قهرمان پرتاب وزنه عنوان کرد: اتفاقات خوب در ورزش استان

امروز خراسان جنوبی- قاسمی / او را به عنوان یک فرد توانمند که معلولیت دارد ولی با این وجود در رشته پرتاب وزنه و فوتبال هفت نفره مدال هایی دارد معرفی کرده اند ولی اصلا متوجه نمی شوم که معلولیت او چیست چرا که از هر نظر سالم به نظر می رسد تحمل ندارم و در همان ابتدا از عارف بابائیان متولد ۷۵ کارشناس رشته آی تی در این باره سؤال می کنم.
درباره معلولیت خود توضیح می دهید؟
مادرزادی اینگونه بوده است که نیمی از بدنم کم تحرک می باشد. با اینکه دوقلو هستیم ولی قل دیگرم سالم است ولی من این مشکل جسمی را دارم.
پس چگونه اصلا این کم تحرکی در شما دیده نمی شود؟
به خاطر ورزش است می توانم بگویم که تا ۱۷ سالگی نیمی از بدنم تحرکی نداشت ولی از زمانی که ورزش را شروع کردم توانسته ام بهبود پیدا کنم و خودم را خوب کنم به نوعی که الان اگر کسی دقت نکند متوجه این معلولیت من نمی شود.
چگونه با هیئت جانبازان و معلولین و اصلا با ورزش آشنا شدید؟
از طریق یکی از اقوام بود که مرا به این هیئت معرفی کرد و زمانی که افراد دیگر را دیدم انگیزه گرفتم که من هم بایدکاری برای خودم انجام دهم.
چه مدال هایی کسب کرده اید؟
رشته پرتاب وزنه را در سال های ۸۷ و ۸۸ شروع کردم و در سال های ۸۹ تا ۹۳ پشت سر هم طلای کشوری را به دست آوردم و یک مدال دوم کشوری هم دارم. بعد از یک طرح استعدادیابی که در سال ۹۰ بود مرا برای فوتبال هفت نفره انتخاب کردند که به فوتبال هفت نفره علاقمند شدم و به عنوان دروازه بان کار می  کنم و به اردوی تیم ملی نیز دعوت شده ام و در سال۹۵ بخاطر مصدومیتی که پیدا کردم مجبور شدم کمی از ورزش حرفه ای فاصله بگیرم تا اینکه در سال ۹۷ با بهبودی دوباره بازگشتم و اکنون هم برای اردوی تیم ملی دعوت شدم که برای انتخابی جام جهانی ۲۰۱۹ می باشد.
انگیزه شما برای ادامه راه چه بوده است؟
من هم مانند هر کس دیگری علاقه به شهرت و دیده شدن داشتم و گفتم باید آنقدر سخت تلاش کنم و با توکل به خداوند به این نقطه دست پیدا کنم تا با من هم مانند دیگر قهرمانان دیده شوم. انگیزه دیگر من این بود که افراد معلول دیگر هم با دیدن من متوجه شوند و به این باور برسند که معلولیت محدودیت نیست و درست است که بر خلاف آب شنا کردن سخت است ولی اگر تلاش کنند موفق می شوند. همچنین می خواستم با ورزش و نشان دادن توانمندی های خودم آن بخش از معلولیت را کمرنگ کنم تا همه به حای اینکه به معلولیت من توجه کنند به قهرمانی ها و افتخاراتی که کسب کرده ام توجه کنند.
برای شروع این راه خانواده و دوستان چه نقشی داشتند؟
زیاد برخوردهای خوبی نداشتند و نمی خواستند وارد این راه شوم. با توجه به اینکه حضور در مسابقات برای من خطرناک می دانستند و خانواده ام ترجیح می دادند که من درس خود را ادامه دهم تا اینکه به ورزش روی آورم و فکر نمی کردم که بتوانم به جایی برسم که دیده شوم.
نگاه مسئولان را چگونه دیده اید؟
مسئولان هم کم لطفی هایی دارند نه تنها به من که نسبت به تمام قهرمان ها و ورزشکاران استان این گونه است مثلا در ابتدا که مقامی کسب می کنی قول هایی داده می شود که البته بعد فراموش می شود و به این مسأله توجه نمی شود که با همین انگیزه ها می توانند در ادامه راه ورزشکار چقدر مفید عمل کنند نه تنها برای افراد معلول که برای افراد سالم هم همینگونه می باشد. ما برای اینکه دیده شویم و موفق باشیم بهای سنگینی می دهیم ولی در کنار آن اگر مسئولان هم توجه داشته باشند بهتر می توان عمل کرد.
وضع ورزش استان را چگونه می بینید؟
از نظر من ورزش استان بیمار است چرا که استعدادهای خوبی داریم و من در رشته خودم می توانم بگویم در دو و میدانی، پرتاب وزنه و پرش طول خیلی خوب عمل کرده ایم ولی تا بیماری ورزش معالجه نشود کاری از پیش نمی رود که البته با مدیریت جدید در ورزش استان اتفاق هایی در حال رخ دادن است که امیدوارم ادامه دار باشد و برای تقویت ورزشکاران بهتر است که لیگ هایی برگزار شود و مسئولان استان هم به این سمت هم توجه داشته باشند.
از نظر تجهیزاتی وضع برای شما چگونه است؟
سه زمین چمن در بیرجند وجود دارد که زمان های آن برای ورزشکار معلول خوب نیست و زمینی هم به ما داده نشده که در شأن ما باشد. اگر بشود یک زمین چمن را به معلولان اختصاص دهند خیلی خوب می شود که البته قول آن داده شده است.
مشکل اساسی معلولان به ویژه معلولان ورزشکار را چه می دانید؟
ما معلولان مشکل اصلی که داریم اشتغال است چرا که به راحتی نمی توانیم در جامعه با توجه به رشته ای که خوانده ایم شغلی پیدا کنیم. بهزیستی خوب حمایت می کند ولی باید معلولان بتوانند به خود اتکا کنند تا در جامعه نقش خود را یافته و به آن جایگاهی که باید دست پیدا کنند. پیشنهادم این است که زمین های ناکارآمد و خالی استان را به کارخانه و واحدهای تولیدی تبدیل کنند که فقط ویژه کار معلولان باشد مشکل دیگر معلولان این است که خود را با افراد سالم مقایسه نمی کنند و این در حالی است که باید توانمندی خود را شناسایی و آن را پرورش دهند. معلولان ورزشکار هم باید تلاش کنند تا دیده شوند و کاری برای خود انجام دهند ولی بیشتر از ورزشکاران سالم نیاز به حمایت دارند.
برنامه شما برای آینده چیست؟
خیلی دوست دارم که در استان تیم فوتبال هفت نفره در تمام رده ها داشته باشیم چرا که برای شرکت در لیگ ها و مسابقات جهانی وکشوری باید هر هفت نفر دارای یک شاخص و کلاس بندی خاصی باشند تا بتوانند در یک تیم قرار گیرند که ما اکنون در استان نداریم ولی می خواهم یک طرح استعدادیابی اجرا شود تا چنین تیم های یکپارچه ای را جمع کنم و خود ما بتوانیم به نمایندگی از استان در این مسابقات شرکت کنیم چرا که اکنون به دلیل نبود تیم با تیم های شهرستان های دیگر در مسابقات حاضر می شوم و اگر تیم استان تشکیل نشود تمایل دارم در تیم مازندران باشم چون این تیم از تیم های دسته بالای کشور می باشد.