طلاق امری بسیار مذموم و ناپسند است. بویژه اگر زوجین دارای فرزند نیز باشند، کودکان طلاق بیشترین لطمه را از این امر می بینند. اما اگر والدین کمی بیندیشند و با سرنوشت کودکان خود مسئولانه برخورد کنند ، می توانند با هماهنگی یکدیگر از شدت این لطمات بکاهند و همچنان کودکان خود را حمایت کنند.

طلاق امری بسیار مذموم و ناپسند است. بویژه اگر زوجین دارای فرزند نیز باشند، کودکان طلاق بیشترین لطمه را از این امر می بینند. آنها علاوه بر احساس نا امنی ، فقدان آرامش و محبت را نیز شدیدا تجربه می کنند. حتی بسیاری از کودکان آثار این لطمه های روحی و جسمی را تا بزرگسالی نیز با خود حمل می کنند. اما اگر والدین کمی بیندیشند و با سرنوشت کودکان خود مسئولانه برخورد کنند ، می توانند با هماهنگی یکدیگر از شدت این لطمات بکاهند و همچنان کودکان خود را حمایت کنند.

بسیاری از زن و شوهرهای مطلقه از کودکان خود به عنوان یک ابزار ارتباطی سوء استفاده می کنند. و از طریق آنها به یکدیگر پیغام و پسغام می فرستند! این رفتار باعث بروز استرس و ناراحتی در کودکان می گردد

با این حال زوج هایی که ناگزیر از هم جدا می شوند، در ارتباط با فرزندان خود معمولا این پنج اشتباه را مرتکب می شوند. ما در زیر به کارهایی که این والدین باید از آنها پرهیز کنند ، اشاره می کنیم.

۱-از بچه های خود به عنوان یک پیام رسان استفاده نکنید

بسیاری از زن و شوهرهای مطلقه از کودکان خود به عنوان یک ابزار ارتباطی سوء استفاده می کنند. و از طریق آنها به یکدیگر پیغام و پسغام می فرستند! این رفتار باعث بروز استرس و ناراحتی در کودکان می گردد و بر زخم آنها نمک می پاشد. امروزه راه های بهتر و بیشتری برای برقراری ارتباط و ارسال پیغام ها وجود دارد مانند ارسال پیامک یا ایمیل. مسائل مورد مناقشه و یا وظایف مشترک خود را نسبت به بچه ها از طرق مناسبتر ، بدون اطلاع کودکان انجام دهید.

۲-از لحاظ جسمی و عاطفی خودتان را در دسترس کودک قرار دهید

هنگامی که با کودک سر و کار دارید موبایل ، کامپیوتر و روزنامه را کنار بگذارید تا بفهمد زمانی که او آماده برقراری ارتباط است تمام توجه شما معطوف به اوست .

۳ – درباره احساسات خودتان صحبت کنید

نیاز ندارید که جزییات مشخص و واضحی درباره طلاق بدهید یا اینکه درباره نگرانیهای مالی خود بحث نمایید بلکه فقط درباره احساسات تان صحبت نمایید تا شاید او نیز راغب شود احساساتش را بازگو نماید .

۴-سعی نکنید آنها را به انحصار خود در آورید

کودکان نیاز به درک شدن و تفاهم دارند. و پس از جدایی والدین دچار اضطراب و آشفتگی می شوند.هیچگاه همسر سابق خود را نزد آنها سرزنش نکرده ومقصر قلمداد نکنید.و سعی نکنید با انتقاد از همسر سابق خود ، کودکان را نسبت به وی دلسرد کرده و به طرف خود متمایل کنید.فقط به حرف هایی که بچه ها ممکن است مطرح کنند ، پاسخ بدهید.مثلا اگر او از ازدواج مجدد مادر یا پدر خود ناراحت است و درد دل می کند،شما به عنوان یک والدین ، مجبور نیستید حتما به حرفهای آنها آب و تاب بدهید و دق دل خود را نسبت به همسر سابق خالی کنید. شما فقط وظیفه دارید گوش دهید و شنونده باشید.صبر پیشه کنید و شکیبا باشید، در این صورت دیری نمی گذرد که با تغییر اوضاع، با مشاهده کودکان موفق  خود نتیجه مطلوب را بدست می آورید.

۵- نسبت به ملاقات کودکان با همسر سابق خود، سخت گیری نکنید

هر گاه قرار است که کودکان با پدر یا مادر خود که همسر سابق شماست ، به گردش بروند و یا دیداری داشته باشند، تلخی نکنید و آنها را با خوش رویی روانه سازید. اینگونه آنها دچار اضطراب و سردرگمی نشده و لذت بیشتری می برند.

بچه ها چه می گویند

اگر نیازهای کودک را از زبان خودش بشنوید می توانید در برآورده کردن آن دقت بیشتری به خرج دهید.

من به پدر و مادر به هر دوی آن ها، همزمان نیاز دارم. لطفا برایم نامه بنویسید، تلفن بزنید. اگر این کارها را نکنید، احساس می کنم دیگر برای شما اهمیتی ندارم.

لطفا دست از دعوا کردن بردارید. درباره مسائلی که مربوط به من می شود، با هم توافق کنید وقتی به خاطر من بحث و جدل می کنید احساس گناه می کنم.

من شما را دوست دارم. اجازه بدهید با هردوی شما رابطه داشته باشم اگر احساس حسادت یا ناراحتی نسبت به هم دارید، به من منتقل نکنید زیرا من شما را به یک اندازه دوست دارم.

درباره همدیگر به من بد نگویید. وقتی از هم بدگویی می کنید انگار به من می گویید من هم باید چنین کاری بکنم.

توجه بیش از حد به کودکان طلاق، آسیب زاست

بی توجهی یا توجه بیش از حد به کودکی که والدینش از هم جدا شده اند به یک اندازه آسیب زاست. گاهی خانواده ها واقعه تلخ طلاق را به صورت افراطی درباره کودک جبران می کنند و با توجه نشان دادن بیش از حد، فراهم آوردن امکانات، برآوردن خواسته ها و نیازهای به جا یا بی جای کودک می خواهند واقعه طلاق را به نوعی برای او جبران کنند. در صورتی که باید کودک را با شرایط و وضعیت واقعی، دلتنگی، افسردگی و ناراحتی ناشی از آن همراهی کرد نه این که توجه او را معطوف به چیز دیگری کرد.