یادداشت

توشه آخرت فقط
در مزرعه دنیا تولید می شود
امروز خراسان جنوبی – زنگویی
zangoei@birjandtoday.ir
دنیا را مزرعه آخرت خوانده اند. یعنی به هر آنچه می خواهیم در آن دنیا و در حیات ابدی بدان برسیم، باید در همین دنیا فراهم کنیم. همان طور که در این دنیا تا خشت روی خشت نگذاریم، دیواری بالا نخواهد آمد تا سقفی بر آن استوار و خانه ای پدیدار شود، در آن دنیا هم نخواهیم توانست به چیزی برسیم که “پیش فرستِ” خودِ ما نباشد. در فرایند تولید برای آخرت باز هم قواعد کاشت و داشت و برداشت همین دنیا حاکم است. ای بسا کشاورزی که در “کاشت” همت کند اما در “داشت” به غفلت دچار شود. چنین فردی قطعا “برداشت” نخواهد داشت و انبان هایش جز با حسرت پر نخواهد شد. به همین خاطر است که مدام بر فصل داشت تاکید می شود و امروزه با صنعت بیمه هم به یاری شان اقدام می شود. خدا بیامرز، مرحوم حاج اسماعیل دولابی که دلی روشن و ضمیری آگاه داشت به همین زبان با ما سخن گفته است؛ “زیارتت، نمازت، ذکرت و عبادتت را تا زیارت بعد، نماز بعد، ذکر بعد و عبادت بعد حفظ کن؛ کار بد، حرف بد، دعوا و جدال و… نکن و آن را سالم به بعدی برسان. اگر این کار را بکنی، دائمی می‌شود؛ دائم در زیارت و نماز و ذکر و عبادت خواهی بود.” یعنی بذر های ذکر و عبادت که کاشته ای را مراقب باش. حراست از محصول را جدی بگیر تا بتوانی سفره ای آباد داشته باشی. فکر می کنم بتوان شفاعت را بسان بیمه محصول در نظر داشت. بیمه هم به معنای رها شدن در حوادث نیست بلکه رعایت احتیاط در نگهداشت و قاعده مند سازی مسیر به سلامت رسیدن تولید است. کسی که به مفهوم شفاعت باور داشته باشد هم این احتیاط در نگهداری را توسعه و تعمیق می بخشد. باور به شفاعت، تحکیم قدم ها در مسیر صحیح است نه این که راه را بر عکس بپیماید. کسی که محصول خود را بیمه می کند هرگز خود کبریت به خرمن اش نمی کشد. حراست می کند، مراقبت می کند اما اگر حادثه غیر مترقبه ای واقع شد بیمه را حامی خود دارد. در تولید برای ابدیت خودمان هم همین نگاه را در پیش گیریم و با پارسایی تمام ساحتی دستاورد های خود را حفظ کنیم تا در روز حساب، دستی پر و کتابی خواندنی داشته باشیم. ان شاءا…