سرمقاله – بم پس از ۲۱ سال

امروز خراسان جنوبی_محمدراعی فرد

زلزله بم را باید یکی از مخرب ترین زلزله هایی دانست که این شهرستان را زیر و رو کرد و هزاران جان را ستاند. روزهای عجیبی بود آن روزهایی که بسیاری ازکشورهای جهان سیل کمک‌های خود را به ایران گسیل داشتند. حتی آمریکا با سه هواپیمای غول پیکر ارتشی کمک‌های بشردوستانه خود را در بم به زمین نشاند و یک بیمارستان صحرایی را هم بر پا کرد. انگلستان هم بر همین سبک و سیاق عمل کرد. این دو کشور را مخصوصاً بر مثال نشاندیم تا اثباتی باشد بر این که دعواهای سیاسی و فرود مرگ بر این و آن ربطی به سازمان‌های بشردوستانه هلال احمر و صلیب سرخ جهانی ندارد. انسانیت مرزها را در می نوردد. کمکهای مردمی نیز آن‌چنان موج برداشت که کم نظیرترین صحنه ها را به وجود آورد. هر چند که سوءاستفادهایی را هم شاهد بودیم که فعلاً به آنها نخواهیم پرداخت.وقتی سونامی چند سال قبل ژاپن شهری را به تلی از تیر و تخته تبدیل کرد و ماشینها را چون قوطی کبریتی له کرد و به زباله‌ای تبدیل نمود و جان بسیاری از مردم را ستاند و هتل‌ها و بیمارستانها را نابود کرد. کسی فکر نمی کرد که دیگر به جای آن شهری نو و با امکاناتی جدید برپا شود. اما این غیرممکن تبدیل به ممکنی شد که همه را انگشت به دهان کرد. دو یا سه سال بعد از شهری زیباتر از شهر قبل رونمایی گردید که معنای آن این بود که تفکر و تخصص دو بال یک خواسته هستند تا دوباره زندگی را بر مردم پیش‌کش کنند. اما وقتی متوجه می‌شوی شهر بم پس از ۲۱ سالی که از آن زلزله وحشتناک میگذرد؛ هنوز بیمارستاناش فقط حدود ۳۰ درصد پیشرفت کاری داشته است، دلت به درد می آید که چگونه ممکن است این همه فاصله بین کُنش دو کشور باید وجود داشته باشد؟ همانند ساخت یک جاده ۹۰ کیلومتری در خراسان جنوبی که پس از دو دهه هنوز به طور صد درصد عملیاتی نشده است. فرهنگ تلاش و سلامت نفس و اعتماد به دولت‌ها حتی هنوز در حد چند قدم هم عملیاتی نشده است. چه رسد به اینکه انتظار داشته باشیم استادیوم آزادی دیگری را خواسته باشیم بسازیم و پس از حدود ۵۰ سال باید ماه ها در انتظار بود که بازسازی شود.