطلوب زندگی است و امور زندگی مردم در ارتباط بیشتر با یکدیگر معنا می یابد. قدرت و قابلیت های شگرف انسان عصر حاضر در جهان پر تحول و سراسر رمز و رازی که در آن زندگی می کنیم، مرهون دستیابی به پیشرفته ترین و تازه ترین آگاهی‌هاست و تلاش بی وقفه و گسترده برای کسب دانش ها و آگاهی های بیشتر و مفیدتر، دوره کنونی تاریخ را به عصر انفجار اطلاعات تبدیل کرده است. ضرورت اطلاعات در دنیای امروز ما را وامی‌دارد تا روابط عمومی نوین را یک روابط عمومی اطلاع مدار برآورد سازیم. در جهانی که همه چیز آن به سرعت کهنه می‌شود و با اطلاعات تازه تر همه چیز نو می‌شود، روابط عمومی باید از عملکرد و شکل اولیه خود خارج شود. در واقع روابط عمومی در عصر اطلاعات موظف به همگونی و همسانی با فرایند اطلاعات در جهت یکسو شدن است.

اهمیت مقوله ارتباطات در جهان سبب شد تا ۱۷ ماه می به مناسبت تشکیل اتحادیه تلگرافی بین المللی ژنو در ۱۸۶۵ میلادی، «روز جهانی ارتباطات» نامگذاری شود. در ایران نیز با توجه به اهمیت و نقش تاثیرگذار روابط عمومی با تصویب شورای فرهنگ عمومی کشور، ۲۷ اردیبهشت همزمان با روز جهانی ارتباطات «روز ارتباطات و روابط عمومی» نام گرفت تا فرصتی مناسب برای شناساندن این مهم به جامعه و مسوولان باشد.

پژوهشگر گروه اطلاع رسانی ایرنا به مناسبت روز ارتباطات و روابط عمومی با «مرضیه رحیمی» کارشناس روابط عمومی و ارتباطات و مدرس دانشگاه به گفت وگو پرداخته است.

** ارتباطات و روابط عمومی کارآمد چه نقشی در توسعه دارند؟

***رحیمی: ابزار کار روابط عمومی بر مدار ارتباط است و در پرتو این مهم فعالیت های روابط عمومی تحقق می یابد. ارتباطات به عنوان رکن اساسی زندگی اجتماعی بشر، همواره مطرح بوده و در طول تاریخ زندگی بشر، ارتباطات به شکل های مختلف موجبات رفاه و ترقی و پیشرفت بشر را فراهم کرده است. ارتباطات انسانی به عنوان زیربنای این علم از اهمیت و جایگاه خاصی برخوردار است. به عبارتی دیگر پیش شرط توسعه ارتباطات در ابعاد گوناگون توجه کافی به ارتباطات صحیح انسانی، میان فردی و گروهی است. در دوران حاضر استراتژی ارتباطات بر مسایلی چون گسترش سواد، توسعه وسایل ارتباط جمعی و سهولت در حمل و نقل و جابه جایی و انتقال تجارت و دانسته های بشری تکیه و تاکید دارد. بنابراین روابط عمومی، ارتباطات و مشارکت مردمی مولفه ها و حلقه هایی از یک زنجیر در فرایند توسعه هستند که هر کدام در جای خود نقش موثر و خطیری در به سر منزل مقصود رسیدن قافله توسعه ملی ایفا می کنند.

** ایرنا: روابط عمومی در بهبود ارتباطات درون سازمانی چه‌ نقشی ایفا می کند و چه مزایایی به دنبال دارد؟

***رحیمی: در ارتباطات درون سازمانی، روابط عمومی با چند دسته مخاطب مواجه است. یک دسته‌ از مخاطبان درون سازمانی روابط عمومی‌ها، کارشناسان هستند که روابط عمومی باید دیدگاه‌های مدیران را به کارشناسان و بالعکس اطلاع بدهد. گروه دیگر که در ارتباط درون سازمانی مخاطب روابط عمومی هستند، عامه کارکنان هستند. روابط عمومی باید برنامه‌ها و سیاست‌ها و توقعات مدیران سازمان را به بدنه‌ سازمان برساند که کارکنان هستند و از آن طرف هم دیدگاه کارکنان را به مدیران و کارشناسان منتقل کنند. دسته بعدی مخاطب ارتباط درون سازمانی خانواده کارکنان هستند. بنابراین ابزار ارتباطات درون سازمانی خیلی مهم است. یکی از این ابزارها نشریه داخل سازمان است که پیام مدیران، کارشناسان و کارکنان را به هم انتقال می دهد و یک نوع همگون‌سازی در هدف و فعالیت ایجاد می‌کند و با انعکاس نظر آنها به یکدیگر از ایجاد چالش و ناهنجاری جلوگیری می‌کند. ارتباط درون سازمانی یک نوع همبستگی درون سازمانی به وجود می‌آورد که نشان می‌دهد، سازمان همه را می‌بیند. پس جنس ارتباط درون سازمانی با جنس ارتباط برون سازمانی در نگاه روابط عمومی تفاوتی نمی‌کند.

در جنس ارتباط برون سازمانی هم باید ارتباط جمعی مدنظر گرفته شود و پیام باید به همه آنها برسد. ارتباطات درون سازمانی از ۲منظر خیلی اهمیت دارد. نخست این که ارتباطات، روحیه‌ امید، نشاط و همبستگی را در داخل سازمان تقویت می‌کند. دوم این که مدیران و کارکنان داخل سازمان از یک طرف کارمند یک سازمان هستند اما از طرف دیگر عضوی از جامعه هستند. در هر حال موضوع مهم برای روابط عمومی این است که همپای ارتباطات برون سازمانی به ارتباط درون سازمانی هم توجه کند و تکنیک مناسبی برای برقراری ارتباط درون سازمانی داشته باشد. روابط عمومی برای اجرای آن باید برنامه داشته باشد و همچنین ارتباط مدیران با کارشناسان را سامان‌دهی کند. روابط عمومی باید نظر، دیدگاه‌ها، احساس‌ها و پیشنهادهای هرکدام از کارکنان را برای گروه دیگر با ابزار مناسب به آنها منتقل کند و اگر ارتباطات درون سازمان حرفه‌ای برقرار شود، هر کارمند یک سفیر پیام‌رسان سازمان در بیرون سازمان می‌شود. اگر این ارتباط درست انجام شود، حتما تمام کارکنان بازوی ارتباط سازمان می‌شوند.

** ایرنا: روابط عمومی ها در زمینه فعالیت های بین المللی چه خصوصیاتی را باید کسب کنند؟

***رحیمی: روابط عمومی برون مرزی مانند سفارتخانه ها باید با مردم و گروه های مورد نظر دارای ارتباط خوب باشند، با آنان تماس بگیرند و بحث و گفتار کنند و نشریات، کتاب، فیلم و به طور کلی تولیدات اطلاعاتی خوب و مناسب در اختیار آنها قرار دهند. مسوولان روابط عمومی که قرار است، این کارها را انجام بدهند، باید افرادی تیزهوش، سریع الانتقال و سخت کوش باشند و اهداف خود و استراتژی کارها را تدوین، تعیین و مشخص کنند. کشورها روابط عمومی را برای دستیابی به اهداف گوناگون به کار می گیرند. هدف روابط عمومی در هر کشوری متفاوت است. اگر کشورها روابط عمومی را در برابر تهاجم فرهنگی به کار ببرند، راه ها به طور معمول یکسان است، تنها تفاوت هایی که از واقعیت اجتماعی و فرهنگی ناشی می شود در میان است اما اگر هدف تغییر کند، راهبردها و راهکارها تغییر می کند.

** ایرنا: تفاوت میان روابط عمومی و تبلیغات چیست و این ۲ مقوله را چگونه از یکدیگر جدا می کنید؟

***رحیمی: روابط عمومی یک امر دوجانبه است، یعنی باید به استقرار ارتباط دوسویه بپردازید. دیگران را درک و به درک دیگران در موضوعات مورد علاقه تان کمک کنید. کار روابط عمومی این طور نیست که چیزی بگویید و پیامی را منتقل کنید و ندانید آن طرف ارتباط کیست و در زمینه مورد نظر چگونه فکر می کند. روابط عمومی میان دو گروه ارتباط برقرار می کند و تفاهم به وجود می آورد اما در مورد تبلیغات تجاری باید پول پرداخته شود، ‌فضا و زمانی را از یک رسانه خرید و پیام را آنطور که مورد نظر است، تنظیم کرد و رسانه هم بر اساس توافق و قرارداد حق ندارد در پیام تغییری بدهد و عین آن را منتشر می کند. آگهی دهنده در اینجا و رسانه هر ۲ مشخص هستند و براساس قرارداد عمل می کنند اما در زمینه روابط عمومی چنین نیست. روابط عمومی پیام خود را می فرستد، استدلال و منطق خود را بیان می کند و مایل است با طرف خود در آن سوی فرایند ارتباط، باب گفت وگویی را باز کند. گیرنده نیز واکنش نشان می دهد، دیدگاه های خود را مطرح می کند و زمینه ای می شود تا روابط عمومی با تلاش از این فرصت استفاده کند.

** ایرنا: روابط عمومی ها چه نقشی در جلب مشارکت های مردمی دارند؟

***رحیمی: روابط عمومی هنری به شمار می رود که با بهره گیری از شیوه های مختلف ارتباط با طیف وسیعی از گروه های مردم ارتباط برقرار می کند و در یک تبادل و تعامل فرهنگی در جهت آشنایی بیش تر مردم و مخاطبان با سازمان ها، دستگاه های اجرایی و نوع فعالیت و تلاش آنان یک همبستگی و همکاری پدید می آورد. به بیان دیگر همه فعالیت های روابط عمومی به نوعی به همه افراد و گروه ها  و مخاطبان بر می گردد و جلب مشارکت مردم و آشنا کردن آنان با ماهیت و فعالیت های دستگاه و سازمان مهم ترین وظیفه و رسالت روابط عمومی ها را تشکیل می دهد.

بی تردید مهمترین عامل در حوزه عمل روابط عمومی ها مردم هستند و لازمه تحقق بهینه اهداف توسعه ای یک سازمان داشتن پایگاه مردمی است. روابط عمومی می توانند از طرق مختلف و به شیوه های گوناگون با اجرای برنامه های متنوع، نقش مفید و موثری در هدایت مردم برای مشارکت هر چه بیشتر و بهتر آنان در فرایند توسعه داشته باشند.

انتخابات، تصور عمومی شهروندان از نقش خود در حیات سیاسی کشور، حق شهروندان و فضایی برای حضور و بیان مسالمت‌آمیز مطالبات است. در واقع رأیی که به صندوق ریخته می شود، مشارکت تک تک افراد در تحقق مردم سالاری است.

انتخابات از محوری ترین مولفه های مردم سالاری محسوب می شود. این مولفه کارکردهای متعددی دارد. چرخش قدرت میان حلقه نخبگان از مهمترین و اساسی ترین کارکرد انتخابات است اما این امر بدون مشارکت مردم ممکن نمی شود.

رهبر معظم انقلاب بارها بر این نکته تاکید کرده اند و هفته گذشته نیز در سخنان زنده تلویزیونی خطاب به ملت ایران، انتخابات را به معنی واقعی کلمه فرصت مهم و بی نظیری برای استحکام پایه های اقتدار و امنیت کشور خواندند.

اما انتخابات امسال کمی متفاوت از سالهای قبل است، سیزدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری از حساسیت ویژه‌ای برخوردار است و با توجه به ملاحظات سیاسی کشور و تلاش دشمنان برای جدا کردن مردم از نظام و کاهش اعتماد عمومی، حضور پررنگ در این عرصه امری مهم به شمار می آید.

حضور پررنگ مردم در انتخابات به ویژه این دوره، نقش موثری در افزایش اقتدار نظام دارد، اگر حضور مردم در این عرصه پررنگ و آگاهانه باشد به طور قطع مردم می‌توانند به خواسته‌ها و مطالبات خود دست پیدا کنند، اما حضور کمرنگ در پای صندوق های رای به معنای رها کردن خواسته و مطالبات عمومی است.

طبق اصل پنجاه و ششم قانون اساسی: حاکمیت مطلق بر جهان و انسان از آن خداست و هم او، انسان را بر سرنوشت اجتماعی خویش حاکم ساخته است. هیچ کس نمی‌تواند این حق الهی را از انسان سلب کند یا درخدمت منافع فرد یا گروهی خاص قرار دهد و ملت این حق خداداد را از طرقی که در اصول بعد می‌آید اعمال می‌کند.

مهمترین اصل این منشور اما اصل ششم است که به صورت صریح و روشن نقش و جایگاه مردم در نظام جمهوری اسلامی را مشخص می‌کند.  طبق این اصل ‌ امور کشور باید به‌ اتکا آراء عمومی‌ اداره‌ شود از راه‌ انتخابات‌: انتخاب‌ رئیس‌ جمهور، نمایندگان‌ مجلس‌ شورای‌ اسلامی، اعضای‌ شوراها و نظایر این ها، یا از راه‌ همه‌ پرسی‌ در مواردی‌ که‌ در اصول‌ دیگر این‌ قانون‌ معین‌ می‌گردد.

آینده روشن در کشور جز از طریق صندوق رای ممکن نیست، لذا خداوند نیز در قرآن کریم بر خواست مردم برای تغییر تاکید کرده است و این تغییر با انتخابات دست یافتنی می‌شود.

بنابراین در انتخابات ۱۴۰۰ می توان با همدلی، وفاق و همبستگی، پیشرفت و اقتدار را برای کشور در چهار سال بعدی رقم زد.