یادداشت امروز / انتظار، مرد عمل می خواهد

انتظار، انتظار مصلح، یک تعارف خالی نیست بلکه دارای مهندسی دقیق و نقشه راه طراحی شده و چشم اندازی افق گشاست. نمی شود نشست و گفت منتظر قائم هستم. کسی که چشم به راه قائم است باید عمود بر زمین و حتی بر آسمان باشد. به شجره طیبه مانند شود که اگر چه اصلی ثابت دارد در وادی ایمان اما سرشاخه هایش در آسمان به تکاپو باشد. بیدادی اگر اتفاق افتاد به دادخواهی برخیزد. ستمی اگر رفت، دست در یقه ستمگر، پنجه کند. فردی اگر از پا افتاد، اولین دستی باشد که برای یاریش دراز می شود، آن هم نه با منت و خود بزرگ بینی بلکه بر اساس تکلیف و خود مامور بینی. آدمی که می خواهد منتظر صالح باشد، باید اول به اصلاح خود برخیزد، خود را که ساخت، درکنار خود یارانی چون خویش بارانی خواهد یافت که دشت تشنه جامعه را سیراب کنند.
اگر روایت های نبوت و ولایت را در کنار آیات الهی قرآن به تدبر بخوانیم، به این تدبیر خواهیم رسید که همه آیات نازل شده و روایات جوشیده است تا سرزمین جان ما را چنان بارور کند که از همه ملک وجود و زمین زیر پای ما، جز گل و میوه عبودیت، نروید. چنانکه زندگی اسوه های حسنه عصمت جز این نیست. هرچه هست، زیبایی است و هر چه می کنند خیر است و حق، تراز جامعه هم این ها هستند و ما باید خود را با آنان بسنجیم، با این سنجه، کوتاهی های خود را به تراز برسانیم و در قامت رشید مومنان ظاهر شویم.
این را توجه ویژه باید داشت که سازه های بلند و محکم نیز از ذرات خاک خشت شده و ذرات آهن و فولاد و….. شکل گرفته است و کارگران بسیاری، ذره ذره آن را روی هم گذاشته اند تا بنایی چنین پرشکوه، ساز آمده و در دیده نشسته است. منتهی، این ها همه در نقشه ای مهندسی انجام شده است. ماجرای انسان و حیات ایمانی و شخصیت مصلحانه اش هم همینطور است. باید لحظه، لحظه زندگی خود را، مثل خشت، خشت بنا بر اساس هندسه امام گفته، کنار هم بگذارد تا برج و باروی شخصیتی اش، شکل بگیرد.
حالا با این نگاه باید به خوانش دوباره و چندباره آیات و روایات بپردازیم و خود را، هر کس، شخص خود را، هدف کلام وحی و نبوت و امامت بداند و برای اجرای آن، با همه وجود برخیزد. چنین خیزشی که در نهاد جان شکل گرفت، جهان هم آماده ظهور خواهد شد، چه برای ظهور، باید جان طهور داشت و صالح بود تا در شمار «مصالح» برای ساخت جامعه معیار، با هندسه امام زمان(عج) قرار گرفت. وقتی خود ما، از جمله ضایعات و نخاله ها باشیم، نمی توانیم در انتظار قد کشیدن بنای رفیع باشیم. لازمه انتظار، اصلاح است و در محور حضرت صالح قرار گرفتن و الا اگر ادعاهامان خوب باشد و خودمانه، دعاهامان هم از سقف خانه بالاتر نخواهد رفت. انتظار ، فقط نظریه پردازی نیست که دقیقا مکتبی عملی است و در این ساحت، به عمل، کار برمی آید و به سخن دانی و سخنرانی نیست…..