سرمقاله: چه می‌کنند این عصاره‌های ملت …!!!

امروز خراسان جنوبی – محمد راعی فرد mohammadraeifard@yahoo.com / ما مردمی هستیم که مدعی اخلاق و مکارم انسانی و رفتارهای متمدنانه بوده و تا دری به تخته می‌خورد باد دو هزار ساله تمدنمان را به غبغب می‌اندازیم و کرور کرور سخنان ناگفته کورش را ناخوانده فوروارد کرده و کیلو کیلو به گروه های دیگر پست می‌کنیم!!!
تمدن ما که فقط به چند عدد کوزه، ظرف، مجسمه و تخت جمشید خلاصه نمی‌شود، تمدن یکی از بازخوردهایش تولید فرهنگی است که پایلوت و بستر توسعه کشورهای مدعی آن است. سؤال اینجاست که چرا کشوری با ادعای دو هزار و پانصد سال تمدن در چنین وضعیت نامطلوب و حتی تأسف باری قرار گرفته؟ مگر کشوری چون آمریکا که با مهاجرین اروپایی‌اش شکل گرفت و بومیان آن را نیز در همان سال های اولیه اشغال نابود کردند چند سال سابقه تمدنی دارد؟ ۲۵۰ سال بله فقط دویست و پنجاه سال، اما چه اتفاقی افتاد که به چنین پایگاهی دست یافتند؟ مگر کشورهای اسکاندیناوی برندشان وایکینگ ها نبودند، مگر کشورهایی نظیر ژاپن و آلمان پس از پایان جنگ جهانی دوم نابود نشدند و بوسیله آمریکائیان اشغال نگردیدند و به بدترین شکل تحقیر نشدند؟ پس چگونه اینک تبدیل به غول های صنعتی، علمی و اقتصادی شده‌اند؟ برای جلوگیری از هرگونه شائبه آمریکایی بودن و غربزدگی بسنده می‌کنیم به دو کشور آسیایی کره و ژاپن…
چرا و چگونه ما در پس تمدنی چنین عمیق نتوانستیم؟ چگونه ما هنوز در پله‌های پلکان تاریخ همچنان در بین پله‌ها گیر کرده‌ایم و از سر جای مان هم تکان نمی‌خوریم، بسیاری از کشورها از جمله آمریکا دارند برای خودشان تمدن سازی می‌کنند و اسطوره سازی را الگوی این ایده قرار داده‌اند. رفتار متمدنانه و از دریچه عقلانیت و سلامت نفس را چه زمانی آموخته‌ایم که اینک باید به معلم جامعه کشوری‌مان درس پس بدهیم؟! دیروز که مجلس شورای اسلامی پذیرای رئیس دولت برای تقدیم بودجه به مجلس شورای اسلامی بود باکمال تأسف صحنه‌هایی دیده شد و به ثبت دوربین ها رسید که نمی‌توان بر آن مهر خاموشی زد، نمی‌توان پاک اش کرد، نمی‌توان از آن دفاع کرد …!
حداقل انتظار از مجلسی که حدود سیصد نماینده‌اش خویش را عصاره فضیلت مردم کشور می‌دانند این بود و هست که الگوی ایرانی مسلمان و متمدن را در رفتار ، گفتار و شخصیت خویش متجلی کنند، همین چندی قبل بود که نماینده‌ای چنان رفتارهایی سخیف از خود بروز داد که کشور را دچار بهت زدگی کرد و یا فیلمی که از جلسه غیرعلنی به دنیای مجازی راه یافت که مردم را به این فکر انداخت که جدا در مجلس چه خبر است؟ ما به چه کسانی رأی داده‌ایم؟ چه کسانی اینان را غربال کرده‌اند و در اختیار مردم گذاشته‌اند که به آنان رأی داده شود؟ مجلس ملجأ و پناهگاه ۸۰ میلیون ایرانی است که به سیصد نفر هم از لحاظ اخلاقی و هم تخصص و هم شخصیت و هم سواد علمی و اجتماعی رأی داده‌اند! روزی در مجلس چنان فریادهای کرکننده‌ای سر می دهند و شعار سر می دهند که آن مکان را در حد مدرسه‌ای کوچک می‌کنند، روزی دیگر طومارهای چند ده متری برکف زمین اش پهن می‌کنند، روزی دیگر آبستراکسیون را تمرین می‌کنند و دیروز آنقدر در جلوی تریبون رئیس جمهوری که از بودجه تقدیمی دولتش دارد دفاع می‌کند و به نماینده مردم گزارش می‌دهد چنان هجوم می‌آورند که برای دقایقی از سخنرانی او جلوگیری می‌کنند، آنقدر رفت و آمد و بلبشوی حرکت کردن ها، حرف زدن ها و دورهم جمع شدن ها در مجلس وجود دارد که می‌مانی واقعاً قرار است در این مکان ایران ۱۴۰۰ یکی از پیشتازان تمدنی منطقه خاورمیانه باشد؟! درست که مجلس جای بحث و فریاد است اما در چارچوب های تعریف شده، درست که مجلس مکان قانون نویسی و نقشه راه است اما نه قوانینی که بدون اجرا روی هم تلمبار شود! گاه برخی نمایندگان اصرار دارند ادای مرحوم مدرس را درآورند اما راه رفتن خودشان را هم فراموش می‌کنند! چه می‌کنند برخی از عصاره‌های فضیلت مردم…!