ایستگاه حال خوب در محضر پدرعلم سم شناسی

چندمین بار است که به دیدارشان می روم، نخستین بار در زمستان ۱۴۰۲، برای تهیه مطلب وگزارش، ولی در ادامه داستان متفاوت می شود و حالا در چهارمین دیداری که طی دو سال گذشته اتفاق می افتد، کششی که در وجودم احساس می کنم مرا به کانون کتاب بیرجند، جایی که قرار است او و همسرش در جمع همشهریان حضور یابند، می کشاند. پروفسور بلالی مود و همسر فرهیخته اش دکتر مریم خوردی مود، زوجی که تا کنون افتخارات زیادی برای کشور و زادگاه شان کسب کرده اند. یکی، پدرعلم سم شناسی کشور است و دیگری مادر دندانپزشکی کودکان در خراسان و ….

هنوز اینجایی اند
اما آن چه که مرا به اینجا کشانده، فقط این ها نیست. بلکه آن صداقت و صمیمت برآمده از شرافت و اصالتی است که طی دیدارهای گذشته در وجودشان یافته و حال خوبی که از آن دریافت کرده ام. بر خلاف خیلی ها که به محض تجربه یک موقعیت جدید، مدام برای بقیه از تفاوت این جا و آن جا سخن گفته و به یک باره منکر گذشته و حتی گاه آشنایان شان می شوند، این ها با وجود همه درخشش هایی که در آن جا داشته اند، ضمن اشاره معقول به پیشرفت های جهانی و لزوم استفاده درست از آن، همه فکر وذکر و عشق شان اینجا و در بین هموطنان و همشهریان شان است. زوجی که در ورای همه افتخارات کسب شده، اصالت شان را فراموش نکرده اند. خانم دکتر ۷۵ ساله با این که متولد و تحصیل کرده مشهد است و به همراه همسر حضور در کشورهای مختلف آن هم در مهم ترین مراکز علمی جهان را تجربه کرده و حالا هم هر سال، زمان زیادی را در خارج از کشور می گذراند، ولی هیچکدام این ها، او را «الینه» و « جو زده» نکرده تا مانند برخی برای اثبات روشنفکری و امروزی بودنش، منکر همه این ها شود و لذا ابایی ندارد از این که با افتخار از محیط مذهبی خانه پدری، پدر و مادر فرهنگی و معتقد، ازعبادت، قرآن و نمازشان و این که خود نیز به میراث والدین پایبند به نماز و واجبات است سخن بگوید.

غرق در اصالت و صمیمت
دکتر بلالی مود ۸۳ ساله، این نخبه برخاسته از دل تفتیده کویر، با آن چهره دوست داشتنی، صمیمی و خندانش، کسی که در مناسب ترین شرایطی که برایش در غرب وجود داشت، در اوایل دهه ۶۰ به خاطر خدمت به مردم به ویژه رزمندگانی که دچار عوارض بمب های شیمیایی شده بودند به وطن بازگشت و در واقع او را باید یکی از قهرمانان گمنام دوران دفاع مقدس دانست، ولی با وجود همه افتخارات داخلی و بین المللی اش، فارغ از همه منم منم هایی که افراد کوچک ولی پر مدعا، غرق در آن هستند، نه معلمان دبستانش و حقی که برگردن او دارند را فراموش کرده، نه زحمت ها و اصول تربیتی پدر وخانواده و نه مردم زادگاه و وطنش و یا حتی خانواده افتخاری را که یک سال در زمان تحصیل در شوکتیه در منزل شان ساکن بوده است. ضمن پاسخگویی به سؤالات علمی و حتی شخصی حاضران که خیلی هاشان نسل جوان و حتی دانش آموزان هستند، از مهارتش در تهیه کته زعفرانی و علاقه به غذاهای محلی مانند قروت، اشکنه و… سخن می گوید و در این میانه مانند جلسات قبلی با تأکید بسیارعنوان می کند: «باور کنید کسب مقام جهانی در لاهه و سخنرانی در آن که همزمان در کشورهای اتحادیه اروپا پخش می شد و یا حضور در دیگر مجامع مهم علمی جهان آن قدر مرا خوشحال نکرده و نمی کند که حضور در جمع خودمانی همشهریانم مرا شادمان می سازد.» جمله ای از دل برآمده که بر دل حضار هم نشسته و تشویق ممتد آنان را به دنبال دارد. «بلالی» همان طور که با نسخه هایش از بدن ها سم زدایی می کند با سخنان و رفتار مهربانانه و بی پیرایه اش، پاکی را به روح و وجودت نیز هدیه می کند.

قله انسانیت
پروفسور همانند دیدارهای قبلی بارها از همسرش تمجید کرده و او را «فرا فرشته»ی زندگی اش می خواند، و خانم دکتر هم یکی از موهبت های زندگی اش را این می داند که با وجود همه دغدغه هایی که در زندگی دو فرهیخته پر مشغله وجود دارد، زحماتش از چشم همسرش پنهان نمانده و دیده می شود.
آن چه که باعث می شود همه این ها به دل حضاری که حالا خیلی هاشان پای ثابت جلسات برگزار شده با حضور این زوج هستند، بنشیند، صادقانه و خودمانی بودن رفتارشان هست. هیچ تکلف، پز و یا نمایشی وجود ندارد. چرا که این زوج ۸۳ و ۷۵ ساله با کسب آن همه افتخارات، در این فصل از زندگی نیازی به آن که از این طریق کسب محبوبیت کنند ندارند و البته که هیچ نمایشی هم نمی تواند بیش از نیم قرن دوام داشته باشد! این جا بیشتر از آن که محفلی برای شنیدن خاطرات علمی دو دانشمند فرهیخته باشد که البته این را هم دارد، صحنه ای است از نمایش اصالت و شرافت زوجی که از ورای همه عنوان ها و افتخارات ارزشمندی که دارند در طول زندگی مشترک ۵۳ ساله شان تلاش کرده اند ابعاد مختلف انسانیت را به نمایش بگذارند.