اینگونه است که فرهنگ به یغما می رود

امروز خراسان جنوبی- محمدراعی فرد

عمق ادبیات و غنای فرهنگی بشر از بدو خلقت چه قدر است؟ این همه شعر گفتند و کتاب نوشتند؛ بالاخره باید معیاری برای اندازه گیری و ثمر بخشی آن وجود داشته باشد. با کمال تأسف در این مقوله هم خارجی‌ها از ما جلوتر هستند. زمانی که آثار باستانی تخت‌جمشید و جیرفت و…کشف شد، برخی مردم بومی آن ها را غارت و به قیمت ناچیز به خارجی‌ها می فروختند و درحال حاضر بسیاری از کتیبه ها و آثار گران قیمت ما در موزه های فرانسه و دیگر کشور ها نگهداری می شود. البته نمی گویند ما آن ها را دزدیده ایم بلکه لطف کرده اند و آن آثار ارزشمند را برای بشریت حفظ کرده اند. با کمال تأسف وقتی رییس‌جمهور ما به آن جا می رود چند تا لوح خودمان هم به ما سوغات می دهند و ما خوشحال می شویم. این‌ها نشان می دهد که سروده‌ها و تراوشات ذهنی گذشتگان در خارجی ها اثر بیشتری داشته است. دوستان و فرهنگ‌دوستان گرامی، اثر و جاودانگی فرهنگ ما به دست نسل حاضر است. یعنی چه؟ یعنی این که اگر شاهنامه یا دیوان حافظ را درکنار دایناسورها و یا بهایم قرار دهیم هیچ اتفاقی نمی افتد. آب از آب تکان نمی خورد. تا زمانی که افرادی آن افکار را نشخوار نکنند، ننویسند، نمادنکنند؛ اثربخش نمی‌شوند و به نسل بعد منتقل نمی گردند. این روزها واژه هایی درست شده اند از قبیل دیتابیس یا کلود. هر چه تعداد افراد درگیر با اثرات ذهنی، بیشتر شود حجم آن دیتابیس و ابراطلاعات بیشتر می شود. در یکی از کشورهای همسایه خودمان نام خیابان ها، فارسی اصیل است. هم‌ذات با ریشه‌ها، هویت‌ها‌، شاهنامه، حافظ‌نامه، ‌سعدی‌نامه، مولانانامه، پیامبران و حکیمان ادب، حکمت، فرزانگی و ماهیت انسان‌ ایران و ایرانیان. خوب این ها کار فرهنگی می کرده و دیتابیس را تقویت می کنند. عمق غنای فرهنگی ما به اندازه‌ای است که می خوانیم و می نویسیم. در این عصر وارونه، در تب خودخواهی‌ها و در دنیای مجازی که کارخانه تولید دروغ، تحریف، روایت‌سازی، تقدس‌سازی و افترا چه در داخل و چه در خارج شیوع دارد. تنها راه مبارزه با آن مطالعه و پرداختن به ادبیات است.