وبسایت روزنامه امروز خراسان جنوبی
اوایل دهه ۱۳۴۰ است. شهر بیرجند هنوز از داشتن بسیاری امکانات ورزشی محروم است، علاقه‌مندان به ورزش از داشتن حتی یک سالن ورزشی سرپوشیده هم در این شهر بی‌بهره‌اند. معدود فرصت‌هایی هم که برای فعالیت‌های ورزشی وجود دارد، بیشتر در مدارس و آن هم برای برخی رشته‌هاست.
«علی» نونهال که از کودکی کم و بیش با برخی رشته‌های ورزشی آشنایی پیدا کرده بود، حدود سال ۱۳۴۳، زمانی که وارد دوره متوسطه اول در دبیرستان «علم» می‌شود، مانند بسیاری از هم‌سن و سال‌هایش در محل آموزشگاه با رشته‌های بسکتبال و والیبال فعالیتش را آغاز می‌کند و البته در کنارش هم گهگاه پینگ پنگ. اما شاید آن روز خودش هم نمی‌دانست که این رشته روزی جزئی از زندگی‌اش خواهد شد و او را تا کنون که شصت سال از آن روزگار می‌گذرد پابند خود می‌کند.
دکتر «علی طباطبایی» متولد ۱۳۳۱ شهرستان بیرجند، اولین فرد شناخته‌شده این رشته است که در دهه ۱۳۴۰ ضمن کسب عنوان در مسابقات مدارس خراسان، حضور در رقابت‌های کشوری این رشته در رده دانش‌آموزی را هم تجربه کرده است. موفقیت‌هایی که به علت سکونت او در دیگر نقاط کشور، طی دهه‌های گذشته سبب شده عمده شهروندان بیرجندی، حتی بسیاری از اهالی پینگ پنگ، از آن آگاهی کامل نداشته باشند.
طباطبایی که در حال حاضر ساکن مشهد است، در گفتگویی تلفنی به بیان خاطرات ورزشی و فراز و فرودهایش پرداخت.
شروع فعالیت شما
در رشته پینگ پنگ به چه صورتی بود؟
بعد از دوره دبستان، برای تحصیل در مقطع متوسطه اول که آن زمان «سیکل اول» نامیده می‌شد، وارد دبیرستان علم شدم. سال اول و دوم این دوره را آنجا بودم. طی این مدت در بخش فعالیت‌های ورزشی، بیشتر در رشته‌های بسکتبال و والیبال فعالیت می‌کردم و در کنارش پینگ پنگ هم بود. سال بعد که سال سوم سیکل اول بود به دبیرستان ملی حافظ رفتم. اینجا امکانات ورزشی خاصی نداشت، فقط یک اتاق و یک میز پینگ پنگ بود که بیشتر اوقات بازی می‌کردیم. البته همین‌طوری بازی می‌کردیم، یعنی مربی که آموزش بدهد نبود.
در این دوران آیا در مسابقاتی
هم شرکت کردید؟
همان سال در مسابقات سیکل اول بیرجند که برگزار شد، من در انفرادی مقام اول را کسب کردم. ولی باز هم هنوز مربی تخصصی نداشتیم. سال بعد که آقای حبیب صحرانورد هم بودند، در حالی که کلاس دهم بودم، به عضویت تیم دانش‌آموزی بیرجند درآمدم. مسابقات در تربت جام برگزار شد. سال ۴۵ یا ۴۶ بود. تیم سوم شدیم. نفرات دیگر تیم یادم نیست.
شما یک بار به مسابقات کشوری اعزام شدید. چه روندی طی شد که به این موفقیت دست یافتید؟
یک کلوپ بود در دبیرستان خزیمه علم، که مدتی آموزش و پرورش بود و حالا به درمانگاه فرهنگیان تبدیل شده است. در بخشی از آن یک سالن پینگ پنگ درست کرده بودند که بازی می‌کردیم. یک آقایی به نام «مدرس‌زاده» که اصالت قوچانی داشت و در بیرجند به عنوان مسئول تأمین اجتماعی مأمور بود، هم آنجا می‌آمد. او بازیکن حرفه‌ای بود و همه بازیکنان بیرجندی را با اختلاف شکست می‌داد. از هم‌دوره‌ای‌های آقای «امیر احتشام‌زاده» بود که سال‌ها عنوان قهرمان اول کشور را داشت. مدرس‌زاده سابقه کسب عنوان سومی کشور در مسابقات مدارس را هم داشت.
به پیشنهاد وی یک راکت «باترفلای» خریدم. با مدرس‌زاده خیلی تمرین می‌کردیم. این باعث شد که پیشرفت بیشتری بکنم. در حالی که در ابتدا به شماره ۵ یا ۶ بازی را به او واگذار می‌کردم، در اواخر هر چند باز هم نمی‌توانستم او را شکست دهم، ولی شرایط به گونه‌ای شده بود که تا امتیاز ۱۷ و ۱۸ هم می‌رسیدم. (در آن زمان بر خلاف امروز عدد پایانی گیم‌های بازی به جای ۱۱، امتیاز ۲۱ بود.)
با این اوصاف فرصت خوبی برای پیشرفت شما فراهم شده بود؟
بله، ما هر چه یاد گرفتیم از تماشای بازی و تمرین با آقای مدرس‌زاده بود. سال بعد رفتیم مسابقات قهرمانی خراسان، آقای کیوانفر و محمد آقای صحرانورد هم بودند. من کلاس ۱۱ بودم، انفرادی سوم شدم و به عنوان تیم منتخب خراسان رفتیم آبادان. دو نفر دیگر تیم از بجنورد بودند. البته چند نفر دیگر از بیرجند که عضو تیم منتخب بوکس خراسان بودند در آنجا حضور داشتند، از جمله مسعود نعمتی‌پور، محمدعلی کیانی (استاد موسیقی و پیشکسوت ورزش) و حسن جلیلی که در آن سال مقام دوم بوکس دانش‌آموزی کشور را کسب کرد.
در ادامه در چه رقابت‌هایی
شرکت کردید؟
سال ششم دبیرستان یا همان کلاس ۱۲ را رفتم تهران. در آنجا هم عضو تیم مدرسه ناحیه ۹ در نارمک بودم. بازی‌ام بد نبود ولی به هر حال آن‌ها قوی‌تر بودند و مقامی در سطح تهران به دست نیاوردم. بعد از دیپلم رفتم خدمت سربازی و بعد از آن مدرسه عالی ورزش قبول شدم. مدرسه عالی ورزش دو تیم داشت، یک تیم خیلی سطح بالا و ما جزو تیم دوم بودیم. چون ورزشکار زیاد داشتند، در رشته‌های مختلف دو تیم می‌دادند.
بنابراین در نهایت
در آموزش و پرورش شاغل شدید؟
بله، مدتی در آموزش و پرورش بودم و بعد ادامه تحصیل دادم. ابتدا در تهران خدمت کردم و بعد به دانشگاه سیستان و بلوچستان منتقل شدم و مدت ۲۰ سال مربی تیم دانشجویان این دانشگاه بودم و درس تربیت بدنی را خودم داشتم.
-حالا هم فعالیت می‌کنید؟
بله، بعد از بازنشستگی، از ۱۵ سال قبل به مشهد آمده‌ام و هنوز هر هفته سه شب در محل دانشگاه فردوسی در شیفت مربوط به اساتید بازی می‌کنم.
