وبسایت روزنامه امروز خراسان جنوبی
وارد که می شود با چهره بشاش و خندانش، گفتگو را با انرژی و سرحالی همراه می کند.گویا می خواهد به همه بگوید با تمام سختی ها می تواند کاری انجام دهد که همه با نگاه تحسین آمیز به او بنگرند او بارها و بارها، نگاه های ترحم آمیز را ۱۸۰ درجه تغییر داده است. الهام پدید بانوی ۲۹ ساله ورزشکار و هنرمند استان است که با وجود اینکه یک پای خود را در حادثه ای از دست داده است ، توانسته در کار، ورزش و هنر به جایگاه های بالایی دست یابد. او هم اکنون قهرمان کشوری سنگ نوردی است و در مقطع دکتری مدیریت ادامه تحصیل می دهد. با نگاه عمیقش به مسائل سوالات امروز خراسان جنوبی پاسخ می دهد.
* از چه سالی ورزش را شروع کردید؟
حدود سال ۹۰ بود که با ورزش سنگ نوردی در یکی از باشگاه ها آشنا شدم و آن را ادامه دادم. با اینکه در این ورزش برای معلولان مسابقه ای برگزار نمی شد، ادامه دادم. در سال ۹۳ مسابقات برای معلولان برگزار شد اما من خبر دار نشدم تا اینکه در سال ۹۵ خودم را برای مسابقات آماده کردم. و مقام هم آوردم. نکته ای که وجود دارد این است که در اوایل آشنایی با هیئت معلولان و جانبازان در ورزش دو و میدانی رشته پرتاب وزنه را کار کردم و بعد از آن با سنگ نوردی آشنا شدم. البته من از حدود ۴ سالگی هم شنا می کردم.
* تا کنون چه مقام هایی آورده اید؟
در ورزش سنگ نوردی معلولان و جانبازان کشوری دو بار مقام اول کشوری را به دست آورده ام.
* معلولیتی که دارید بر اثر چه حادثه ای ایجاد شده است ؟
زمانی که یک ساله بودم بر اثر تصادف یک پای خود را از دست دادم.
* نگاه مردم به شما چگونه بود؟
خوب من از همان کودکی با مادرم ورزش می کردم همانطور که گفتم حتی شنا کار می کردم . نگاه ها خاص بودند و علامت سوال داشتند که مگر می شود با یک پا شنا کرد ولی با این وجود حتی من در مسابقات بین باشگاهی در مشهد شرکت می کردم و نشان دادم که می توان این کار را انجام داد، البته شنا را به صورت حرفه ای دنبال نکردم و برای سلامت خودم این کار را انجام دادم و هنوز هم ادامه می دهم. در کل بازخورد مردم این بود که می گفتند مگر با یک پا هم می توان شنا یا سنگ نوردی کرد و بعد که این کار را انجام می دادم برایشان جالب بود. در کل نگاه و فضای جامعه در آن سال ها با این موضوعات آشنا نبود.
* مشوق هایتان چه کسانی بودند؟ و بازخورد مسئولان چه بود؟
خانواده ام خیلی مرا تشویق می کردند تا حتما ورزش را ادامه دهم، حتی مادرم من را به استخر می برد و ورود من به مکان های ورزشی با انگیزه بخشی خانواده ام بود. همچنین در زمینه هنری هم مرا تشویق کردند که ادامه بدهم.هیئت جانبازان و معلولان هم خیلی کمک کردند آن اوایل که در هیئت شنا و دو و میدانی فعالیت می کردم چون ندیده بودند برایشان عجیب بود ولی بعد از این که کار مرا می دیدند استقبال می کردند و سازمان بهزیستی هم خیلی کمک کرد.
* مشکلات اصلی معلولان به ویژه در ورزش را در چه می بینید؟
اگر بخواهم به صورت کلی درباره معلولان بگویم این است که مناسب سازی در تمام زمینه ها انجام شود، درست است که اکنوندر زمینه مناسب سازی شهر برای معلولان تا حدی خوب عمل شده است ولی باید بیشتر از این کار شود.مشکلی که در زمینه ورزش برای معلولان وجود دارد این است که یک باشگاه و ورزشگاه مناسب برای خود معلولان وجود ندارد تمام تمرینات ما با افراد سالم و در شرایط عادی است ولی درمسابقات با افراد معلول و شرایط دیگری مسابقه می دهیم که این وضعیت شکافی ایجاد می کند . به صورت کلی هم در باشگاه ها زمانی را که برای ورزش بانوان در نظر می گیرند زمان خوبی نیست مثلا برای بدن سازی برخی ورزشکاران به دلیل مناسب نبودن ساعت ها با باشگاه های دیگر می روند و فقط برای تمرینات پیستی در خود پایگاه تمرین می کنند که باید به این نکته توجه شود. به علاوه هر چند اکنون دیواره سنگ نوردی که داریم مناسب است ولی تجهیزات قدیمی شده اند و لازم است که بر روی دیواره از تجهیزات به روزتر و جدیدتری استفاده شود.
* چه فعالیتی در زمینه هنری دارید؟
از سال ۹۶ بود که تئاتر را شروع کردم. با نمایش شازده کوچولو در جشنواره تئاتر معلولان توانستیم مقام سوم را کسب کنیم و من هم به عنوان بازیگر زن مقام اول را به دست آوردم. در سال ۹۶ هم دوباره بازی کردم و در جشنواره استانی تئاتر مقام سوم مشترک را در بازیگری به دست اوردم . همچنین در جشنواره دیگر تئاتر معلولان مقام اول بازیگری زن را از آن خود کردم و نمایش ما به مرحله بین المللی دعوت شد.
* ورزش، هنر، درس و کار با هم تداخلی ندارند؟
اصلا تداخلی ندارند و با برنامه ریزی هایی که داشته ام اتفاقا تمام آنها را تا بهترین جایگاه رسانده ام. ورزش چون باعث نشاط و انرژی است در کارهای دیگرم از این انرژی بهره برده ام و برایم خیلی مفید بوده است.
* برای آینده چه برنامه ای دار ید ؟
دلم می خواهد بتوانم در مسابقات بین المللی شرکت کنم که سخت است ولی غیرممکن نیست. در زمینه تئاتر هم دلم می خواهد که بتوانیم در جشنواره های تئاتر عادی شرکت کنم چون بیشتر فعالیت ها در این زمینه ویژه معلولان بوده است مثلا اگر طوری برنامه ریزی می شد که در جشنواره ها با افراد سالم رقابت می کردیم انگیزه بخش بود.
* رسیدن به این موفقیت ها برای شما سخت بوده است ؟ چه توصیه ای برای جوانان دارید.
نکته ای که دلم می خواهد بگویم به افرادی است که مانند من معلولیت دارند و به همین دلیل حاضر به انجام کاری نیستند و از این که در جامعه دیده شوند خجالت می کشند، می خواهم بگویم که من اول فکر نمی کردم که بتوانم در ورزش رشته سنگ نوردی موفق باشم و در این کار که حتی افراد سالم هم به سختی انجام می دهند پیش بروم یا در تئاتر موفق باشم و مقام بیاورم، پس نباید خود را دست کم بگیرند و با اعتماد به نفس و تکیه بر توانایی ها و پتانسیلی که دارند کار خود را ادامه دهند. به نظر من بزرگترین مشکل معلولان دسترسی نداشتن و حضور نداشتن در جامعه است و اینکه فکر می کنند هنوز جامعه ظرفیت پذیرش آنها را ندارد البته گاهی هم برخی با نگاه های خود باعث آرار برخی معلولان می شوند. هر چند من خودم از این نگاه ها همیشه انرژی گرفته ام حتی برخی مواقع فقط با یک پا بیرون آمده ام و رانندگی کرده ام تا این نگاه سوالی که دارند با دیدن توانایی های من پاسخ داده شود و آن نگاه سوالی و یا ترحم آمیز به نگاه تحسین آمیز تغییر کند.
* از مسئولان چه در خواستی دارید؟
از مسئولان می خواهم برای فعالیت های معلولان فرهنگ سازی کنند تا این جامعه هم از خمودگی خارج شود.
