یادداشت امروز/امام هادی(ع) خورشیدی که خاموش نمی شود

رضا زنگوئی
زندگی کلاس درس است. باید درس گرفت برای خوب زندگی کردن. در این ساحت نیز عقل مندان خرد گرا، به کلاس معلمانی می روند که خود به حقیقت زندگی رسیده اند و در تعریف مومنانه، امام نامیده می شوند و اسوه حسنه ای هستند که خداوند برای نمایش تام و تمام زندگی بهشت آفرین آنان را فرادید ما قرار داده است تا ببینیم و درس گیریم. سخنان شان را برای مان حدیث کرده تا در گذر زمان همچنان تازه بماند و راه تازگی را نشان مان دهد. اگر شاگرد تیز هوشی باشیم ،شهادت امام هادی(ع) را فقط به سوگ نخواهیم نشست بلکه به درس هم برخواهیم خواست و از اشک بصر، به دریای بصیرت خواهیم رسید. باری باید درس گرفت ظرایف زندگی را از امامی که هنرمندانه حتی چون خورشید از پشت ابر ، راه را نشان می دهد. باید خواند درس هایی از این قبیل که؛
برخی ها می خندند و می خندانند، اما به گونه ای که این خنداندن هیچ گونه ای را از خجالت سرخ نکند و هیچ بنده ای را گره در ابرو نیندازد. اینان شمع محفل اند که می خندانند، بدون این که کسی را بشکنند یا حتی بر حرمت کسی خراشی اندازند، پس محترمند و عزیز و مردمان به حضور این قبیل افراد در جمع خویش مشتاقند، اما برخی، شوخ طبعی و ملاحت کلام و خنداندن مردم را نه با زلال جاری شادی، که با آتش کشیدن به شخصیت یک قوم، یک زبان، یک فرد و … می خواهند فراهم کنند و تازه مدعی هنرنمایی هم هستند، حال آن که امام هادی علیه السلام به زیبایی پرده از چهره این افراد و کارشان بر می دارند و می فرمایند: مسخره کردن [دیگران به بهانه بذله گویی ] تفریح سفیهان و کار جاهلان است و این سخن به حقیقت آینه ای است که باید فراروی کسانی قرار داد که زبان به تمسخر دیگران می گشایند و بایدشان گفت این چهره واقعی شماست، حالا به که باید خندید؟
کاش قبل از آن که به دیگران بپردازیم، لختی هم در خود درنگ کنیم، آن وقت خیلی از حرف ها بر زبان نخواهد آمد خیلی از دلخوری ها نیز هم.مشکل این است که برخی از ماها، قبل از آن که فکر کنیم حرف می زنیم، دست به کاری می یازیم و بعد که فکر می کنیم و به سبک و سنگین کردن کارمان می پردازیم، پشیمانی، بر همه وجودمان سایه می افکند و نفس به آه و افسوس بر می آوریم که کاش این حرف را نمی زدم و آن کار را نمی کردم، اما دریغ که از این کاش و آن افسوس، اگر عبرت شکل نگیرد، هیچ بهره ای نخواهیم برد.  پس یادمان باشد، اول فکر کنیم، قبل از آن که حتی نه پا از پا که پلک از پلک برداریم، که کار بی فکر و برنامه، ناکامی می آورد و آتشی است که موفقیت ها را هم حتی می سوزاند و چه زیبا می فرماید امام علی النقی(ع) که “به جای حسرت و اندوه برای موفق نشدن با گرفتن تصمیم و اراده قوی جبران کن”و این دومین درس از مکتب امام هادی (ع)است، که ما به پیروی اش افتخار می کنیم و سومین و چهارمین و…هزارمین درس را هم باید در کلام شان خواند. این به تولی نزدیک تر است . عمل به آن، معنای تبری از منش غیر ولایت را هم در خود دارد. پس سالروز شهادت امام هادی(ع) را سال هدایت در نظر بگیریم و اعتقادات خود را پاک کنیم چنانکه مومنان سال مالی در نظر دارند و سر سال با پرداخت خمس، مال خود را پاک می کنند. ما هم اعتقاد و جان خود را پاک کنیم.