سرمقاله / من و تو…!!!

امروز خراسان جنوبی / محمدراعی فرد
یکی ازعیوب اساسی و بسیار مهم ما در زمینه مسائل اجتماعی و تبعات ناشی از آن این است که به خود اجازه آسیب شناسی از اتفاقات و واقعیات اجتماعی نمیدهیم یا بهتراست بگوییم نمی دهند، آسیب شناسی چه در بعد فرهنگی ویا سیاسی ویا اقتصادی میتواند ریل گذاری درستی را درجهت رسیدن به اهداف ترسیم شده برنامه های متوالی وسریالی کشور که اکنون به ایستگاه هفتم رسیده انجام دهد، اما متاسفانه به آنچنان فنر فشرده و روزنه بسیارکوچکی بنام مصلحت اندیشی و خطوط فراوان قرمز برمی خوریم که عطای یک کار تحقیقی ویا یک تحلیل منطقی را به لقایش می بخشیم…!بطور مثال برنامه تلویزیونی من و تو که بیش از یک دهه در تولید و پخش فعالیت می کرد و امکانات و نرم افزار و سخت افزارش نسبت به صدا وسیمای ما و یا همان رسانه ملی ما کلا قابل قیاس نبود و نیست چگونه توانست باتعداد بسیار محدود مجری و تهیه کننده که نفراتشان به اندازه نگهبانان دربهای ورودی صدا و سیما نیز نمیشوند کانون و مرجع خبری را ازداخل به خارج ازکشور تغییر دهد؟! چگونه است سیستم صدا و سیمای ما با دهها هزار نیروی انسانی ودهها کانال رادیویی و تلویزیونی نتوانست افکارعمومی را اقناع کند؟! این مهم نیست که چه کسانی از این برنامه تلویزیونی خوششان بیاید و قشر بزرگی هم بدشان بیاید اما اینک و پس از تعطیلی این شبکه که اتفاقا تیتر همه روزنامه ها و خبرگزاری ها بود که درآن نحله ای ازشادی نیز دیده میشد باید دست به کار تحقیقات عمیق و بزرگی بزنیم آن هم توسط  متخصصان امر و جامعه شناسان و روان شناسان جامعه شناسی که چگونه بااین همه امکانات و نیروی انسانی و بودجه های کلان که امسال شاید به نحو باور نکردنی نیز بر آن افزوده شده نتوانسته جایگاه مناسبی را درافکار عمومی و مردم کسب کند؟! چگونه و چرا دچار ریزش شدید مخاطب شده است، این حجم عظیم بودجه ریزی چراتوان بالابردن کیفیت سریالها و برنامه های تولیدی را ندارد؟ چرا و چگونه این حجم ازسریال نتوانسته جذب مخاطب کند. مرکز تحقیقات مجلس حتما دراین زمینه پرونده قطوری را دردست دارد اما درحال خاک خوردن است وبه دست بایگانی راکدسپرده شده است…! ازآسیب شناسی ها نهراسیم وخودمان را به آن کوچه نزنیم و تخطئه نکنیم و دست به تحلیلهای آبکی نیز نزنیم…همبستگی اجتماعی و ایجاد اعتماد از دست رفته را باشفاف گویی وپاسخ دادن و اعتراف به رفتن راه اشتباه و عذرخواهی وکوچک‌کردن این همه سنگینی وحجیمی یک سازمان و استفاده ازبزرگان هنر و اندیشه و چهره هایی که به حاشیه رانده شده اند شاید تنها راه باقیمانده برای رسیدن به یک رسانه به واقع ملی باشیم…!