سرمقاله / فوتبال ایرانی، سیاست ایرانی…!!

این چنین شد که دوهفته مانده به انتهای بازیهای گروه ایران، تیم ما قاطعانه وبی گل خورده از سرزمین سرد روسیه سربرآورد و پس ازبرز یل دومین تیم سوارشده برکشتی فوتبال جهان شد.ورزش را باید بی سیاسی ترین و صادق ترین و بی آلایش ترین ابزارتعامل جهانی دانست. اماچنانچه آلوده به سیاست شد دیگرآن طراوت وصداقت وصلابت را نخواهد داشت.شاید به همین دلیل است که ورزش را عامل تعامل جهانی می دانند. ورزش نمادین پینگ پنگ، دو رئیس جمهور آمریکا وچین را درچند دهه قبل در دو سوی میز قرار داد و روابط سرد ویخ زده و خصمانه دوکشور را به شکل بی سابقه ای از ارتقا بخشید. مثال فوق ازاین باب زده شدکه تاثیرات ورزش را بر سیاست جهانی بهتر تبیین کنیم. بسیار کشورها و دولت هایی که باهم وبنابه دلایل سیاست گذاریهای شان عناد و دشمنی ریشه ای دارند اما درعالم ورزش آن روح بزرگ انسانی است که تن ها ونفس هارا به هم نردیک میکند، درالمپیکها ومسابقات جهانی در اوج رقابت، گاه رفاقت هایی غنچه میزند که در عالم سیاست امری در حدغیرممکن است اما می شود. فوتبال مان که جهانی شد ایران می شود سمبل یوزهایش، می شود قسمتی ازتاریخ یک دنیا، می شود شناسنامه جوانان اش، می شود غرور کشورش، می شود فریاد گره خورده در بغضهای فروخورده مردم کشورش، می شود آبروی کشورش، می شود تعامل بدون اسلحه وزور کشورش، می شود عصاره روح بزرگ ایرانی، می شود همان جمله معروف که هیچگاه یک ایرانی راتهدید نکنید!! حضور پیش از موعدفوتبا لمان آنهم درمهمترین وارزشمندترین حادثه ای که هرچهار سال یکبار اتفاق میافتدفرصتی است مغتنم که بااین بستر بتوان کارهایی بایسته کرد. مگرکشتی ما باتمام قدرت های این رشته سرشاخ نمیشود؟ حتی باآمریکا مگر ما کشتی گیران مان را به آنجا گسیل نمیکنیم وآنان نمی آیند؟ مگردرفوتبال باآنان مقابله نکردیم ودر یک نبردی که صدهامیلیون نفر آن را زنده دیدند آنان راشکست ندادیم، آمریکا رابه این دلیل دردایره مثال آوردیم که بیشترین مشکل سیاسی راباآنان داریم و آنان را انسانهایی متفرعن، مغرور وخودخواه میدانیم ، اما رودررو وبدون شلیک یک گلوله و یا فریاد و شعار و….شکستشان میدهیم وحتی شکست میخوریم اما هستیم و پابه پای مدعیان سرودبودن سرمیدهیم. مهم این است که آنچنان توانمند باشیم که بزرگی و داشته های مان را برآنان دیکته کنیم آنهم نه بادلیل نفرت بلکه با عطرپهلوانی… در ورزش می توان بسیاری از ناشدنی هارا به فعل شدن تبدیل کرد. میشود بی شعار وباعقلانیت وشعور پشتهارا برخاک سایید وتوپها رابا آبشاری سهمگین درزمین طرف مقابل کوبید ودروازه هارا فروریخت. ورزش تعامل، تقابل وتفاهمی است جهانی که درآن مشت های گره کرده سیاسیون وفریادهای گوشخراش شعارهای شان هیچ جایکاه وپایگاهی ندارد، نبرد بین دوکشوررا باید در ورزشکاران اش جستجوکرد ، باید جوانان کشوررا برای رودررویی این چنینی آماده وحاضربه یراق کرد. درتعامل ورزشی ممکن است دریبل هم بخوری لایی هم بخوری وحتی گل هم بخوری انا مهم نتیجه آخراست که برتابلو تاریخ حک خواهدشد. فرهیخته ای نقل می کرد که به فردی ژاپنی گفتند که آمریکا کشورت را نابود کرد، هیروشیما وناکازاکی، ارتش ات را تحقیر کرد و در کشورت با پایگاه هایش ماندگار شد و زهر شکست را در کامتان ریخت، چگونه است که کمتر بانفرت ونفرین بااو برخورد می کنید ؟ گفت: وقتی روی میز رییس جمهورآمریکا تلفن پاناسونیک ژاپنی زنگ می زند ومردم اش خودروهای ژاپنی سوار می شوند واقتصادش وابسته به ین ژاپن می شود وشرکت سونی در هالیوود آقایی میکند مفهومش شکست آمریکاست. تعامل ومنطق و امید به شدن وبودن حتی از مجرای ورزش می تواند سیاستی باشد برای تضعیف قدرتی چون آمریکا میتواند ابزاری باشد برای فروپاشی غرور امریکایی می تواند به کشوری با سابقه فقط ۲۵۰ ساله فهماند که اصالت با رذالت جمع نمی شود. باید باهرابزاری به همگان فهماند که اسلحه اصلی ایرانی منطق است وهوشیاری، قومی که ثابت کرده آنقدر در تاریخ ریشه دارد تا بتواند خویش را برتمام دنیا اثبات و تحمیل کند.