یادداشت

خطی که از سیاست تا ورزش کشیده می شود؛
دوستی با دیگران دعوا با خودمان
امروز خراسان جنوبی – زنگویی
zangoei@birjandtoday.ir
دلخور می شویم از برخی رفتارها که می بینیم. به انتظار رفتارهای زیبا و سخنان پسندیده و رفتار محبت آمیز چشم و گوش می گشائیم اما دریغا از این آرزو که محقق شود. گفته ها از دیگر جنس است و رفتارها نیز هم. همه گیر هم می شود گاهی تا جایی که می توان گفت- با هزار تاسف- همه چیزمان به هم می آید انگار! ورزش مان به سیاست. سیاست مان به جامعه، جامعه مان به اقتصاد. همه چیزمان به هم می آید. می خوانیم پست های افراد مختلف را که در فینال پرسپولیس با نماینده کره جنوبی، طرف حریف را گرفته اند. می گویند تعداد فالوورهای پیچ آن باشگاه به یکباره چند برابر شده است به همت غیورورزش دستان ایرانی! بازی رنگ ها برای ما جذاب تر می نماید از نگاه ملی. عین این ماجرا را می توان در ارباب سیاست دید. حضرات مسئولان ما از مذاکره با همه دنیا می گویند و از گفتگو با یکدیگر، فروگذار می کنند تا پینگ پنگ بازی کلماتشان به تریبون های رسمی برسد. از وحدت در جهان اسلام می گویند اما از سلام به یکدیگر ابا می کنند! حتی به سراغ دیگران در اقصای عالم می روند برای وحدت اما به داخل که برمی گردند، زبانشان نیش پیدا می کند برای هم. یادشان رفته انگار که قران “اشدا” را دربرابر کفار تبیین می کند و “رحماء” را برای بین خودمان اما برخی رفتار ها مصداق رحماء علی الکفار و اشداء بینهم شده است چیزی صد در صد خلاف قرآن. روشن است که وقتی مسئولان که به قاعده باید نخبگان جامعه باشند، چنین کنند، تاریکی همه جا را می گیرد و بازخوانی آن در ورزش هم می شود این که ما برای کم کردن روی حریف داخلی، پشت حریف خارجی می ایستیم. این بار اول نیست که رنگی اندیشان ورزشی همواره چنین کرده اند چنان که ارباب سیاست را به این روش دیده اند. البته فقط ورزش نیست که به بازخوانی سیاست می پردازد. جامعه هم از همین قاعده پیروی می کند و به عینه می بینیم نامهربانی هایی که در حق هم روا می داریم. این روش نادرست چون به حوزه اقتصاد می رسد واویلا در واویلا می شود و برای نشاندن هم بر خاکستر های داغ روی آتش، تلاش می کنیم. در دیگر عرصه ها هم قصه همین می شود. کاش در این شرایط سخت که تحریم و کرونا دست بر یقه ما دارند، مسئولان محترم، هشدار اخیر رهبر انقلاب را جدی بگیرند و اختلاف ها را در مذاکرات با یکدیگر کم کنند اگر نمی توانند حل کنند. دست از یقه هم بردارند که برای کمتر کردن مشکلات جامعه به دست های باز و اندیشه های باز نیاز داریم. یک مقدار ملی اندیش باشند و به ملک و ملت فکر کنند و بدانند نتیجه اختلاف آنان تیغ می شود و در پهلوی ملت می نشیند. با هم و کنار هم باشند تا ترجمه اجتماعی آن هم بشود وحدت ملی، تا وقتی سران قوا و مسولان ارشد چنین برای هم اخم در ابرو می نشانند، وحدت ملی، آرزوی محال می شود و دیوار انسجام با ترک هایی مواجه می شود که گروه گروه دشمن می تواند از آن بگذرد. به دنیا پیام اختلاف مخابره نکنید. خبر از انسجام ملی بدهید تا جهان جدی تان بگیرد.