علیرضا حیدری که چندی پیش به خارج از کشور مهاجرت کرده میگوید: خیلیها فکر میکنند من اینجا راحتترم و وقت آزاد بیشتری دارم در حالی که اینطور نیست. وقتی آدم میرود زندگی از تعادل خارج میشود، آنجا دیگر علیرضا حیدری نیستم و نمیتوانم با این اسم زندگی کنم. باید یکسری موضوعات را جا بیندازم که شرایطم درست شود، داستان مهاجرت این است. شاید بعدها برگردم، اما الان باید آنجا شرایطی را برای خانواده و خودم مهیا کنم و چیزهایی یاد بگیرم که قبلاً یاد نگرفتم. قهرمان سال ۱۹۹۸ کشتی آزاد جهان تأکید کرد: من از زورآباد با یک کفش پاره آمدم. تعارف هم نمیکنم و نمیخواهم تختی هم بشوم. حقیقتاً فضای اتحادیه جهانی برای من جذاب نیست، وقتش را هم ندارم. زندگی جدیدم این اجازه را به من نمیدهد. هر کسی میگوید من برای این فضا مناسبم، لطف دارد. آدمهای بهتر از من هم هستند. حداقل کشتی ما چند آدم درجه یک برای این فضا دارد، حالا اینکه چرا نمیخواهند آنها را ببینند، نمیدانم. من که نمیتوانم بیایم، اما هستند کسانی که هم تخصصش را دارند و هم دلشان میسوزد و میتوانند این کار را انجام دهند. ضمن اینکه احساس میکنم کشتی اصلاً در اولویت نیست. این اولویت را هم من و دوستانم در کشتی تعیین نمیکنیم. تلاش کنم که به آنجا (اتحادیه جهانی) برسم، هم فایدهای ندارد.