شعر طنز / ۲۴/۱۲/۹۹

نوروزنامه!

عید از راه آمد اما نیست ما را رخت نو
رخت نو مال کسی باشد که دارد بخت نو

جامه ی ده سال پیش خویش را پوشیده ام
تازه آن را هم در آوردم اخیرا از گرو

پیرهن-شلوار مردم بر تن خود کرده اند
بنده دارم بر تن خود چون زمستان پالتو

عید در قاموس هر کس معنیی دارد جدا
خواهی ار استاد معنا دان شوی از من شنو :

آدم بیچاره را عید است فصل آه سرد
کز نهاد خود برون می آورد هر روز و شو

مرغ و بوقلمون به خوابش هم نمی آید که نیست
قاتقش جز آش کشک و اشکنه با نان جو

چهره اش هر چند خندان است اما در دلش
صد بد و بیراه می گوید به عید و سال نو

هی به خود گوید که افتادم عقب از کاروبار
کاش اصلا عید لامصب نمی آمد جلو

قیمت آجیل و شیرینی نمی پرسد ز کس
چون که می داند به قلبش سکته می آید یهو

نرخهای میوه را اصلا نمی گیرد سراغ
تا نلرزد دست و پایش غش کند گردد ولو

بر فراز سفره ی گسترده اش بس عیدها
دیده ام با دیده ی خود نی که فرمایم غلو:

کاچی و کشگینه دوغ و نان خشک و اشکنه
نه خوراک بره و ماهی نه تیهو با پلو

بر سرش از بسکه پتک فقر می آید فرود
خویشتن را می دهد در نزد خاص و عام لو

یعنی اینکه در خلال راه رفتن می خورد
بی که جام باده نوشد در خیابانها تلو

وزن او پنجاه کیلو اخم او هفتاد من
نام او مقبوض باشد شهرت او وانشو…

فرد ثروتمند اما بر خلاف این بشر
بذر ناپاشیده گندم نه کند اسکن درو

لحظه لحظه هست بر او عید میمون چونکه وی
صاحب ده شرکت است و کارگاه و باغ مو

صبح تا ظهر است ساکن توی حمام سونا
ظهر هم تا شب نماید ورزش واترپلو

تا کند ثابت که بر جمعی است در کشور سوار
می دهد ویراژ گه با بنز و گاهی با پژو

ترکتازی می کند همواره با اسب مراد
چارپای بی لگامی کاو نمی خواهد قشو

در حساب جاریش میلیاردها تومان بود
همچنین شمش طلا در گاوصندوق و کشو

گر بفهمد آن سر دنیا یکی را هست گوش
بهر کندن می رساند خویش را آنجا به دو

توی قاموس حیاتش نیست جز این واژه ها:
دزدی-استثمار- غارت- ثروت اندوزی- چپو

«شاطر»ارخواهی که سال نو مبارک باشدت
جامه ی عزت به تن کن جز ره تقوا مرو

شاعر : عباس خوش عمل کاشانی (شاطر حسین)

«به دستِ خود، درختی می‌نشانم»
«به پایش، جوی آبی می‌کشانم»

ولی، یک ساعتِ بعدش، به ناگاه
رسد مردی به ره قبضی به همراه

که: باید پولِ آبِ مصرفی را
دهی، البتّه با یک نرخِ بالا!

سپس مأمورِ خوبِ شهرداری
رسد، البتّه با پیکان، نه گاری!

که : باید براساسِ ماده‌ی صد
کنی پرداخت فوراً پولِ بی‌حد

خلاصه، تا حسابم را کنم صاف
دو هفته می‌شوم این بنده، علّاف

برایِ کود و سمِّ دفع آفات
سه هفته می‌کشم مخلص، مکافات

«درختم کم‌کم آرد برگ و باری»
تصور کن که سیبی، یا اناری

در این لحظه که هستم شاد و خوشحال
به ناگه می‌رسد یک مردِ دلّال

پس از کلّی چک و چانه، سرانجام
جنابش می‌نماید بنده را خام

تمامِ میوه را با مبلغی کم
خرد از من، سوا کرده، نه درهم

کند صادر به جایی خارج از مرز
به دست آرد خودش یک عالمه ارز

شود این داستان هر سال تکرار
نبینم رنگِ میوه، بنده‌ی زار

تو هم، گر از درختی میوه چیدی
بکن صادر «شتر دیدی، ندیدی»!
شاعر : حمید آرش آزاد

عید آمد و عید آمد
یک سال جدید آمد
باید به بیابان زد
چون وقت خرید آمد

از میوه و شیرینی
تا ظرف ملامینی
آن بار که در زیرش
هر شانه لهید آمد

یارانه که در رفت و
عیدانه هدر رفت و
بحران بدی یک هو
درجیب پدید آمد

تا خرخره در قرضم
می لرزم و می لرزم
از چار طرف مهمان
چون سیلِ شدید آمد

هم ماه سمن خاتون
هم پشت سرش،هامون
این با شتر و آن با
طیاره پرید آمد

دایی رجب از این ور
با اختر و گلپرور
خاله کتی از آن ور
با سام و وحید آمد

شهرام و زنش لیلا
بهرام هم از بالا
مادر زن پیرش را
بر دوش کشید آمد

داماد گلم از ری
یک قافله هم با وی
باباش فقط کم بود
آن نیز دوید آمد

بی بی صنما ای جان
با یک اتوبوس انسان
امروز، همین الان
از راه رسید، آمد

بد رو شدم و اخمو
یک فیش نجومی کو
تا خرج کنم، باشم
خوشحال که عید آمد

شاعر : مصطفی مشایخی

دعای منظوم تحویل سال (با اضافات)!

ای دگرگون کننده ی دلها
نام نیک تو شمع محفلها

نوربخش از جمال بی چونی
دیده ها از تو در دگرگونی

ای که تدبیر می کنی شب و روز
نور نام تو جان و دل افروز

زیر و رو از تو حال و سال همه
نظر از لطف کن به حال همه

خود بگردان به مرحمت امسال
حال ما را به بهترین احوال

*** *** ***
رو سیاه آمدیم و شرمنده
به سراغ تو ای نوازنده

همگی را به لطف رحمانی
بنواز آنچنان که می دانی

عفو فرما اگر خطا کردیم
مثلا کار نابجا کردیم

گامها در مسیر قول زدیم
قول دادیم و زیر قول زدیم

یا که دادیم طیّ سال کهن
خلق را وعده ی سرخرمن

مستمندان ز خویش آزردیم
نانشان خورده آبشان بردیم

تندخو در محلّ کار شدیم
بنز هم بیش و کم سوار شدیم

نیز کردیم ضمن کم کاری
دیگر آزاری و خود آزاری

چه بگویم چنان چنین کردیم
جورها با مراجعین کردیم

شاد از پستهای جوراجور
دو سه فرسخ شدیم از حق دور

همه گفتیم بی غم و اکراه
کار ما هست خالصا لله

گه به توریه گاه با تقیه
راههامان جدا شد از بقیه

همه کردیم نقش خود انکار
در عمل بالعشیّ والابکار

عمل البته از شقوق بدش
که لشوشند جمله در صددش

*** *** ***

ای بهار آفرین گل پرور
لطف کن از گناه ما بگذر

بکش ای مهربان دائم ما
قلم عفو بر جرائم ما

کاسه بشقاب جمله رافی الحال
پر و پیمان کن ازغذای حلال

ضعفا را توان مالی ده
نمره ی انضباط عالی ده

مرحمت کن به اغنیا قدری
کف بخشنده سعّه ی صدری

*** *** ***

من و یاران شاعرم دربست
کرتیم ای کریم بالادست

انبیایند پیش ، پس مائیم؟
با شما قوم و خویش پس مائیم

خویش خود را نواز با انعام
که نبوده ست و نیست کالانعام

گرچه فرموده ای تو ای معبود
«انّ الانسان لربّه لکنود »*

ما نه از خیل ناسپاسانیم
گوش ابلیس کر ز خاصانیم

ما کجا «عن صلواتهم ساهون»**
در صف « یتّعبهم الغاوون »***

مپسند ای عزیز دل ما را
رانده یا مانده پا به گل ما را

از تو خواهیم عمرطولانی
با مزایای فوق انسانی

هریکی صد نه بل صد و سی سال
شادمان بالغدّو والآصال

بعد هم چون که زین سرا رفتیم
کلّنا در بهشت جا رفتیم

دوست داریم تا به خوشحالی
«فادخلی فی عبادی****»از عالی

بشنویم و بهشت مست شویم
بی خیال هر آنچه هست شویم

*** *** ***

بارالها به حق هشت و چهار
جمع ما را به خویش وا نگذار

ملت سرفراز ایران را
وکلا را و هم وزیران را

دانش و بینش دو چندان ده
دل مسرور و لعل خندان ده

لطف کن بی نیاز غیر شویم
همگی عاقبت بخیر شویم

زیر لب می کنیم هی تکرار
و قنا ربّنا عذاب النّار
شاعر : عباس خوش عمل کاشانی

شعر طنز حمید آرش آزاد

میزبانا! امشبی از دستِ مهمان غم مخور
سر مده از دستِ ما، فریاد و افغان، غم مخور

کاسه‌ای شد واژگون، یا قاشقی دزدیده شد
یا اگر در گوشه‌ای، بشکست لیوان، غم مخور

گر کسانی سوپ را جایِ مربا می‌خورند
یا به جای آب، می‌نوشند «آیران»، غم مخور

گر به غارت رفت مقداری ز کوکو یا کباب
یا که شد تاراج نان و مرغ بریان، غم مخور

روزه‌خورها از تو می‌خواهند یکسر، آبِ داغ
فکرِ این‌ها باش، بهرِ روزه‌داران غم مخور

گر فشار آید به اعصابت ز دستِ قوم و خویش
اندکی رویِ جگر بگذار دندان، غم مخور

وه! چه بی‌رحمانه غارت می‌کنند این سفره را
این گروهِ سنگدل، همچون مغولان، غم مخور

ظاهراً خوشحال باش و شاد، لبخندی بزن
گرچه هستی باطناً نالان و گریان، غم مخور

جانِ آرش ! در خانه‌ات گر عده‌ای از قوم و خویش
یک شب از ماهِ مبارک هست مهمان، غم مخور

«مناظره کلّه پاچه و پیتزا»

به کلّه پاچه پیتزا گفت با ناز:
منم نسبت به تو بسیار ممتاز

مد روزم؛ سفارش می دهندم
خوراک ایرلند و ایسلندم

تو امّا آب زیپویی هشلهف
ابوالچربی، مگس پهلو، مزخرف

جماعت رو به موت از هضم کندت
تو آل بویه ای از بوی تندت

طرفدار تو بی هوش و حواس است
تیلیت پرملاطت بی کلاس است

خلاصه مال عهد بوق هستی
الهی وربیفتی، خیلی پستی؛

به او فرمود کلّه پاچه ی داغ:
عزیزم! نیستی انگار در باغ

ابوالخوشمزّگی!، made in italy
تو از کی آمدی در این حوالی؟

تو ای حمّاله الامراض ناجور
نگیر اینقدر در انظار، فیگور

زلم زیمبو!، ژیگولو!، مجمع القاچ!
نده اینقدر به ویروسها ماچ

مسیر هضم تو صعب العبور است
تو را هرکس که خورد اهل قبور است

شمای استریل وارداتی!
نمی دانم چه هستی، قاتی پاتی!

گمان کردم مقوایی ست جنست
ولی مانند دمپایی ست جنست

تو که جر خورده ای از پشت و از رو
خودت را کرده ای در جعبه ای تو

به جای ظاهرآراییِ خود، داش!
برو قدری به فکر باطنت باش

شما وضعی بلاتکلیف داری
و بی اصل و نسب تشریف داری

ولی من ساخت این سرزمینم
اگر خوبم بدم، کلاً همینم

برو سوسول! کمتر ادّعا کن
مقادیری اصالت دست و پا کن

من و دیزی بهم سازیم فردا
که بنیانت براندازیم درجا.
شاعر : حسین گلچین