فرمان تاریخی «آتش به اختیار» که برای پوشش اختلال مراکز فرماندهی صادر شده است ، یکی از اولین مفاهیمی را که پوشش می دهد همین سازمان دهی امر ازدواج است. وقتی نهادهای تصمیم ساز و تصمیم گیر ، اولویت های مهمی چون ازدواج را به محاق بازی با عروسک های سیاسی برده اند ، افسران جنگ نرم ، آتش به اختیار به میدان می آیند و به میدان ، سازمان و سامان می بخشند.

قرآن کریم ، درباره ازدواج دو تعبیر به کار برده : «نکاح» و «انکاح».
«نکاح» به معنای «ازدواج کردن» است و «انکاح» به معنای «به ازدواج در آوردن».
دستور به «نکاح» در آیه ۳ سوره نساء آمده :(فَانْکِحُوا مَا طَابَ لَکُمْ مِنَ النِّسَاءِ …) و دستور به «انکاح» در آیه ۳۲ سوره نور: (وَأَنْکِحُوا الْأَیَامَىٰ مِنْکُمْ وَالصَّالِحِینَ مِنْ عِبَادِکُمْ وَإِمَائِکُمْ ۚ إِنْ یَکُونُوا فُقَرَاءَ یُغْنِهِمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ ۗ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِیمٌ)
برآیند این دو آیه این است که به همان میزان ـ و چه بسا بیشتر ـ که خود بی همسران وظیفه اقدام برای ازدواج دارند ، دیگران نیز «باید» برای ازدواج آنان پا پیش گذارند.
خدای متعال دستور انکاح را با فعل امر صادر فرموده ؛ که نشان از مطلوبیت شدید این مساله نزد او دارد.
مخاطب دستور «انکاح» همه جامعه اند ؛ اعم از پدر و مادر ، معلم ، روحانی ، کارفرما ، دوست ، همسایه و … . همه وظیفه دارند شایستگان برای ازدواج را به یکدیگر معرفی کنند ؛ مقتضیات ازدواج را فراهم آورند و موانع را برطرف سازند.
همه وظیفه دارند برای ازدواج زمینه سازی کنند ؛ ولو این زمینه سازی ، فراهم کردن شغل و مسکن باشد.
«ازدواج» اگر در پیچ و خم افتد و با بن بست مواجه شود ، محله و شهر و کشوری را به آتش می کشد.
سلامت اخلاقی و اعتقادی فرد و جامعه ، وابستگی شدیدی به تاهل دارد ؛ تا آنجا که هر کس ازدواج کند ، نیم دینش را حفظ کرده (الکافی (ط – الإسلامیه)، ج‏۵، ص: ۳۲۹) و اگر «به موقع» ازدواج کند ، دو سوم دینش را پاسبانی کرده. (النوادر (للراوندی)، ص: ۱۲)
کسانی که دغدغه فرهنگ دارند و از آسیب های فرهنگی هراسناک اند ، باید ازدواج «صحیح» ، «صالح» و «به هنگام» را در اولویت فعالیت فرهنگی قرار دهند. چرا که تقریبا هیچ حرکت فرهنگ مدارانه دیگری را نمی توان یافت که ضامن حفظ دو سوم “اخلاق” و “عقیده” باشد.
فرمان تاریخی «آتش به اختیار» که برای پوشش اختلال مراکز فرماندهی صادر شده است ، یکی از اولین مفاهیمی را که پوشش می دهد همین سازمان دهی امر ازدواج است. وقتی نهادهای تصمیم ساز و تصمیم گیر ، اولویت های مهمی چون ازدواج را به محاق بازی با عروسک های سیاسی برده اند ، افسران جنگ نرم ، آتش به اختیار به میدان می آیند و به میدان ، سازمان و سامان می بخشند.
ظرفیت بی نظیر فضای مجازی ، فرصت خوبی برای بسترسازی و مانع زدایی از ازدواج است؛ به شرط آنکه کار “خودجوش” و “تمیز” صورت گیرد.(پی نوشت دارد)
می توان کسانی که “پختگی” ، “مهارت” ، “بصیرت” و “همت” جوش دادن مجردها به یکدیگر دارند را سر دوشی “سرهنگی فرهنگی” داد و سرشاخه های شناسایی ، معرفی و زمینه سازی ازدواج را به آنها سپرد.
می توان در فضای مجازی ، این چنین شخصیت های موجهی را برای واسطه گری معرفی کرد و دختران و پسران دم بخت را به آنان رهنمون ساخت. و البته این چنین کسانی نیز باید مخلصانه و بدون چشمداشت مادی به میدان آیند و برخی آسیب ها و لطمه ها را پذیرا باشند که سختی های این جهاد به این چنین پاداشی می ارزد:
قالَ رَسُولُ اللَّهِ ص: مَنْ عَمِلَ فِی تَزْوِیجِ حَلَالٍ حَتَّى یَجْمَعَ اللَّهُ بَیْنَهُمَا زَوَّجَهُ اللَّهُ مِنَ الْحُورِ الْعِینِ وَ کَانَ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَهٍ خَطَاهَا وَ کَلِمَهٍ تَکَلَّمَ بِهَا عِبَادَهُ سَنَهٍ .
پیامبر اکرم فرمود: هر کس برای ازدواج حلالی اقدام کند تا دو نفر را به هم برساند ، خداوند به او همسر بهشتی می دهد و در ازای هر قدمی که برداشته و هر کلمه ای که گفته ، عبادت یک سال از او پذیرفته می شود.(جامع الأخبار(للشعیری)، ص: ۱۰۲)