سرمقاله – استان خراسان جنوبی در برزخ مشکلات

امروز خراسان جنوبی _ محمد راعی فرد

طبق اخبار واصله قرار است که رئیس جمهور در روزهای آینده باتیم همراه مهمان سومین استان کشور به لحاظ مساحت باشند تا با مردم و کارآفرینان و صنعتگرانی و … دیدارکنند که به لحاظ رتبه توسعه یافتگی تقریباً در رتبه آخر کشوری قرار دارد. هر رئیس جمهوری که پا براین دیار گذاشت و با گذشت دودهه از تأسیس آن قول‌هایی را برای پیشرفت استان دادند که تقریباً عملیاتی نشدند. توسعه پایدار مفهومی دارد که در قالب این دیار نمی‌ گنجد، توسعه پایدار یک مجموعه بزرگی است که تبدیل به یک زنجیره می‌شود تا یازده شهرستان استان را به هم متصل کند. توسعه بدون خط ریلی و خطوط هوایی منظم و مستمر و پرتعداد، زیرساختهای انرژی چه به لحاظ آب و برق و گاز و اینترنت و راه‌های استاندارد مواصلاتی و برنامه مدونی که در آن سرمایه داران و نیروی کار ماهر و متخصصین واقعی و آزاداندیش دیده شوند و ریسک سرمایه‌گذاری به حداقل برسد و مشوق‌های مالیاتی بزرگی در آن جانمایی شده باشد امکان توسعه یافتگی را بالابرده و در برنامه راه کوتاه و متوسط و بلندمدت آینده این دیارفراموش شده را تضمین خواهد کرد. هر استانداری که با تیم همراه خود آمده‌اند و رفته‌اند تاکنون آمارهایی را ارائه داده‌اند که انگاری یک کره جنوبی دیگر در کشور خلق شده است. آمارها باواقعیات استان اصولاً خوانش منطقی ندارند و حتی دو شهر استان یعنی بیرجد و قاین اصولاً زیرساخت لازم راتاکنون تجربه نکرده اند. اما جالبتر اینکه از گروه شهرهای توسعه نیافته خارج شده اند اما ۹ شهرستان دیگر استان همچنان درلیست شهرهای محروم قرار دارند، همین تناقض باعث گردیده تا بستر توسعه یافتگی این دوشهر دچار سکته شود تا تبعات اجتماعی غیرقابل تصوری را شاهد باشیم.بیرجند خود به عنوان مرکز استان در امر توسعه پذیری متعارف پایدار دچار مشکلات وتناقضات عجیبی است، باچند ده دقیقه صرف وقت می‌توان تمام شهر را درنوردید و این مفهوم تلخ و ناامیدکننده ای را به مردم القا می‌کند. استان خراسان جنوبی نه استان صنعتی است و نه کشاورزی. بازار و روابط اقتصادی به شدت سنتی و محافظه کارانه ای دارد، کشاورزی اش سبکی سنتی دارد با زمین‌های کوچک که امکان تجمیع و مکانیزه کردن آن تاکنون فراهم نیامده است. معادنی بکر و دست نخورده ای دارد که هنوز شناسایی نشده اند و آن تعداد معدنی هم که درحال کار هستند تن به خام فروشی داده و از صنایع تبدیلی در آنها خبری نیست. برندسازی و تولید ثروت تقریباً در این حیطه جغرافیائی لباس حقیقت برتن نکرده است. آنقدر نیروی متخصص دارد که بتوانند براین دشت وسیع معجزه ای کنند اما به دلیل آماده نبودن زیرساخت‌ها در دسترس نیستند و بیشتر در سایر استان‌ها به خصوص تهران خدمات خویش را ارائه می دهند. استان خراسان جنوبی تا نتواند سرمایه های بزرگ ودانه درشت داخلی وخارجی را جذب کند در آن معجزه ای رخ نخواهد داد و باید همچنان درگذشته خود زندگی کند و زندگی و پیشرفت را آنی پندارد که آن را قبول کرده است و به آن عادت کرده است.این درد بزرگ ژنتیکی و تاریخی است که هم مردم این دیار و هم نمایندگانش بالکنت زبان و بسیار محافظه کارانه به دنبال توسعه یافتگی هستند، تولید ثروت با توجه به داشته های استان رقم بسیار پیش پاافتاده ای است که اصولاً نمیتوان برآن تکیه کرد. شنیده شده که بزرگترین معدن طلا در کشور با داشتن دخایر فراوان دراین استان به تازگی شناسایی گردیده است که می‌تواند چون کشف بزرگ ذخایرنفتی ارزشمند باشد؛ به شرطی که طلای آن به توسعه استان نیز برسد نه نیروی کار ارزان و گرد و غبارش!