سرمقاله

چرا سنگاپور و ویتنام را
الگو قرار نمی دهیم…!!!
امروز خراسان جنوبی – محمد راعی فرد
mohammadraeifard@yahoo.com
از روزی که قرار بود ژاپنی دیگر را در آسیا متولد کنیم زیاد نمی گذرد ، بعد که دیدیم توان چنان آینده ای با توجه به مدیریت مان وجود ندارد ، کمی کوتاه آمدیم تا کره جنوبی را برگزینیم اما باز به همان بن بستی برخوردیم که در مورد ژاپن شدنمان شاهدش بودیم ، کمی که گذشت به فکر افتادیم تا چون ماهاتیر محمد مالزی از نوع بومی ایرانی اش را رونمایی کنیم ، باز هم نشد که بشود چرا که برای رسیدن به الگوهای گفته شده لوازم و ابزاری لازم بود و بستری می خواست و قدرت مدیریت کلان و قانونمندی و جرات تغییرات عمیق سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، شفاف گویی و شفاف سازی در تمامی امور که هر چه گشتیم نیافتیم آن ملاتی را که بتواند ارکان از هم‌ گسیخته جامعه را به هم بچسباند ، لذا کم کم وارد رنگین کمان شعارها و روابط درونی شدیم که خروجی اش آنی شد که اینک سخت درگیر آنیم…!!!
تا واقعیات خویش را مورد بازخوانی مجدد شرایطی که بر ما تحمیل شده و یا خودمان بر خود تحمیل کرده ایم را در لفافه شعور و دور از شعار و بر مسند تعقل و تفکر ننشانیم شرایط موجودمان حتی با تغییر ده ها دولت دیگر و آمد و رفت چهره ها نه اینکه تغییر نخواهد کرد بلکه به سمت فروپاشی اجتماعی پیش خواهد رفت…
متاسفانه نگاه غالب نگاهی حذفی و سلبی و بسیار محدود و تنگ‌نظرانه است و نگاه نو و تفکر جدیدی را نه اینکه برنمی تابد بلکه به شدت و با قدرت هدم و فریز ش می کند ، طبیعی است که در این فضا نه راه و روشی و نه ایده ای حتی جوانه نمی زند چه رسد به اینکه رشد هم بکند…!!
اینکه بر این باور غلط باشیم کشورهایی که پیله عدم توسعه یافتگی را دریدند و بر راهی پای گذاشتند که مردم شان را به آرامش و آسایش رساندند همگی وابسته و نوکر اجانب و قدرت های جهانی هستند و با اشارت آنها ست که به چنین رتبه هایی دست یافته اند در اصل بر سر منطق مان کلاه گشادی گذاشته ایم و سرمان را چونان کبک به زیر ده ها تُن برف نابخردی کرده ایم…!!
بالاخره دیر یا زود و بدون فوت وقت تن به تغییر روش خواهیم داد ، چرا که دیگر نمی توان افکار عمومی را معطل شعارهایی کرد که تاکنون خروجی به نفع عامه مردم نداشته…
کشور کوچک ویتنام ۲۰ سال با ابر قدرتی به نام آمریکا جنگید و شاهد نسل کشی سربازان آمریکایی و شخم خوردن کشورشان به لحاظ سر ریز پیشرفته ترین بمب ها و ادوات جنگی بود که نتیجه اش فقر و قحطی برای اندک جمعیت باقی مانده اش بود ، پس ازپایان جنگ و تا دهه ۹۰ میلادی ویتنام نتوانست اقتصادش را سامان دهد اما با توجه به اشتباهاتی که متوجه اش شد در سه دهه گذشته به چنان بازیابی و گشایش اقتصادی دست یافت که جزو کشورهای توسعه یافته به حساب آورده شد…
آزادسازی اقتصادی و عقد قراردادهای تجاری با کشورهای منطقه ای و اصلاح سیاست های پولی و مالی ، اقتصاد این کشور را چنان متحول کرد که بر مبنای آمار بانک جهانی صادرات ویتنام در سه دهه اخیر ۱۰۰ برابر شده است !!
اگرچه ویتنام در جنگی نابرابر ۲۰ ساله با آمریکا سهمگین ترین ضربات را متحمل شد اما اینک با فتح بازارهای آمریکا صادراتش به آن کشور را به ۶۱ میلیارد دلار در سال رسانده و رشد درآمد سرانه مردمش ۳۰ برابر شده و بر مبنای آمارها جمعیت ۶۰ درصدی زیر خط فقرش به کمتر از ۵ درصد رسیده…
مثال فوق را درمورد ژاپن، کره و آلمان هم می توان بسط داد اما ویتنامی را به عرصه حضور کشاندیم تا بدانیم رو در رویی با جنایات از نوع آمریکایی اش آنان را در گرداب شعار باقی نگذاشت ، اشتباهات را اصلاح کردند و در جاده توسعه یافتگی قدم گذاشتند…!!!