سرمقاله/واژه هایی که تغییر می کنند…!!!

امروز خراسان جنوبی – محمد راعی فرد mohammadraeifard@yahoo.com
ما نوکر مردمیم، در این برهه از زمان، مردم قهرمان ما، در این شرایط حساس، مردم ما بخاطر نان انقلاب نکردند، مردم مستضعف ما، اقشارآسیب پذیر، مردم صاحبان اصلی انقلاب، و…
این واژگان و کلمات سال های سال است که شده ورد زبان برخی دولتمردان ما که در مقاطع مختلف و بنا به شرایط گوناگون از آن استفاده های بهینه هم می کنند، کلا لفاظی و بازی با کلمات از تخصص های برخی از مسئولین مان است.
برای نمونه نوار سخنان هریک از آنان را که مایلید تا به آخر و حتی چند بار گوش دهید تا به آنچه که ادعا داریم برسید.
وقتی کشور دارای سیستمی تعریف شده با مدیریت های استاندارد و علمی باشد اصلا نیازی به سخنرانی آن هم به سبکی که از درونش چیزی در نمی آید نیست.
سخنرانی های متوالی کم کم اثر خویش را از دست داده و بیشتر به بیانیه شباهت پیدا می کند تا مجموعه حرف هایی که کارگشا و راهنما باشد.
وزیر یا نماینده مردم و یا قضاپیشگان نیازی به سخنرانی ندارند، بهترین سخنرانی عملکرد دستگاه هاست، مردم نیازی به کلی گویی و شعارهایی که بی مبنا است ندارند.
سخنرانی برخی مسئولین و مدیران ما بیشتر توجیهات است و جبهه گیری در مقابل هم و حرف هایی که هیچ کدام شان دردی از مردم را دوا نمی کند.
در سیستم اداری کشور ما چون هر مهره ای سرجای خودش نیست و بسیاری از کاربلدهای ما در حاشیه دارند وقت و زندگی را می گذرانند لذا یکی از راه های برون رفت از ضعف های مدیریتی و چالش های آن سخنرانی و لقلقه زبان است و سیل شعار و استفاده از افعال آینده، مانند خواهد شد، خواهیم رفت، خواهیم دید و امثالهم.
نزدیک دو سوم سخنرانی های برخی مقامات و مدیران ما انگار از روی هم نوشته شده است، مقدمه هایی طولانی و تشکرهای بی دلیل، چاپلوسانه و کلی گویی و شعار و یک سوم باقیمانده نیز به پرتاب توپ به داخل زمین غیرخودی های داخلی، آمریکا، اروپا و رژیم صهیونیستی است، هزاران ساعت سخنرانی های آتشین بخی نمایندگان، دولتیان و قضانشینان در طی چند دهه نتیجه اش اینی هست که می بینیم، مردم فقط شنیدند و تاوانش را هم پس دادند… رانت را آقایان به هم هبه می کنند و اختلاسش را کسانی می کنند که خود را سرباز انقلاب و مردم می دانستند و حالش را آقازاده هایی می کنند که ژن هایی ناب دارند و پشتشان به کوه روابط پشت پرده گرم است.
کم گویی و گزیده گویی اصلی است که خریداری ندارد.