به گزارش خبرنگار معارف ایرنا، امروز پنجشنبه -دوم فروردین- و دهم ماه مبارک رمضان مصادف است با سالروز وفات حضرت خدیجه(س)، همسر رسول خدا(ص)؛ همان بانویی که در سن ۶۵ سالگی در سال دهم بعثت در خارج از شعب ابوطالب جان به جان آفرین تسلیم کرد و پیغمبر خدا (ص) او را غسل داد و با همان پارچه ای که جبرییل از طرف خدا برای خدیجه آورده بود؛ کفن کرد. رسول خدا (ص) که پیکر همسر خود را در قبرستان مکه در حجون به خاک می سپرد؛ به درون قبر رفت، سپس خدیجه را در خاک نهاد و آنگاه سنگ لحد را استوار ساخت. آن حضرت بر خدیجه اشک می ریخت، دعا می کرد و برایش آمرزش می طلبید.

حضرت خدیجه ۶۸ سال قبل از هجرت دیده به جهان گشود و در دوران جوانی با تشکیل کاروان های تجاری به کسب درآمد پرداخت. ایشان با مدیریت و درایتی قوی و به دور از رسم تاجران زمانه که رباخواری را از اصول ثروت اندوزی قرار داده بودند، به تجارت روی آورده بود و تاریخ نگاران، بارها از او با عنوان هایی همچون بانوی دوراندیش و خردمند یاد کرده اند.

خدیجه یکی از ثروتمندترین مردم مکه بود ولی هرگز از یاری فقیران روی برنگرداند و خانه اش همواره کعبه آرزوهای مردم بینوا و پناهگاه نیازمندان بود. همسر رسول خدا (ص) نخستین زنی بود که به پیامبری حضرت محمد (ص) ایمان آورد و اولین بانویی بود که همراه حضرت علی (ع) با پیامبر به نماز ایستاد و پیشانی بندگی بر خاک سایید.

پنج بهار که از ازدواج پیامبر(ص) با حضرت خدیجه(س) گذشت، کودکی در خانه عمویش ابوطالب چشم به جهان هستی گشود که علی(ع) نام گرفت؛ طفلی که حضرت محمد(ص) او را بسیار دوست داشت و مکرر وی را مورد نوازش قرار می داد و گاهی او را در آغوش خویش می فشرد. حضرت خدیجه(ع) که این عواطف رسول اکرم(ص) را درباره امیرمومنان(ع) دید، به این کودک محبت می کرد، پیراهن آراسته بر تنش می کرد، به خدمه اش می گفت این کودک را بر دوش گیرند، نوازش کنند و به تفریح ببرند.

از این روی حضرت خدیجه(ع) همواره به خانه ابوطالب رفت و آمد داشت و والدین علی(ع) را مورد الطاف خود قرار می داد. به همین دلیل مردم درباره حضرت علی(ع) می گفتند «او برادر محمد مصطفی(ص) و محبوب ترین افراد نزد او و نور چشم خدیجه(س) است.

هنگامی که خشکسالی و قحطی، حجاز را فرا گرفت و این رویداد بر حیات اقتصادی ابوطالب اثر منفی گذاشت پیامبر اکرم(ص) به عموی خود عباس پیشنهاد کرد سزاوار است نزد او برویم و سرپرستی فرزندانش را عهده دار شویم، عباس پذیرفت و همراه پیامبر نزد ابوطالب آمدند و موضوع مورد بحث را مطرح کردند، از آن پس حضرت محمد(ص) سرپرستی علی(ع) را در حالی که شش ساله بود، عهده دار شد و از این زمان تا طلوع وحی این کودک تحت پرورش های آن حضرت و همسرش حضرت خدیجه قرار داشت.

ابن ابی الحدید معتزلی شارح نهج البلاغه می نویسد: علی(ع) آن چنان با پیامبر(ص) همراه بود که هر وقت رسول خدا از شهر خارج می شد و به غار حرا می رفت، علی را نیز با خود می برد. البته علی در این دوره برای تهیه غذا به منزل بر می گشت و از خدیجه غذای لازم را برای پیامبر می گرفت و به حضرت می رساند. بعد از حضرت علی، خدیجه نیز ایمان می آورد و به این ترتیب خانواده سه نفری رسول خدا، همه مؤمن به دین او می شوند. در این دوره، خصوصا سال های آغازین آن، خدیجه و علی به شدت تحت فشار قرار داشتند و گاه خطر کشته شدن پیامبر را نیز مشاهده می کردند.

ارتباط میان پیامبر (ص) با علی (ع) فقط یک ارتباط عاطفی یا خویشاوندی نبود، بلکه برآمده از پیوندی قدسی بود. لذا با این که علی هنوز کودکی چندین ساله بود، زودتر از خدیجه ایمان آورد و خدیجه بعد از وی به عنوان دومین نفر و اولین زن، اسلام را پذیرفت. در روایتی از امیرمومنان علی (ع) نقل شده که فرمود «من هفت سال قبل از مردم با رسول خدا نماز گزاردم و من اولین کسی هستم که با او نماز گزارد.» بعد از آن حضرت، خدیجه (س) ایمان آورد و به این ترتیب خانواده سه نفری رسول خدا (ص) همه مؤمن به دین او شدند.