وبسایت روزنامه امروز خراسان جنوبی
امروز خراسان جنوبی-رضا زنگوئی
پول روی پول گذاشتن اسمش پیشرفت نیست. لااقل من چنین نگاهی ندارم. این را هم بارها گفته ام. اگر این پول ها در زایش مدام خود همه دنیا را هم به اسم آدم سند بزند، باز هم اسمش را نمی توان پیشرفت گذاشت. پیشرفت، مفهوم خود را در خویش دارد. کافی است آن را جدا بنویسیم تا بفهمیم که با چه چیزی می توان “پیش، رفت”. خدا رحمت کند آیت‌ا… حاج‌آقا مجتبی تهرانی را، ایشان خودش در این موضوع به طرح سؤال و ارائه جواب می پرداخت به این بیان که؛” سؤال این است که چرا نباید در امور مادی بیش از مقدار نیاز از خدا درخواست کنیم؟ چون زیادهخواهی بر روی متوسطین از مؤمنین اثر سوء دارد. حس زیادهطلبی در انسان هست؛ اگر این حس در مسیر مادیت ریخته شود و نه معنویت، موجب میشود که انسان هم از نظر تلاش و هم از نظر درخواست از خداوند، در دعاهایش بیش از حدّ نیازش از خدا تقاضا کند. این حالت آثار سوئی دارد که بدترین اثرش، تعلّق قلبی انسان به امور مادّی است.” اگر اهل تدبر باشیم و پیش از آن دقیق نگر، خواهیم یافت که این فزون خواهی گاه ما را از مسیر منحرف می کند. تأکید دین بر تنظیم توقع با نیاز و تنظیم نیاز با توان ناظر به همین امور است. آیت ا… در ادامه به این نکته مهم نیز توجه می دهند:” اگر جایی دیدید که مسائل مادی و دنیوی نکوهش شده، مربوط به تعلق قلب و دلبستگی به دنیاست. هر چیزی که موجب این تعلّق قلبی شود، مضر است. در مورد متوسطین از مؤمنین، بیش از نیاز در دست داشتن، موجب تعلّق قلبی به دنیا میشود؛ البته آنچه که در ادعیه ما هست، بهطور مطلق نیست؛ یعنی انسان میتواند در حد کفاف، امور مادی را از خدا بخواهد. جهتش هم این است که محتاج و سربار دیگران نشود.” آنچه اما باید بدان توجه داشت همین است که “سربارِ” دیگران نباید شد و “سربازِ” دنیا نیز نباید بود. به اندازه باید خواست که حکایت انسان همان است که مولوی می گوید:” گر بریزی بحر را در کوزه ای / چند گنجد قسمت یک روزه ای” یعنی به اندازه ظرفیت باید خواست. اما توجه باید داشت که این به معنای کم گذاشتن و کم کارکردن نیست. دریا را اگر می توانی، پدید آور تا مردمان از آن کوزه و کاسه خود را آب کنند. این اوج کمال انسانی است. دریا شدن و دیگران را سیراب کردن….
پول روی پول گذاشتن اسمش پیشرفت نیست. لااقل من چنین نگاهی ندارم. این را هم بارها گفته ام. اگر این پول ها در زایش مدام خود همه دنیا را هم به اسم آدم سند بزند، باز هم اسمش را نمی توان پیشرفت گذاشت. پیشرفت، مفهوم خود را در خویش دارد. کافی است آن را جدا بنویسیم تا بفهمیم که با چه چیزی می توان “پیش، رفت”. خدا رحمت کند آیت‌ا… حاج‌آقا مجتبی تهرانی را، ایشان خودش در این موضوع به طرح سؤال و ارائه جواب می پرداخت به این بیان که؛” سؤال این است که چرا نباید در امور مادی بیش از مقدار نیاز از خدا درخواست کنیم؟ چون زیادهخواهی بر روی متوسطین از مؤمنین اثر سوء دارد. حس زیادهطلبی در انسان هست؛ اگر این حس در مسیر مادیت ریخته شود و نه معنویت، موجب میشود که انسان هم از نظر تلاش و هم از نظر درخواست از خداوند، در دعاهایش بیش از حدّ نیازش از خدا تقاضا کند. این حالت آثار سوئی دارد که بدترین اثرش، تعلّق قلبی انسان به امور مادّی است.” اگر اهل تدبر باشیم و پیش از آن دقیق نگر، خواهیم یافت که این فزون خواهی گاه ما را از مسیر منحرف می کند. تأکید دین بر تنظیم توقع با نیاز و تنظیم نیاز با توان ناظر به همین امور است. آیت ا… در ادامه به این نکته مهم نیز توجه می دهند:” اگر جایی دیدید که مسائل مادی و دنیوی نکوهش شده، مربوط به تعلق قلب و دلبستگی به دنیاست. هر چیزی که موجب این تعلّق قلبی شود، مضر است. در مورد متوسطین از مؤمنین، بیش از نیاز در دست داشتن، موجب تعلّق قلبی به دنیا میشود؛ البته آنچه که در ادعیه ما هست، بهطور مطلق نیست؛ یعنی انسان میتواند در حد کفاف، امور مادی را از خدا بخواهد. جهتش هم این است که محتاج و سربار دیگران نشود.” آنچه اما باید بدان توجه داشت همین است که “سربارِ” دیگران نباید شد و “سربازِ” دنیا نیز نباید بود. به اندازه باید خواست که حکایت انسان همان است که مولوی می گوید:” گر بریزی بحر را در کوزه ای / چند گنجد قسمت یک روزه ای” یعنی به اندازه ظرفیت باید خواست. اما توجه باید داشت که این به معنای کم گذاشتن و کم کارکردن نیست. دریا را اگر می توانی، پدید آور تا مردمان از آن کوزه و کاسه خود را آب کنند. این اوج کمال انسانی است. دریا شدن و دیگران را سیراب کردن….
