زندگی خالی نیست. یک خط ممتد تنها هم نیست. زندگی هر نفسش که فرو می رود حساب دارد و چون برمی آید نیز. این حساب را می توان در سخن شیرین حضرت سعدی چنین ارتقا بخشید که ؛ منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت. هر نفسی که فرو می رود ممد حیاتست و چون برمی آید مفرح ذات. پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمتی شکری واجب؛
از دست و زبان که برآید/ کز عهده شکرش بدرآید
و راستی ماجرا چنین است و آنان که به درک این ظرایف می رسند، می توانند زندگی را چونان فرش های نفیس ببافند که هر گره آن، ارزش افزا شود. برای رسیدن به مرحله ای چنین هم حتما و حتما و حتما باید حواس مان باشد که؛ زندگی حساب دارد و چون حساب دارد، هرچیز سنجیده می شود حتی اگر به کوچکی ذره باشد. خیر یا شر هم فرق نمی کند. خیر نمره را بالا می برد و شر، نمره را پایین می آورد و این یعنی که از ذرات هم نباید غفلت کرد. این را هم خداوند در آیات فراوانی به تصیح و کنایه فرموده است. روایات در این باره هم پرشمارند پس وقتی زندگی علاوه بر حساب، کتاب هم دارد، باید به خوانش و نوفهمی مدام در آن پرداخت و زیستن را بدان، تراز داد. کتاب هم که به میان آید، چون دوستی صادق و ساکت، فراز ها و فرودها را روشن خواهد کرد تا با کمترین هزینه به فراز ها برسیم و با کمترین آسیب از فرودها، پایگاهی برای فراز بسازیم. با کتاب می توانیم ورقه های زندگی را جوری بنویسیم که هر روز بهتر از دیروز باشد و به فردا هم امید برتر از امروز داشته باشیم. با نگاه به قله و جهت دادن به حرکت، از این هم نباید غفلت کنیم که زندگی خوب دارد. به این خوب ها باید خو، کرد تا خوبی عادت همیشه مان شود و این را هم باید در نظر داشته باشیم که زندگی بد هم دارد. از این بدها هم می توان عبرت ساخت و در درس آموزی از آن به سمتی رفت که آمار بدی ها را در زندگی بر منحنی کاهش گذاشت. این کاهش و آن افزایش، ما را به کلاس بندگی نزدیک تر می کند. به نظر این قلم، افزایش نابسامانی ها از این روست که کتاب را به طاقچه ها تبعید کرده ایم و دفتر حساب را هم به پستو انداخته ایم و خوبی را به غفلت برگزار می کنیم و از کنارش می گذریم و از رویدادهای بد عبرت نمی گیریم بلکه همان اول به دنبال انداختن گناه به گردن دیگران و تبرئه خود هستیم غافل از این که خود گرفتار بدی ها می شویم و این متهم تراشی، دردی دوا نمی کند. باید که عبرت گیریم و دست به زانو گیریم و به یاعلی برخیزیم برای جبران و اصلاح مسیر. این اگر چه آب رفته را به جوی باز نمی گرداند اما از هدر رفتن آب تازه در بیراهه و خشکیدن زندگی، جلوگیری می کند و همین آغاز مبارکی است برای بهزیستن….