یادداشت: آرامش، سهم کسانی است که کار می کنند!

امروز خراسان جنوبی – زنگویی zangoei@birjandtoday.ir / بی قراری، بیماری امروزی نیست اما شیوع وحشتناک آن، نتیجه ای است که امروزه با سبک زندگی مان به آن گرفتار شده ایم. اضطراب از لحظه هامان برمی خیزد و ریشه های سلامت ما را “می جود” چنان که موش، به جان ریشه ها می افتد!. دیروز در این باره، آغاز سخن کردیم که راهی باید جست برای برون رفت از این”ابرچالش” والا سلامتی ما را خواهد بلعید. سلامتی که قربانی شود، اندیشه و تدبیر هم، از مدار خارج می شود. این هم که اتفاق افتاد، نه فقط امروز که فرداهامان هم زخم برخواهد داشت. دیروز، چند خط هم خواندیم از چرایی فوران آرامش در شخصیت هایی چون شیخ رجب علی خیاط، خواندیم که او خود گفته بود؛ دانستم ﺭﺯﻕ ﻣﺮﺍ ﺩﯾﮕﺮﯼ نمی خورد ، ﭘﺲ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﺪﻡ! خب، ما هم اگر به این باور برسیم نه تنها مانع دیگران نخواهیم شد بلکه به هم کمک هم خواهیم کرد چه می دانیم او جای مرا تنگ نمی کند بلکه می تواند گاهی، دست ما را هم بگیرد. این باور اگر در ذهن ما به بار بنشیند، جایی برای نگرانی نخواهد ماند که با استرس به فرداها نگاه کنیم. ما رزقی مقدر داریم آن هم نه در دست مردمان بلکه در ید قدرت خالق حکیم و مهربانی که روزی یک حشره را در میان سنگ ها هم فراموش نمی کند. پس با باورداشت نگاه هماره خدای علیم، بصیر و خبیر، به تکلیف خویش که برخاستن است، همت می کنیم و برکت، آن چیزی است که او بر ذمه خویش دارد. حیف است که وقتی کودک به مهر و توجه مادر ، آرام است و می داند که مادر از او فراموش نمی کند، ما به خدای مهربان تر از مادر، نگاهی غیر این داشته باشیم. خدا ما را فراموش نمی کند، مطمئن باشیم و روزی خود را از او بخواهیم نه به زبان بلکه به عمل. به این که کاری حلال پیدا کنیم و برای رسیدن به روزی حلال، راه ها را بپیماییم تا به مقصد برسیم. اگر در زندگی افراد پر استرس هم دقت کنیم می بینیم که گمشده آن ها باور به حقیقت رزاقیت خداست و در مرحله بعد، سکون و رکودی که بر زندگی شان حاکم است. زبان شان به نق زدن باز است اما دست شان به کار کردن، باز نیست که اگر بود، گرهی بسته نمی ماند. در کلام نورانی پیامبر خدا نیز برای این جد و جهد، هندسه ای روشن تعریف شده است؛ کسی که برای اداره زندگی خانواده اش تلاش می کند، مانند کسی است که در راه خدا جهاد می کند. یعنی خداوند، اجر مجاهد راه خویش را برای کسی می نویسد که اهل تلاش برای خانواده باشد. این را هم فقط برای مردان تکلیف نمی داند بلکه فرض را برای زن و مرد نوشته است و پیغامش را حضرت رسول(ص)، در حدیثی دیگر چنین می فرماید که؛ به دنبال روزی حلال رفتن، بر هر مرد و زن مسلمان واجب{لازم} است. در سپهر اندیشه دینی، کسی حق ندارد مقیم کوی تن پروری و تنبلی شود. کار و کار و کار، راهی است که همه باید بپیمایند. در جامعه ای هم که کار و تلاش، مشق هر روز مردمانش باشد، استرس و بی قراری، جایی نخواهد داشت که کار خود بزرگ ترین تفریح و فرح آور ترین عمل برای انسان است. پس روزی خود را فقط در ید قدرت الهی ببینیم و همان طور که خود فرموده است به تلاش برخیزیم آن وقت نتیجه اش هم گرمای خانه و رونق سفره ما خواهد بود و هم آبادانی دیارمان. این نگاه اگر در دیده ها بنشیند برای همه بهتر است….