یادداشت امروز/یار هم باشیم نه بار هم!

امروز خراسان جنوبی – زنگویی zangoei@birjandtoday.ir
شخصیت افراد از همان کودکی شکل می گیرد. تغییر آن در بزرگی کاری سخت دشوار است که اگر هم امکان پذیر باشد بسیار دیر اتفاق خواهد افتاد لذاست که همه بزرگان تعلیم و تربیت بر شخصیت سازی در کودکی تاکید دارند و در احادیث هم فراوان بدان اشارت رفته است و این که می خوانیم در آموزه های دینی؛ ” العلم و فی الصغر، کاالنقش فی الحجر” اشاره روشن به ضرورت توجه به آموزش در خردسالی است. در این سن است که خمیر مایه شخصیتی افراد شکل می گیرد . در این سن است که آموزش و محیط و گروه دوستان و رسانه و….در ذهن بچه ها به کاشت می پردازند لذا باید توجه افزون کرد به این مسائل تا فردا بتوان از نتیجه این توجه بهره برد. من در کوچه گردی در فضای مجازی به این مطلب رسیدم که بهرمند از حقیقت است و بسیار تامل برانگیز و درس آموز. بخوانید لطفا؛ در مهد کودک های یک کشوری ۹ صندلی می گذارند و به ۱۰ بچه می گویند هر کس نتواند سریع برای خودش یک جا بگیرد باخته است. بعد ۹ بچه و ۸ صندلی و ادامه بازی تا یک بچه باقی بمونه. بچه ها هم همدیگر رو هُل می دهند تا خودشان بتوانند روی صندلی بشینند!
اما در مهد کودک های ژاپن ۹ صندلی می گذارند و به ۱۰ بچه می گویند اگه یکی روی صندلی جا نشود همه باختید!
لذا بچه ها نهایت سعی خودشان را می کنند و همدیگر رو طوری بغل می کنند که کل تیم ۱۰ نفره روی ۹ تا صندلی جا بشوند و کسی بی صندلی نماند! بعد ۱۰ نفر روی ۸ صندلی، بعد ۱۰ نفر روی ۷ صندلی و همین طور تا آخر…
تفاوت ها در آموزش باعث تفاوت در رفتار آدم‌ها در بزرگ سالی می‌شود. نکته دقیقی است این حرف که اگر ما بتوانیم فرزندان خود را در کودکی به همگرایی و همراهی و تعاون تعلیم دهیم و بر منش ایثار تربیت کنیم، فردا جامعه ای خواهیم داشت که همه در کنار هم خواهند بود و برای موفقیت یکدیگر هم تلاش خواهند کرد و در نتیجه نیز همه به توفیق خواهند رسید. یادمان باشد اگر همه برای هم تلاش کنیم خود ما برخورداران از موفقیت پیامد آن تلاش خواهیم بود. به دیروز و امروز کشور ها اگر نظری داشته باشیم خواهیم دید که هر ملتی که همگراتر بوده است امروز سهم بیشتری از موفقیت دارد و هر ملتی که شهروندانش فقط به خود فکر کرده اند و به جای گرفتن دست یکدیگر، برای پر کردن جیب خود کوشیده اند نه خود به آنچه می خواستند رسیدند و نه کشورشان آباد شده است اما آنانی که کلان نگرانه با هم تلاش کردند امروز کشور شان به سرآمدی رسیده است. در نمونه های کوچک تر هم به اطراف مان هم اگر نگاه کنیم می توانیم شاهد این ماجرا باشیم که وقتی چند دوست، بازو به بازوی هم می دهند همه موفق می شوند. توفیقی که ده چندان تلاش یکان به یکان شان است. این نتیجه تعلیم و تربیت ژاپنی است اما آنان که جدا کار می کنند و به خود فکر می کنند به نتیجه نمی رسند و مثال کشور هایی از این دست هم در جهان قابل مطالعه است. بیاییم و از همین کودکی، نسل فردا را همگرا بار بیاوریم تا در فردایی که می آید همه همراه باشند و بال یک دیگر و کسی بار خود را بر دوش دیگری نگذارد….