یادداشت – پویشی وگویشی نو از انقلاب اسلامی سال ۵۷ (قسمت اول)

امروز خراسان‌جنوبی _محمد راعی‌فرد

ما همه چیز را به آینده سپرده بودیم که در اعتماد به سخنان امام خمینی(ره) شکل گرفته بود. سرعت انقلاب همه را از اندیشیدن به طرح و برنامه غافل گیرکرده بود. همان قانون اساسی تدوین شده در پاریس و مورد موافقت امام و سایر مراجع تقلید را هم در اثر نداشتن آینده نگری از دست دادیم. ما بر پیمانی که بسته شده بود استوار بودیم و گمان به پیمان شکنی نداشتیم. برخی رهبران گروه های سیاسی و کسانی که در این میدان استخوان خرد کرده بودند هم دچار بی‌تجربگی ما جوان‌ها شده بودند. پیروزی انقلاب همه را شوکه کرده بود. بارانی که می‌خواستند تبدیل به سیل شده بود. فضا به سمت و سویی می‌رفت که تاب‌آوری سیاسی کم وکم تر می‌شد. توانمندی و پویایی و جوانی جمعیت انقلابی اسیر کشمکش‌های سیاسی و نبرد گروه‌ها و درخواست‌های انتقامی شده بود. همراهان سفر پاریس هر یک در تدارک سهمی بودند که رقابت‌ها وکشمکش‌های تازه‌ای را سبب می‌شد. حالا دیگر یزدی و بنی‌صدر و قطب‌زاده؛ شده بودند مثلث بیق در فاصله ۲۲بهمن تا همه پرسی جمهوری اسلامی نام حکومت بعدی اسباب جدال بود. بازرگان از جمهوری دموکراتیک اسلامی دم می زد و مرحوم شهید مطهری استدلال می آورد که دموکراتیک قید زائد است چون جمهوری اسلامی خود به خود واجد امر دموکراتیک است. رهبری انقلاب هم به همه پرسی جمهوری اسلامی بله و یا خیر پرداختند و اگر چه گفته شد هرکس می تواند نوع حکومت مورد درخواست خود را بنویسد ولی پایان ماجرا روشن بود. جمهوری اسلامی با ۲/۹۸ درصد رأی آورد. بسیاری از افراد گمان می‌کردند که با رأی بیشتر توان حکومت نوپا بیشتر می‌شود و این ایده دست برگزارکنندگان انتخابات و مسئولان صندوق‌ها را باز می‌گذاشت.