خراسان جنوبی کجاست؟

خراسان جنوبی شرقی ترین استان کشور و سومین استان پهناور ایران است که اندکی کمتر از یک درصد جمعیت مملکت را در خود جای داده است. خراسان جنوبی در سال ۱۳۸۳ و در واپسین ماه های دولت هشتم یعنی دولت دوم جناب آقای خاتمی از خراسان بزرگ جدا و به عنوان استانی جدید شناخته شد. این استان دارای مزیت های رقابتی و مزیت های نسبی چندگانه ای می باشد. بزرگترین مزیت رقابتی استان خراسان جنوبی مردم نجیب، سخت کوش و فرهیخته ی آن می باشد که این استان را به فرهنگی ترین استان کشور تبدیل کرده است که با فعالیتِ بیش از بیست مرکزِ دانشگاهی مستقل ظرفیتی عظیم را به وجود آورده است. به عنوان نمونه خراسان جنوبی بیش ترین تعداد اعضای هیات علمی دانشگاه را نسبت به جمعیت خود در دانشگاههای ایران یا خارج از کشور را در میان ۳۱ استان به خود اختصاص داده است. این مزیتِ رقابتی فوق العاده مهم ظرفیتِ عظیمی را در خود جای داده است که به تنهایی می تواند منشأ تحولی بینادی و جهشی عظیم در استان باشد. مزیت رقابتی فرهیختگی یا همان نسبتِ افراد دارای مدرک عالیه ی دانشگاهی و به طور خاص اعضای هیأت علمی، ریشه در ماهیت فرهنگی این استان دارد. از گذشته های دور همزمان با افتتاح دارالفنون در تهران و رشدیه در تبریز، مدرسه ی شوکتیه هم در بیرجند آغاز به کار کرد و همزمان در شته های طبیعی، ریاضی و فرهنگ و ادب و با یادگیری همزمان سه زبان فرانسوی، انگلیسی و عربی توسط فارغ التحصیلان این مدرسه زیر ساختی از فرهنگ، تحصیلات تکمیلی و فرهیختگی انسانی را فراهم آورد که پس از انقلاب تقریبا در بیش از ۳۵ نوبت برگزاری کنکور سراسری، نسبت دانش آموزران اهل خراسان جنوبی که در دانشگاه های کشور پذیرفته شده اند نسبت به جمعیت دانش آموزان سایر استان ها رتبه ی نخست و گاهی دوم و سوم را به خود اختصاص داده است.
کسانی که با شاخص های توسعه جهانی از منظر سازمان علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) آشنا هستند به خوبی می دانند چرا ما از جمعیتِ دارای تحصیلات تکمیلی و اعضای هیأت علمیِ دانشگاهیِ که زادگاه مادری ایشان خراسان جنوبی است، به عنوان یک مزیتِ رقابتیِ مطلق برای این استان نام می بریم، بر آن تاکید می ورزیم و آن را مهم ترین سرمایه ی اجتماعیِ استان خراسان جنوبی می دانیم.
انسان هدف پیشرفت، محور پیشرفت و همزمان ابزار توسعه یافتگی و پیشرفت متوازن می باشد. و این جمع هدف محور و ابزار توسعه بودن فقط و فقط در مورد انسان صدق می کند. به عنوان مثال تکنولوژی فقط ابزار توسعه و منابع طبیعی زیر ساخت محور و کاتالیزوری برای توسعه می باشند که اگر به دست انسانی عاقل و عالم قرار گیرد می تواند فضای زندگی را برای رسیدنِ به آرامش و آسایش توأمان انسان که هدف توسعه می باشد را فراهم آورند.
ادامه دارد…
دکتر محمد کرمانی