وبسایت روزنامه امروز خراسان جنوبی
شهردار اسبق بیرجند خاطره ای از سال ۵۱ که همزمان مدیر عاملی بنگاه خیریه آبلوله بیرجند را نیز عهده دار بود بیان می کند و می گوید: در سال ۵۱ جلسه ای با حضور تمامی مدیران آب شهرهای کشور به ریاست نخست وزیر وقت (هویدا) و حضور وزیر وقت نیرو در تهران برگزار شد و من هم به عنوان مدیر عامل وقت بنگاه خیریه آبلوله بیرجند در جلسه حاضر بودم. نماینده شیراز در آن جلسه مدعی شد که شهر شیراز در داشتن آب شرب لوله کشی، اولین شهر کشور است. این سخن برای من که بیرجندی بودم و می دانستم که اولین شهر مجهز به آب لوله کشی در کشور شهر بیرجند بوده، خیلی سنگین بود و لذا تا زمانی که نوبت صحبت به من برسد از طبع شعری که داشتم استفاده کرده و بلافاصله این شعر را سرودم:
اولین شهری که در ایران زمین
آبلوله داشت با سبک نوین
بیرجند بودست بی شک و یقین
ضبط تاریخ است بردار و ببین!
قرائت این شعر که مورد تایید و تشویق همه قرار گرفت و نماینده شیراز هم دیگر حرفی برای گفتن نداشت…
وی در ادامه، اظهار می کند: پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی با آنکه بنیانگذار جمهوری اسلامی بر ادامه عمل به قوانین وقفی و امور خیریه به نفع شهروندان تاکید داشتند و بنگاه خیریه آبلوله هم از این قاعده مستثنی نبود پس از رحلت ایشان متأسفانه با وضع قوانینی، وزارت نیرو تمامی مایملک، دارایی ها و امکاناتی که طی سالهای متمادی به همت خیرین و واقفین در قالب بنگاه خیریه آبلوله بیرجند ایجاد و فراهم شده بود را تصاحب کرد به نحوی که مسئولین بعدی هم هر چه تلاش کردند تا وضعیت را تغییر دهند به نتیجه ای نرسیدند.
از کاظم غنی شهردار اسبق بیرجند در خصوص مهمترین اقداماتی که در آن سالها توسط شهرداری صورت گرفته به ویژه در بحث تعریض معابر می پرسیم که وی می گوید: شهر بیرجند در آن زمان در بن بست بود و برای اتصال شمال به جنوب شهر تنها خیابان حکیم نزاری (شهدای فعلی) به عنوان پل ارتباطی مورد استفاده قرار می گرفت که عرض این خیابان هم حدود ۱۰ متر بود. وی می افزاید: البته این خیابان برای دهه۲۰ و دهه۳۰ که شمار اتومبیل های سطح شهر به انگشتان دو دست هم نمی رسید، مناسب بود اما به تدریج و با افزایش جمعیت و تعداد خودروها، مشکلاتی در بحث حمل و نقل به وجود آمد و نیاز به احداث حداقل یک خیابان دیگر برای خروج شهر از بن بست به شدت احساس می شد. ضمن اینکه امکان یکطرفه کردن خیابان حکیم نزاری نیز به دلیل نبود خیابان و معبری دیگر وجود نداشت و شرایط سخت دشوار شده بود.
