باهوش های کم پشتکار

بچه های این دوران هم از لحاظ تغذیه و بهداشت و هم از لحاظ محرک های محیطی، نسبت به بچه های نسل های قبل وضعیت بهتری دارند و این عوامل به افزایش بهره هوشی آنها کمک زیادی کرده است. با وجود این همه هوش و استعداد، اغلب بچه های ما وقتی که بزرگتر می شوند آن طور که انتظار می رود به موفقیت خاصی دست پیدا نمی کنند. دلایل زیادی می توانند مسبب این مسئله باشند که پرورش نیافتن روحیه تلاش و پشتکار در آنها یکی از مهم ترین این دلایل است. روشن است که یک انسان هر چقدر هم که باهوش و با استعداد باشد، اگر به اندازه لازم و کافی تلاش نکند بهره زیادی از موهبت های خدادادیش نخواهد برد. پس لطفاً علاوه بر توجهی که به فراهم کردن محیطی غنی برای افزایش هوش فرزندانتان مبذول می دارید، به همان اندازه به پرورش روحیه تلاش و پشتکار در آنها هم توجه کنید.

چند راهکار برای تقویت روحیه تلاش و پشتکار در کودکانتان

ما آدم ها نیاز داریم برای خوب زندگی کردن، مهارت های مختلفی را یاد بگیریم. تلاش و پشتکار نیز یکی از این مهارت ها است. شاید بگویید که تلاش کردن که دیگر آموزش نمی خواهد چرا که بچه ها از همان ابتدای کودکی خودشان به اندازه کافی اهل تلاش هستند. درست است که بچه ها برای هر چیز کوچکی به دفعات زیاد تلاش می کنند و به قول شما خودشان به اندازه کافی اهل تلاشند، اما متأسفانه ما پدر و مادرها با برخی شیوه های تربیتی اشتباه، ذوق تلاش و پشتکار داشتن را در آنها کور می کنیم. برای مثال در حالی که کودک مان با ذوق و شوق از اینکه می تواند چهار دست و پا روی زمین حرکت کند، دارد خودش را به سمت اسباب بازی مورد علاقه اش می کشاند، ما با یک اشتباه راهبردی اسباب بازی را به دستش می دهیم و به خیال خودمان لطفی هم به او کرده ایم. غافل از اینکه لذت اصلی برای کودک ما همان مسیر رفتن به سمت اسباب بازی بوده است نه خود اسباب بازی. بنابراین اولین راهکار برای تقویت روحیه تلاش و پشتکار در کودکان آن است که به آنها فرصت چشیدن طعم  تلاش کردن را بدهیم. در ادامه چند راهکار دیگر را هم بررسی می کنیم:

۱٫بازی، قصه و نقاشی را از قلم نیندازید.

بازی برای بچه ها فقط یک سرگرمی نیست. قصه و نقاشی هم همینطور هستند. در واقع بچه ها در عالم بازی، قصه و نقاشی زندگی را تجربه می کنند. با کودکتان بازی کنید و در حین بازی او را به تلاش و پشتکار بیشتر برای رسیدن به هدفش تشویق کنید. موقعی که کودکتان بزرگتر شد و با همسالانش وارد بازی شد، او را تشویق کنید که تا لحظه آخر امیدش را از دست ندهد و تلاش کند. برای او قصه هایی بخوانید که شخصیت هایش اهل تلاش و پشتکار هستند.

۲٫او را از لای پر قو بیرون بیاورید.

کودکتان را برای فردایش تربیت کنید نه برای امروز. پس همه چیز را به راحتی در اختیارش قرار ندهید و اجازه بدهید که او برای به دست آوردن بعضی چیزها زحمت دست دراز کردن و برداشتن را متحمل بشود. در حد توانش به او وظایفی را محول کنید و در حین انجام آن کارها خودتان مراقبش باشید. برای مثال بخشی از پول تو جیبی او را محول کنید به اینکه او هر شب سر ساعت کیسه زباله را بیرون ببرد و در حین این کار خودتان هم همراه او باشید. باج دادن به بچه ها را متوقف کنید. درست است که باج دادن کودکتان را موقتاً ساکت می کند، اما به او یاد می دهد که می تواند از راه های غلط (بدون تلاش و زحمت) به اهدافش برسد. اجازه بدهید کودکتان زندگی کند.

۳٫او را به کارهایی که در آنها استعداد و علاقه ندارد مجبور نکنید.

احساس اجبار به انجام یک کار، روحیه تلاش گری کودکان را کمرنگ می کند. سعی کنید استعداد ها و علایق او را بشناسید و پشتکار او را در همان زمینه بیشتر تقویت کنید.

۴٫به تلاش و پشتکار او بیش از نمره و رسیدن به موفقیت توجه نشان بدهید.

به هر حال شکست هم بخشی از زندگی است. ممکن است کودک شما در زمین فوتبال از حریف شکست بخورد، اما شما به خاطر تلاش و پشتکاری که او در تمام ساعت بازی از خود نشان داد او را تحسین کنید. به او بگویید که برای شما بیش از نمره و یا هر موفقیت دیگری این مسئله مهم است که او در هر کاری تمام تلاشش را بکند و به نا امیدی اجازه ندهد که مانع از تلاش و کوشش او بشود.