امروز خراسان جنوبی – حیدری
فهم و دریافت درست پرسش، خود نیمی از جواب است. این را در امتحان درس ها می گویند اما اگر دقت کنیم در امتحان های زندگی هم ماجرا همین است. اگر سئوال را نفهمیم، پاسخ ها هم درست نخواهد بود که گاه چنان غلط از کار در خواهد آمد که همه زندگی را نابود خواهد کرد و نمره ما ، حاصل جمعی جز صفر نخواهد داشت. از صفر گفتم، یاد دانش آموزی افتادم که وقتی کارنامه اش را گرفت دید فقط از ورزش نمره آورده و همه درس ها را افتاده است. قبولی او در ورزش هم نه به خاطر درس و تمرین ورزش که به خاطر جست و خیز و تحرک بالای او بوده است. گاهی حال و روزِ ما هم چنین می شود و بر اثر اتفاق، در موضوعی موفق می شویم و همین “اتفاق” را هم “قاعده” می پنداریم و سئوال را فهم نکرده، به جواب برمی خیزیم و می شود حال روز کارنامه آن دانش آموز. قاعده اما با اتفاق همیشه ساز در نمی آید. قاعده، منطق دارد، حساب و کتاب دارد و خیلی چیزهای دیگر که باید رعایت شود تا به نتیجه برسیم. قدم اول هم فهم کردنِ درست پرسش هاست و الا به رغم همه تلاش ها و تکاپوها نتیجه این می شود که می بینیم و یک استاد، در درسی غیر مستقیم، ماجرا را برای دانشجویانش چنین شرح داد که؛ یک روز استاد دانشگاه به هر کدام از دانشجویان کلاس یک بادکنک باد شده و یک سوزن داد و گفت یک دقیقه فرصت دارید بادکنک های یکدیگر را بترکانید، هرکس بعد از یک دقیقه بادکنکش را سالم تحویل داد برنده است. مسابقه شروع و بعد از یک دقیقه، من و چهار نفر دیگر با بادکنک سالم برنده شدیم. شاد و خوشحال منتظر بودیم تا استاد از تلاش ما که برنده ایم تجلیل کند اما استاد رو به دانشجویان کرد و گفت: من همین مسابقه را در کلاس دیگری برپا کردم و همه کلاس برنده شدند، زیرا هیچکس بادکنک دیگری را نترکاند چرا که قرار بود بعد از یک دقیقه هرکس بادکنکش سالم ماند، برنده باشد که این چنین هم شد؛ همه برنده شدند! فرصت برنده شدن هم برای همه بود فقط کاش شما هم اول به پرسش، دقت می کردید. او حالِ ما را که دید، ادامه داد: باید بدانید و همه مان بدانیم و به دیگران هم بگوئیم که
ما انسان ها دراین جامعه رقیب یکدیگر نیستیم و قرار نیست ما برنده باشیم و دیگران بازنده!
قرار نیست خوشبختی خود را با تخریب دیگران به دست بیاوریم و تضمین کنیم!
می توانیم با هم زندگی کنیم، با هم بخوریم، با هم رانندگی کنیم، با هم شاد باشیم و با هم حتی به زیبایی های افزون تر برسیم بی آنکه دست و پای هم را لگد کنیم. ما می توانیم در این مثال بدون ترکاندنِ بادکنکِ دیگران، برنده باشیم پس چرا باید با هزار زحمت بکوشیم تا بادکنک دیگری را بترکانیم…؟! راستی چرا؟ به این نکته اگر فکر نکرده اید، بعد از این فکر کنید و فکر کنیم. باور کنید ما با هم می توانیم همه برنده باشیم. باز هم فکر کنیم!