سرمقاله / امید، پاشنه آشیل یک جامعه…!

امروز خراسان جنوبی / محمدراعی فرد
امید را باید بعنوان فونداسیون اولیه برای رسیدن به اهدافی بزرگ به حساب آورد، امید غزل ناب توسعه یافتگی است، امید بستر خیزش و رُستن بوستان های معطر دلدادگی به بودن است، امید چونان نورافکنی درتاریکی یاس وحرمان راه می گشاید، امید یعنی انگیزه و موتورپیش ران تمامی کشورها، امید یعنی زایش و شکوفه زدن و جوانه خیز کردن درختی که جامعه اش مینامیم… این یک روی سکه است اما روی دیگر این سکه ناامیدی و سرخوردگی و ریزش باورهای اجتماعی است ، امید را نمی توان با دلنوشته یا فیلم سینمایی یاسخنرانی یا به شکل دستوری سامان داد، امید آن چیزی است که مردم باید لمس اش کنند نه درحرف که در واقعیت، امید که شکل و فرم ببازد جامعه را ازهم می دَرَد و به فروپاشی نزدیک اش میکند … امید را مردم درکف بازار میبینند، اگر برای امیدآفرینی می خواهی تشکیل جلسه دهی وکارگروه نمایی کنی و با شعار سفره مردم را بچینی این روشها آنقدر نخ نما بی اثرگشته که مردم را حتی برای لحظه ای برنمی انگیزاند… امید امری است همگانی نه مختص قشری خاص، امری است به اندازه یکان یکان جمعیت یک کشور …کسی که برای فردایش هم نمی تواندبرنامه ریزی کند به دلیل نبود یک سیستم کارآمد، وقتی مصرف گوشت در چهاردهک پایینی به میزان فقط دو کیلو درسال میتوان تعریف می شود و قیمت آن هرروز درحال افزایش تا مرز حتی ۶۰۰ هزارتومان رسیده، وقتی دورمیادین شهرهای کوچک و بزرگ سیل بزرگی از جمعیت نشسته بر لبه بلوکهای سیمانی برای جذب در کاری دریک ساختمان آن هم فقط برای یک روز تا پول نانی برای خانواده اش جورکند، وقتی قیمت مسکن و اجاره نشینانی که دیگر نایی برای ادامه ندارند، وقتی اختلاسهای آنچنان بزرگی که نمیتوان عددش را خواند رخ میدهد وخیل عظیمی ازمردم به دنبال ده بیست میلیون وام جان میکنند، وقتی تورم بالای ۴۵درصد با ۲۰درصد اضافه حقوقها پاسخ می گیرد، وقتی حقوق یک کارگر و یا بازنشسته به زور ۱۵روز هرماه اش را جواب میدهد، وقتی فاصله طبقاتی و نبود عدالت اجتماعی پنجه بر وجدان جامعه میکشد، وقتی تمام هم وغم ما میشود مسائل غیر ضروری و بزرگترین وارزشمندترین خواسته های مردم فراموش میشود حرف زدن ازامید بسیار سخت است. برای تولید امید باید مردم شرایط زیست بوم شان آنچنان تغییر کند که نیازی به تحریک برای حضور در عرصه های مختلف نباشد. مردم اینک فاصله شعارها بازندگی روز مره شان را باپوست وگوشت خود لمس میکنند ، امید یک متاع نیست که کادو پیچ اش کرد و مردم هدیه داد…!!