امروز خراسان جنوبی /
به هم رحم کنیم، همه چیز درست می شود. یک بار هم امتحان کنیم این گزاره را. اگر نشد برای بی رحمی در حق هم همیشه وقت داریم. اگر نتیجه نگرفتیم، بزنیم و لقمه را نه از سفره هم که از دهان هم نیز بیرون بکشیم اما نه برای رضای خدا که فقط و فقط برای درست شدن روزگار خودمان هم که شده، چند صباحی را بر مدار مروت و رحم، بگذرانیم. بدانیم که پیش از ما، در ادوار مختلف تاریخی هم اتفاق افتاده که مردم در شرایط تنگناهای مرد افکن قرار گرفته اند اما توانسته اند با کمک به هم و البته کمکِ هم عبور کنند. یک نمونه تاریخی اش هم اینکه؛ می گویند خدا به موسی گفت: قحطی خواهد آمد به قومت بگو آماده شوند. موسی به قومش گفت و قومش، از دیوار خانه ها سوراخ ایجاد کردند که در هنگام سختی به داد هم برسند که این قحطی بگذرد.
مدتی گذشت قحطی نیامد. موسی از خدا علت را پرسید. خدا به او گفت من دیدم که قوم تو به هم رحم کردند. من چگونه به این قوم رحم نکنم؟ بله، خداوند، ارحم الراحمین است و زمانی که ما را نسبت به هم برمدار مروت و به حال رحم و شفقت ببیند، رحمت را در حق ما تمام می کند. پیامبر بزرگوار ما نیز راز زندگی سعادتمندانه را در دو کلمه بیان فرموده اند؛ ارحموا ترحموا. رحم کنید تا مورد رحم قرار گیرید. یعنی همان مثل معروف که می گوید از هر دستی که بدهی، با همان دست می گیری. خب اگر نیکی بدهی، خیر می بینی و می گیری و اگر خدای ناکرده، دستت طعم بی رحمی داشته باشد، روشن است که زخم برخواهد داشت پس برای سلامت خودمان هم که شده، مراقب زندگی همدیگر باشیم تا چاره شود روزگاری که بی چاره می نماید. یک تصویر زشت از این بیچارگی همان است که دارد رمق ما را می گیرد به اسم گران فروشی. به اسم احتکار، به اسم اختلاس و به هزار اسم پلشت دیگر اما اگر به هم رحم کنیم، جای همه این ها را خوبی و خیر می گیرد و همه از نعمات آن برخوردار می شویم. مثلا در همین بحث اخیر اگر رفتار و خرید خود را مدیریت کنیم، قیمت ها و بازار هم مدیریت خواهد شد چنانکه در دیگر کشورها شده است. آنان در شرایط خاص، نمی خرند تا بازار تنظیم شود اما ما از ترس کمبود، با ولع در خرید، قحطی به وجود می آوریم!
به قول بنده خدایی مشخص نیست که قرار است چه اتفاقی در این کشور رخ دهد؟ گویا دیگر بنی‌آدم اعضای یکدیگر نیستند و اگر دردی به فردی وارد شود دیگران می‌گویند : چه خوب که ما نبودیم!
می‌گویند ۲۳ سال پیش اولین تحریم گرانفروشی توسط مردم آلمان انجام شد.مردم آلمان به شدت مصرف شیر و لبنیات را برای سلامتی خود ضروری می‌دانند و حتماً در روز دو تا سه لیوان شیر مصرف می‌کنند اما پس از اینکه صنایع خصوصی و دولتی لبنیات کشور آلمان تصمیم به افزایش قیمت گرفتند مردم آلمان به طور کاملاً خودجوش و مردمی به مدت ۱۴ ماه لبنیات و مخصوصاً شیر را از سفره‌های خود حذف کردند تا اینکه صنایع لبنیاتی با برگشت قیمت شیر به ۱۴ ماه پیش از آن موافقت کردند. می گویند: آمریکایی‌ها تنها سه ماه تلفن همراه موتورولا را نخریدند تا قیمت به عقب بازگشت.
می گویند: گرانفروشی شیر در برزیل تنها ۹ ماه به طول انجامید و پس از آن قیمت‌ها شکست.
اما در کشور ما در یک دقیقه، شش میلیون نفر خواهان خرید از شرکت سایپا بودند. اگر هر نفر ۲۵ میلیون تومان بخواهد در این شرکت هزینه کند، می‌شود ۱۵۰۰۰۰ میلیارد تومان.
حال نباید پرسید که ایراد فقط از اقتصاد است یا فرهنگمان هم ایراد دارد؟ من معتقدم فرهنگ مادر همه پدیده هاست. اگر مادر صالح باشد فرزندانش هم بر مدار صلاح و اصلاح خواهند بود. فرهنگ را درست کنیم و خود، درست رفتار کنیم، بسیاری از مشکلات حل خواهد شد چنان که در دیگر کشورها اصلاح شده است. برای یک بار هم که شده این گزاره را اجرایی کنیم اگر نشد باز به سرخطی برگردیم که الان هستیم….

امروز خراسان جنوبی /
اون خوب رفتار کرد که من نکردم؟ خب وقتی بد می گوید، بد می شنود. این قانون زندگی است… از این دست جملات، فراوان شنیده ایم و باز هم می شنویم. با لحن حق به جانب هم می شنویم به ویژه اگر اندک انتقادی هم ته کلام مان باشد نسبت به رفتار متقابل در برابر رفتار بد.
شاید خیلی ها بد ندانند این رفتار را و منطقی هم در آن بیابند که جواب های، هوی است. اما اگر دقت کنیم در خواهیم یافت رفتاری چنین، به معنای مدیریت شدن ما و رفتار مان توسط کسی است که رفتار خوبی ندارد حال آنکه ما به خودمان باشد، خوبی را دوست داریم و به رفتار در می آوریم. در این مواقع است که حواس مان نیست دارند ما را مدیریت می کنند. حواس مان نیست دارند برای ما رفتار سازی می کنند که اگر بود حواس مان، بازیگر سناریوی دیگران نمی شدیم. من این نگاه را که در یک پست مجازی منتشر شده بود را بسیار پسندیدم که می گوید؛ روزی با دوستم از کنار یک دکه روزنامه فروشی رد می شدیم ؛ دوستم روزنامه ای خرید و مودبانه از مرد روزنامه فروش تشکر کرد، اما آن مرد هیچ پاسخی به تشکر او نداد. همان طور که دور می شدیم، به دوستم گفتم: چه مرد عبوس و ترش رویی بود
دوستم گفت: او همیشه این طور است!
پرسیدم: پس تو چرا به او احترام می گذاری؟!
دوستم با تعجب گفت: “چرا باید به او اجازه بدهم که برای رفتار من تصمیم بگیرد؟من خودم هستم.”… راست می گفت آن بنده خدا. ما باید خودمان باشیم و تا می توانیم بکوشیم خودمان بمانیم و مثل مومی نشویم که دیگران رفتارمان را شکل دهند. رفتار ما اگر شکل بگیرد، خودمان شکل گرفته ایم و چیزی شده ایم که دیگران نقشش را زده اند نه آنچه خودمان می خواستیم بشود. ما باید به سمت کنش گری حرکت کنیم نه اینکه شخصیتی واکنشی داشته باشیم که همواره بر اساس مدل رفتار دیگران، رفتار خود را تعریف می کند. ادامه آن پست هم خواندنی بود؛ اجازه ندهید تا برخوردهاى دیگران ، موجب تغییر رفتارهاى شما شود . همیشه مثل گــــــــــــل باشید که در هر شرایطى خوش عطرى و زیبایى خود را حفظ مى کند .
بله، حفظ می کند حتی اگر آن را از درخت هم جدا کرده باشند. حفظ می کند حتی اگر آن را بر خاک انداخته باشند. گل، گل می ماند در هر شرایطی. ما هم باید خودمان بمانیم در هر روزگار و در برابر هر رفتاری. این است که آدمی را به زیبایی برمی کشد و در تراز بهتر زیستن قرار می دهد.
ما باید چنان رفتار کنیم که در هر رفتار و هر دیدارى ردی از عشق و شمیمی از عطر زیباى نهاد پاک به یادگار بگذاریم. این چیزی است که از هر انسانی توقع می رود.

امروز خراسان جنوبی/
خدا بیامرزد پیرمرد روحانی روستای ما را که در مجالس مختلف، به ویژه مجالس تعزیت این بیت را می خواند و با حسرت و اندوه هم می خواند که؛ گرگ عجل، یکایک از این گله می برد/ وین گله را نگر که چه آسوده می چرد… راست می گفت سد پیر روستای ما. در همان مجلس عزا هم که نگاه می کردی، چشم های مردم را پر از بی خبری می یافتی. انگار مرگ فقط برای همسایه است و قرار نیست فردا یقه ما را بگیرد! عجیب است این زاده آدم و حوا که هوای آدم بودن را گاه از دست می دهد در ازدحام بی خبری.
یادش می رود که هر آمدنی را رفتنی است. یادش می رود همه چیز حال آنکه باید به صدای بلند گفت و هشدار داد که؛ همه ما می میریم. همه ما. بدون استثنا، کمی دیرتر. کمی زودتر.. و… یک دفعه ناگهانی تمام می شویم. یک روز همین خانه ای که سقف دارد خانه عنکبوت ها و لانه خفاش ها می شود، همین ماشینی که دوستش داریم زیر باران در یک گورستان ماشین زنگ می زند، همین بچه هایی که نفس مان به نفس شان بند است، می روند پی زندگی شان. حتی نمی آیند آبی بریزند روی سنگ مزار مان.
قبل از ما میلیاردها انسان روی این کره خاکی راه رفته اند. مغرورانه گفته اند: مگر من اجازه بدم، مگر از روی جنازه من رد بشید. حالا کسی حتی نمی تواند استخوان های جنازه شان را پیدا کند که از روی آن رد بشود یا نشود!
قبل از ما کسانی زیسته اند که زیبا بوده اند، دلفریب، مثل آهو خرامان راه رفته اند. زمین زیر پای تکان خوردن جواهراتشان لرزیده.
سیب ها از سرخی گونه هایشان رنگ باخته اند و حالا کسی حتی نامشان را هم به خاطر نمی آورد.
همه این کینه ها، همه این تلخی ها، همه این زخم زبان زدن ها، همه این کوفت کردن دقیقه ها به جان هم، این همه زهر ریختن ها، تهمت زدن ها، توهین کردن ها به هم… تمام می شود.
از یاد می رود و هیچ سودی ندارد جز اینکه زندگی را به جان خودمان و همدیگر زهر کنیم. اگر می توانیم به هم حس خوب بدهیم کنار هم بمانیم و اگر نه، راهمان را کج کنیم.
دورتر بایستیم و یادمان نرود که همه ی ما می میریم. همه ما بدون استثنا، کمی دیرتر. کمی زودتر. یک دفعه و ناگهانی …اصلا ناگهانی بودن، خصلت مرگ است حتی مرگ کسی که به خاطر طولانی شدن بیماری همه انتظارش را می کشند. لحظه مرگ اما ناگهان می آید و جان را می گیرد و می رود.
این هم سرنوشت همه ماست که در آن ناگهان از جهان برویم. چون سرنوشت را چنین نوشته اند که نقطه پایان، ناگهان بر خط بنشیند و حتی فرصت تمام کردن جمله را ندهد، باید تا می شود و می توانیم، خط های زندگی را بی خطا و یا لااقل کم خطا بنویسیم تا در روزی که به حرف، حرف آن دقت می شود، نمره قبولی بگیریم. این نگاه می تواند زندگی امروزمان را هم از زشتی خالی از زیبایی سرشار کند. می تواند روابط و رفتارمان را اصلاح کند پس دقت کنیم در قدم هایی که برمی داریم و حواس مان باشد اگر می خواهیم خداوند در دو دنیا هوای ما را داشته باشد، ما هم در همین دنیا هوای خلق خدا را داشته باشیم….

امروز خراسان جنوبی /

دین، یک مفهوم متعالی است و ناظر به افکار مختلف که هر کدام سویه هایی از سعادت و معرفت را نشان می دهند. دین اما “همه زوایا” و سویه ها را در بر می گیرد. این در برگیری در گذر زمان، شاملِ دریافت های تازه هم می شود لذا شایسته است با نوخوانی و نوجویی در دین و مفاهیم زندگی، یافته ها را با تراز دین بسنجیم. می شود میان بسیاری از مفاهیم و دین، ارتباط برقرار کرد از جمله مفاهیم مدرن و مدرنیته . صاحب نظران مختلفی در این باره سخن گفته اند و هر کدام از دریچه ای به موضوع نگریسته اند که خود با مطالعه بدان رسیده اند. استاد مصطفی ملکیان هم از جمله قامت کشیده های نواندیشی دینی است که سخنِ نو فراوان دارد. سخنانی که حاصلِ جستجوهای عمیق در دین و مفاهیم نو است. او در گفتگوی «چالش‌های دین و مدرنیسم در جهان اسلام» در این باره می گوید: “به‌نظر من می‌شود انسان مدرن یا مدرنیست باشد و در عین حال معتقد باشد به اینکه ورای جهان طبیعت، جهان یا جهان‌های دیگری هم هست؛ می‌تواند معتقد باشد که در کل جهان هستی جریانی از آگاهی و خیرخواهی وجود دارد. می‌تواند مدرن و مدرنیست باشد و معتقد باشد که زندگی بی‌معنا نیست. می‌تواند مدرن و مدرنیست باشد و معتقد باشد که انسان بر سرنوشت خودش حاکم است. می‌تواند این‌ها باشد و معتقد باشد که ذره‌ای نیکی کردن واکنش متناسب خودش را در جهان خواهد داشت؛ ذره‌ای بدی کردن هم واکنش متناسب خودش را خواهد داشت. یعنی نظام جهان، نظام اخلاقی است.
برای کشف «گوهر دین» باید از دو نیروی عقل و وجدان اخلاقی استفاده کنیم. با به‌کار گرفتن عقل و وجدان اخلاقی می‌شود در تمام تعالیم ادیان و مذاهب مداقه کرد و فهمید که «غرض و مراد» از این احکام و تعالیم چه‌چیزی بوده است. آن غرض و مراد نهایی را «گوهر دین» گوییم و بقیه را هم با مراتب مختلف صدف به‌حساب بیاوریم. عقل و وجدان اخلاقی با رجوع به احکام و تعالیم متون مقدس دینی و مذهب می‌فهمد که غرض از این‌ها چه بوده است. آن غرض می‌شود گوهر دین و بقیه می‌شود صدف دین.
در واقع با کارکرد درست عقل و کارکرد درست وجدان اخلاقی ما گوهر دین را درمی‌یابیم و می‌فهمیم که دیگر هر چیزی خلاف این باشد، به گوهر دین آسیب می‌رساند. به‌تعبیر خیلی ساده به شما بگویم: آیا به نظر شما وجدان اخلاقی این حکم را نمی‌پذیرد که «با دیگران چنان رفتار کن که خوش داری دیگران با تو رفتار کنند» این یکی از گوهر‌های تعالیم همه ادیان است و اتفاقاً در همه ادیان جهانی بلااستثناء این یک آموزه مشترک است و از این نظر کسانی که در ادیان مطالعه و تحقیق می‌کنند به این اصل گفته‌اند: «Golden Rule» یعنی قاعده زرین، قاعده طلایی که در همه ادیان مشترک است و من در جایی دیگر گفته‌ام و از همه متون مقدس ادیان و مذاهب دهگانه شاهد آورده‌ام که همگی گزاره‌ «با دیگران چنان رفتار کن که خوش داری دیگران با تو رفتار کنند» را قبول دارند. این را وجدان اخلاقی می‌پذیرد.” این یک زاویه تازه است از نگاه دین مدارانه به زندگی و مفاهیم مدرن که می تواند ما را به دریافت های تازه و روزآمد برساند. فکر می کنم جامعه دینی و به ویژه جوانان این جامعه باید با خوانش آثار پژوهشگران با سویه های فکری متفاوت، خود را در آستانه نگاه های نو و دریافت های مؤمنانه از مفاهیم روز قرار دهند. این می تواند به توسعه معارف دینی کمکی شایان بکند….