سرمقاله – هشدارهایی که جدی گرفته نمی‌شوند

امروز خراسان جنوبی _ محمد راعی فرد

قریب دوهفته پس از نامه‌ای که لاریجانی دبیر شورای عالی امنیت ملی خطاب به مدیران مطبوعات و رسانه ها نوشته و از آن ها خواسته بود مطالب تفرقه افکن و خلاف سیاست های راهبردی نظام منتشر نکنند؛ چند روز گذشته وی در یک سخنرانی کوتاه در نشست فعالان علوم انسانی، این بارخطاب به فعالان سیاسی درون و بیرون حاکمیت گفت: برخی از زعمای سیاسی کشور هنوز حساسیت وخطیربودن موقعیت فعلی را به خوبی درک نکرده‌اند. به ‌راحتی با هم درگیراختلاف و جدال می‌شوند و فضای کشور را ملتهب می‌کنند. وجود اختلاف نظر در کشور طبیعی است، اما وقتی در شرایطی قرار داریم که نوعی جنگ، آن هم جنگی مهم در جریان است و همه قدرت‌های غربی نیز در برابر ما هم‌پیمان شده‌اند، باید از بسیاری از مسائل گذشت و طرح آن‌ها را به زمان دیگری موکول کرد. اگر واقعیت‌ها به‌ درستی درک نشود، می‌تواند آسیب‌های جدی به کشور وارد شود. این سخنان، همان مضمونی را دارد که نامه خطاب به مدیران مطبوعات و جراید داشت. به ویژه با تأکید بر خطرات پیش رو و در رأس آن‌ها خطر جنگ! آن نامه و این سخنان، ظاهراً باید، نتیجه بحث‌های جدی پشت صحنه باشد که وی مأموریت یافته تا آن‌ها را به تدریج و با کلماتی نرم بر کاغذ بیاورد و یا بگوید. به موجب همه شواهد و نقش آفرینی های لاریجانی در سیاست های خارجی و داخلی، شورای عالی امنیت ملی وظیفه و نقشی به مراتب مهم‌تر و وسیع تر از گذشته یافته است. علاوه بر آن هشداری که لاریجانی درباره خطر جنگ داده و می‌دهد، احساس می‌شود که شورای عالی امنیت ملی وظیفه مهم دیگری را نیز برعهده گرفته است. ریاست این شورا اکنون و مطابق قانون با رییس‌جمهور است، اما فعالیت های لاریجانی نشان می‌دهد که اختیارات وی اکنون به گونه‌ای ست که می‌تواند به نام هر سه قوه توصیه هایی بکند و یا هشدارهایی را بدهد. با توجه به تشکیل شورای عالی دفاع به عنوان یکی از زیرمجموعه های شورای عالی امنیت که وظیفه اش هماهنگی و نظارت بر قوای نظامی و انتظامی است، دشوار نیست این حدس که فرماندهان نظامی نیز اکنون با شورای عالی دفاع و در نتیجه با شورای عالی امنیت ملی هماهنگ اند و انتصاباتی که در سطح فرماندهی سپاه و بسیج و حتی ستاد کل نیروهای مسلح انجام می‌شود، بی اطلاع و هماهنگی با شورای عالی دفاع و شورای عالی امنیت ملی نیست. شورایی که اگر رهبر جمهوری اسلامی اختیاراتی را از خود به آن منتقل نکرده باشد، حداقل از تصمیمات آن حمایت می کند.