امروز خراسان جنوبی – زنگویی zangoei@birjandtoday.ir / خط ممتد را به فراموشی باید سپرد که زندگی پر است از فراز و نشیب. پر است از کوه و کمر و چاله و چاه. اصلا زندگی در گذر از همین هاست که معنا پیدا می کند و عیار آدم ها به سنجه ای دقیق، مشخص می شود. اگر خط ممتد بود که همه مثل هم بودند و در کنار هم باید می نشستند. این که جاها و جایگاه ها فرق می کند به این دلیل است که در فراز و فرودها، افراد، نمرات مختلف می گیرند و در کوه و دشت و چاه و چاله، هر کدام، رفتاری متفاوت دارند. همین تفاوت هم وجه تمایز آنان می شود. تمایزی که در تعاملات و رفتارها و عرصه جامعه، به خوبی به چشم می آید. این را باید توجه داشته باشیم که ؛ زندگی اصول دارد. همین اصول هم اقتضائاتی دارد که باید رعایت شود. رعایت نشدن آن خود ما را به مشکل دچار می کند چون رفتار ما در جامعه، حالت بومرنگ دارد و به خود ما برمی گردد. زیبا ببینیم و نیکو عمل کنیم، بازتابش را هم در رفتار زیبای دیگران خواهیم دید و بهره خواهیم برد اما اگر –خدای ناکرده- سیاه بین باشیم و بر همان پندار سیاه هم به رفتار برخیزیم، روشن است که روزِ ما هم از شب تار، تاریک تر خواهد بود که به واقع، واکنش آحاد جامعه و حتی طبیعت، به کنش ما برمی گردد. حضرت ولوی هم قرن ها پیش، با تأسی به آیات و روایات، هشدارِمان داده است که؛
….گر چه دیوار افکند سایهٔ دراز
باز گردد سوی او آن سایه باز
این جهان کوهست و فعل ما ندا
سوی ما آید نداها را صدا….
پس اگر خواهان شنیدن آوازی خوش و روح نوازیم، باید که به نیکی، صدا در دهیم. اگر میل به دیدن داریم باید بهینه سازی رفتار خویش را آغاز کنیم زیرا زندگی قانون دارد و به قانون خویش هم شدیدا پایبند است. این قانون هم تمام ساحتی است و همه شئون را هم در برمی گیرد پس بر همین قائده است که باید بدانیم که؛ زندگی تاوان دارد. در گرفتن غرامت هم اصلا کوتاه نمی آید. بزنی می خوری به گونه ای که چنان پشیمانت می کند که از آن سودی هم نتوانی برد. مگر زمینِ خشک شده می تواند با ندامت، آب رفته را به خویش برگرداند؟ نمی شود این. پس باید که از همان اول متوجه رفتار خویش بود که به تاوان طبیعت و غرامت رفتار گرفتار نشد. فکر می کنم ماجرای سیلاب های بنیان کن این روزها، مثلی تام و تمام باشد برای تعریف رفتار ها چه بخش اعظمی از این بلیه نتیجه رفتار ما با طبیعت است. یعنی وقتی ما در حریم رودخانه، خانه می سازیم و به تاراج کوه و جنگل و… همت می کنیم، رود هم می آید و خانه خود را پس می گیرد. درختی هم نمی ماند تا در مسیر سیل، مانع ایجاد کند. نتیجه هم می شود این که در غفلت از این اصل که زندگی امتحان دارد، رفوزه می شویم! بدبختانه در این مردودی، بیگناهان بسیاری را هم گرفتار می کنیم. کاش توجه داشته باشیم به زندگی و امتحانات آن تا چنین غافلگیر نشویم…..

امروز خراسان جنوبی –

اگر بر اساس همان گزاره “زندگی یک خط ممتد نیست بلکه فراز و فرود دارد” به جامعه و حوادث آن نگاه کنیم، به مهارت بالایی برای عبور با آسیب کمتر از شبکه مصائب خواهیم رسید.
در فراز هم ممکن است راه گذر، سر فرود آوردن باشد و یا در فرود، سر برداشتن. مهارت استفاده از این دو حرکت متضاد است که به توفیق می انجامد. گاهی هم نه تنها به امید دیگران بار خویش را نباید برزمین بگذاری بلکه باید بار دیگری را هم از زمین برداری تا زمین، بی مانع و گذر از آن راحت تر شود. در تعریف این رفتار، شاید بتوان به همان قانون نانوشته عامیانه درباره رانندگی توجه داد که می گوید طرف مقابلت را غافل فرض کن. یعنی “همه” بار هوشیاری را به عهده بگیر تا از احتمال تصادف بکاهی.
اجازه بدهید حالا که سخن به رانندگی و فرهنگ آن رسید، مطلبی را برای تان نقل کنم که همین چند روز پیش در پُستی در فضای مجازی خواندم که ذیل تیترِ “کامیون حمل زباله ” چنین نوشته بود از زبان یک رهگذر که ؛ یه روز سوار تاکسی شدم؛ در حین حرکت ناگهان یه ماشین درست جلوی ما از پارک اومد بیرون!
راننده تاکسی هم محکم زد رو ترمز و دقیقا به فاصله چند سانتیمتری از اون ماشین ایستاد. راننده مقصر، ناگهان سرشو برگردوند طرف راننده تاکسی و شروع به داد و فریاد کرد؛ اما راننده تاکسی فقط لبخند زد و برای اون شخص دست تکون داد و به راهش ادامه داد. توی راه به راننده تاکسی گفتم: شما که مقصر نبودید و امکان داشت ماشین‌تون هم آسیب شدید ببینه و ما هم راهی بیمارستان بشیم! چرا بهش هیچی نگفتید؟
گفت: “قانون کامیون حمل زباله”.
گفتم: یعنی چی؟
توضیح داد: این افراد مانند کامیون حمل زباله هستن.
اونا از درون لبریز از آشغال‌هایی مثل؛ ناکامی، خشم، عصبانیت، نفرت و… هستند و به جایی برای تخلیه احتیاج دارن و گاهی اوقات روی شما خالی می‌کنند.
شما به خودتان نگیرید، برایشان آرزوی خیر کنید و ادامه داد: آدم‌های باهوش اجازه نمی‌دهند که کامیون‌های حمل زباله، روزشان را خراب کنند.
درست که تامل کردم دیدم حق با اوست. گاهی باید برای رسیدن به حقی بزرگ تر و همگانی تر از حق خود بگذریم درست مثل کاری که راننده تاکسی کرد. او می توانست ترمز نکند و به ماشین فرد متخلف بکوبد و تاوان هم بستاند و به اصطلاح او را ادب کند اما نتیجه می شد معطلی چند نفر، بسته شدن راه، فراوان شدن کلمات ناروا، احتمال درگیری، تشکیل پرونده های رانندگی، انتظامی، قضایی و…. اما آقای راننده، با یک آقایی به موقع و گذشت، جلوی ماجراهایی از این دست را همان اول بست با تکان دستی که راننده متخلف را اگر نه قانع، لااقل آرام کرد تا با اعصابی آرام تر به راه خود ادامه دهد.
باور کنیم که این رفتار هزار بار شجاعانه تر از آن است که پایین می آمد و صدایش را بالا می برد و احتمالا مشتش را فرود می آورد. باید توجه داشته باشیم که در گذر زندگی، از این افراد متخلف اما خود حق پندار کم نداریم اما می توانیم با رفتاری مدیریت شده، از عوارض پیامد برخورد با آن ها کم کنیم. این یکی از رفتار های شهروندی است که با دقت و عمل به آن، به سهم خود در افزایش آرامش اجتماعی کمک کنیم…..

امروز خراسان جنوبی –

آدمی را باید به حاصلِ کارش سنجید. به همین مولفه هم باید ارزش گذاری کرد. آن که کارِ نیک می کند و دیگران از کار او بهره نیکو می برند، باید عزیز شمرده شود. کارگری که حاصل فعالیتش، نان می شود و در سفره مردم می نشیند . سقف می شود و بالای سر مردم، قرار می گیرد. خدمت می شود و در اشکال گوناگون، مشکل مردم را رفع می کند. گرما می شود و زمستان مردم را از زمهریر می رهاند.
خنکایی دل پذیر می شود و در تابستان، فضایی دل نشین می آفریند و….باید محترم شمرده شود که کار او در نهایت، احترام به انسان است. پیش تر هم گفتم که افراد را به میزان اثرگذاری شان باید ستود نه فقط درآمدی که از این کار به دست می آورند. اگر صرف درآمد ملاک بود باید مختلسان و قاچاقچیان را بلای سرمان جا می دادیم که به روزی، به امضایی، به کاروانی، اندازه عمر هزاران کار گر، درآمد دارند. اینان اما در اندیشه ایمانی و افکار مردم، منفورند. حق هم همین است که صاحبان سفره حرام را حرمتی نیست بلکه نفرت روز افزون است. زشتی و پلشتی است و چنان که در محضر حضرت مولانا می خوانیم، باید ریشه حسد، بد اخلاقی، کبر، نخوت، دراز دستی و آلوده زبانی را در لقمه پیدا کنیم. یک جایی، لقمه حرامی خورده ایم یا روزی ناپاکی به روح و جان خود داده ایم که به تنگنای این بیماری ها افتاده ایم؛
چون ز لقمه تو حسد بینی و دام
جهل و غفلت زاید، آن را دان حرام
اصلا هر چه هست، نتیجه لقمه هاست. از لقمه های پاک، نور خیزد و از حرام ها، دوزخ پدید آید. زندگی هم بر این دو مدار است. نمی توان “بی لقمگی” را تصور کرد که جز مرگ معنایی ندارد. این لقمه ها هستند که زندگی را ساز می کنند و جهت می دهند لذا باید به جد مراقب لقمه ها بود.
آنچه ما می خوریم، آنچه می نوشیم، آنچه می خوانیم، موسیقی که گوش می دهیم، برنامه ای که تماشا می کنیم و…همه برای ما “لقمه” هستند، لقمه هایی که فکر ما و نوع نگاه ما به هستی و نوع رفتار ما را شکل می دهند:
لقمه، تخم است و برش، اندیشه ها
لقمه، بحر و گوهرش اندیشه ها
به دیگر عبارت نیز می توان گفت: حلال ترین قوتی که به ما می رسد ، آن است که نتیجه اش عشق به انسان ها و هستی و میل خدمت به خلق و البته میل پرکشیدن به سوی جهان معناست:
زاید از لقمه حلال اندر دهان
میل خدمت، عزم رفتن آن جهان…
این روز ها که روزگار، در پیچ و خم مصائب مان گرفتار کرده است، باید بیش از گذشته به حلالی لقمه ها بیندیشیم. حلال اندیشی در این شرایط است که عیار ایمان و انسانیت را بالا می برد. کارگری که در تنگناها به این مهم توجه کند، قطعا به بهشت گشایش و رحمت خدا بار خواهد یافت که یکی از جلوه های «ان مع العسر یسرا» همین جاهاست…..

امروز خراسان جنوبی –

کاسب، حبیب خداست. این کلام نورانی پیامبر اعظم است تا شأن کاسب را تبیینی ماندگار کند. تا کاسبان به حرمت این حدیث، رفتار، تازه کنند و از نو بنویسند مانیفست کاسبی در بازار مسلمین را تا ذیل این حدیث تعریف شوند. کاسب حبیب خداست منتهی کسی که خلق را به عنوان عیال خدا ، حرمت بگذارد نه کلاه برسر. بار از بازویش بردارد نه کلاه از سرش! اگر سویه نگاه کاسب جماعت این شد، اگر رابطه خود را با خدا، بر تر از حلال و حرام، اصلاح کرد، هم حبیب خدا می شود و هم عزیز مردم. چنان عزیز که ده ها سال هم اگر بگذرد، باز نامش و یادش، در غبار نمی نشیند بلکه تازه در خاطره ها یاد می شود. مگر حاج مرشد چلوئی را کم یاد می کنند مردم؟ مگر کوچه های فضای مجازی، پر نیست از نام و یاد و تصویر او؟ حاج مرشد با مرام فتوت و جوانمردی، به بی مرگی رسیده است. این راه هم برای همه اهل کار و کسب، باز است. راهی که قطعا رونق هم به دنبال دارد و گرهی بسته نمی شود که به انتظار گشایش بنشیند. من پیشترها هم از رفتار این بزرگمرد خوانده بودم و سیمای نورانی اش را هم در اینترنت زیارت کرده بودم و در قلم زدن ها هم از او گفته بودم اما دیروز به مطلبی رسیدم که حیفم آمد شما آن را نخوانید. من هم دوباره با شما می خوانم: “یکی از فرزندان “شیخ رجبعلی خیاط” می‌گوید: روزی “مرحوم مرشد چلویی” معروف خدمت جناب شیخ رسید و از “کسادی بازارش” گله کرد و گفت: داداش “این چه وضعی است که ما گرفتار آن شدیم؟!”
دیر زمانی وضع ما خیلی خوب بود روزی “سه چهار دیگ چلو” می فروختیم و مشتری‌ها فراوان بودند، اما یک‌باره “اوضاع زیر و رو شده” مشتری‌ها یکی یکی پس رفتند، “کارها از سکه افتاده،” و اکنون روزی یک دیگ هم مصرف نمی‌شود…؟! شیخ “تأملی کرد” و فرمود: تقصیر خودت است که مشتری‌ها را رد می‌کنی!
مرشد گفت: من کسی را رد نکردم، حتی از بچه‌ها هم “پذیرایی می کنم” و نصف کباب به آنها می‌دهم. شیخ فرمود: آن سید چه کسی بود که سه روز غذای نسیه خورده بود؛ بار آخر او را هل دادی و از در مغازه بیرون کردی؟!
مرشد سراسیمه از نزد شیخ بیرون آمد و شتابان در پی آن سید راه افتاد، او را یافت و از او “پوزش خواست،” و پس از آن تابلویی بر در مغازه‌اش نصب کرد و روی آن نوشت: نسیه و وجه دستی داده می‌شود، حتی به شما، به قدر قوه!”
فکر می کنم اگر مثل مرشد، نسیه بدهیم، نقد خواهیم گرفت از دریای کرامت الهی. اگر امروز هم بازاریان ما به این مرام، رفتار خود را تنظیم کنند، هم رونق دوباره به بازار برمی گردد و هم برکت، به زندگی ها رونقی صد چندان می دهد. اگر در حسرت دوگانه رونق و برکت می سوزیم به این دلیل است که یگانه”مروت” را از یاد برده ایم. اگر به یادش آوریم مطمئن باشید که آن دوگانه هم باز می گردند و مهربانی، سنگِ ترازوی بازار می شود. کاش چنان کنیم تا چنین شود. کاش هر کاسب، یک مرشد چلوئی باشد و هر نصیحت گری چون شیخ رجبعلی خیاط. کاش…..

امروز خراسان جنوبی –

ادعا زیاد داریم. همین است که دعاهامان هم از سقف خانه به بام هم نمی رسد چه رسد به بام اجابت. دعا که لاف زدن نیست که اگر بود با ادعا تفاوتی نداشت. دعا، خواندنِ خواسته هایی است که برای تحقق آن، ما خود بیش از همه باید تلاش کنیم. اصلا فقط ما باید بکوشیم و برکتش را از خدا بخواهیم.
مرز دعا و ادعا هم همین کنشگری تمام ساحتی است که اهل دعا، اهلِ عمل اند اما اصحاب ادعا، در همان حرفِ خویش، به خواب می رسند و چون بیدار می شوند میان خویش و همراهان دوش، فاصله ها می بینند. قصه ادعا و دعا، شرح حال ماست با اهل معرفت. ما ادعای انتظار ظهور را داریم اما کاری که می کنیم نه تنها در راستای انتظار نیست که مانع ساز هم هست اما اهل معرفت هم دعای ظهور می خوانند و هم تمام قد برای تحقق آرمان های دولت ظهور تلاش می کنند.
ادعا، یک حرف از دعا بیشتر اما هزار چیز کمتر دارد لذا اصحاب دعا، صاحب حرمتند و قبیله ادعا را با حقیقت قبله، خویشاوندی که باید نیست.
به دعا باید برخاست و خواسته ها عملی باید کرد چه حقیقت این است که ؛ “امام زمان آمدنی نیست، آوَردَنیست…” اصلا مأموریت امام هم با اقبال و همراهی مردم آغاز می شود چنان که از حضرت زهرا(س) روایت شده که پیامبر اکرم(ص) فرمودند: “امام همچون کعبه است که(مردم) باید به سویش روند نه آن که(منتظر باشند تا) او به سوی آنها بیاید.”( بحار الانوار، ج ۳۶، ص ۳۵۳) حالا کدام رفتار ما به سوی امام زمان(عج) تمایل دارد؟ چگونه او را به آمدن می خوانیم؟ امام حاضر و آماده است، شک نکنیم.
این ما هستیم که باید با آماده سازی خود و جهان به حضور همیشه حاضر حضرت برسیم. خدا بیامرزد حاج اسماعیل دولابی را. در صفحه ۳۱۹ کتاب مصباح الهدی، زیبا و دقیق می فرمود که “ظاهرا می گوییم آقا می آید ولی در حقیقت ما به خدمت حضرت می رویم. ما به پشت دیوار دنیا رفتیم و گم شدیم، باید از پشت دیوار بیرون بیاییم تا ببینیم که حضرت از همان ابتدا حاضر بودند. امام زمان گم و غائب نشده است؛ ما گم و غائب شده ایم…” به قاعده منطقی هم آن که گم شده است باید به دنبال راه و مقصد بگردد و اول خود را پیدا کند و بعد مقصد را. نسبت ما به امام زمان(عج) هم نسبت همه امت هاست به امام شان.
تا حاضر نشوند و پای کار نیایند، امام را در میان خویش نخواهند داشت. تا به مکه نرویم، فیض زیارت کعبه محقق نخواهد شد. کعبه به دنبال ما نخواهد آمد. برای حاجی شدن باید خود را به مکه رساند و برای مأموم شدن باید خود را به امام خویش رساند.

امروز خراسان جنوبی

این روزها گفته می شود فلان و پسر فلان و داماد بهمان و….. دلار دولتی ۴۲۰۰ تومانی گرفتند برای وارد کردن کالا اما چیزی وارد نکردند و ارزها را در بازارِ آزاد فروختند و یا کالا وارد کردند اما به جای این که مطابق تعرفه ها کالا را به بازار و مصرف کننده عرضه کنند، آن را به قیمت بازار آزاد ، بخوانید بازار سیاه، و با چند برابر قیمت به خلق ا… فروختند و از این طریق، انباشت ثروت بادآورده را چند برابر کردند.
این گزاره ای است که افراد مختلف در جایگاه های متفاوت و با مسئولیت های گونه گون بر زبان راندند و همه مبارزه شان با رانت خواران همین بود و بس اما باید شان گفت و انگار ما مردم عادی هم باید بگوئیم که حضرات! اینان که ارزها را گرفته اند از کره دیگر و کشور دیگر که نیامده اند. سند دارید و امضا داده اید و دستور پرداخت. آن ها هم اسم شان هست و رسم شان هم و آدرس شان نیز .
خب، یقه شان را بگیرید و بپرسید با ارز دولتی که در اختیارشان گذاشتید چه کردند. حساب بکشید از آن ها اگر می خواهید اوضاع درست شود و بازار، به قرار آید و دست قدرتمندان از جیب مردم به درآید. اگر می خواهید حق به حق دار برسد. اما اگر باز برمدار “حرف درمانی” گام برمی دارید. اگر سر این ندارید و جرات درافتادن به فلان و فرزند فلان و داماد فلان، در وجودتان نیست، سکوت کنید و آرامش شکنده جامعه را هر روز با پُز فسادستیزی برهم نزنید. فریاد و فغان برآوردن که چنان بود و چنین شد و خوردند و بردند و پس هم نمی دهند، نه تنها دردی دوا نمی کند که درد افزا هم می شود.
نه تنها درد افزا که درس رانت خوری و بالا کشیدن بیت المال را هم در کلاسی به وسعت کشور، بیان می کند تا آنانی که تاکنون دستِ پاک داشته اند هم اول ذهن شان آلوده شود و بعد، دست شان و اضافه شوند به سیاهه سیه رویانی که نان از حلقوم یتیمان و فقیران هم بیرون می کشند.آنانی که حس می کنند سرشان بی کلاه مانده و سهم شان از این نمد نرسیده، کل باقی مانده نمد را به زیر پا بکشند. باور کنید که این نوع مواجهه با فساد، خود به توسعه فساد می انجامد. تجربه کرده ایم که ساده سازی ماجراهای سخت، وقتی، تیغ عدالت برکشیده نشود، جرم و گناه را آسان سازی می کند و نتیجه این کار هم معلوم است که چه فجایعی به بار می آورد. بنده خدایی با عنایت به خبر های افشاگرانه از این دست می گفت من به حرف هایی از این دست که دستِ دست اندازان در بیت المال را نمی بندد مشکوکم. می گفت، به هوش مردم هم توجه کنید که صداقت تان را نه از زبان که در کارنامه عملی افراد در مبارزه با فساد، می سنجند. او گویندگان بی عمل در این حوزه را در شعر مولانا، مثال یابی می کرد که؛
آن یکی پرسید اشتر را که هی / از کجا می‌آیی ای اقبال پی
گفت از حمام گرم کوی تو / گفت خود پیداست در زانوی تو…
و از زانوی اینان هم می توان تشخیص داد که در صداقت، نمره چند می گیرند. اگر این فریاد ها را به موقع برمی کشیدند ، فزون خواهان فرصت دست اندازی نمی یافتند و حالا هم اگر تیغ عدالت علوی، حَکَم نشود، حُکم همان است که مولوی داد؛ خود پیداست از زانوی شان…..

به گزارش خاورستان با این که در این سال ها بر خلاف گذشته فیلم ها به روز در سینماهای استان اکران می شود اما سینماهای خراسان جنوبی روزهای خلوتی را سپری می کند و باجه های هنر هفتم در انتظار صف های طولانی تماشاگران هستند.وارد سینما که می‌شوی تصویر صندلی‌های خالی سینما بیشتر از فیلم اکران شده خودنمایی می‌کند؛ تعداد اندکی روی صندلی‌های سینما نشسته‌اند و در انتظار اکران فیلم سینمایی، پیام‌های بازرگانی را نظاره می‌کنند.

چشمانت که به تاریکی عادت کرد، دور و برت را خالی می‌بینی؛ اینجا چندان نیازی به چراغ‌قوه مسئول سالن نیست، صندلی‌های خالی سینما خود برای نشستن راهنماییت می‌کنند!
چند لحظه‌ای که می‌گذرد این سوال به ذهن می‌آید که آیا فیلم برای همین تعداد تماشاگر قصد اکران دارد؟ آیا با وجود هزینه‌های بالای اکران فیلم در سینما، نمایش یک فیلم برای این تعداد اندک تماشاچی صرفه اقتصادی دارد؟

صنعت سینما یا همان به اصطلاح هنر هفتم هنوز در خراسان جنوبی چندان حال خوب و خوشی را تجربه نکرده است، اما اکنون با حضور مدیر کل انقلابی فرهنگ و ارشاد اسلامی مردم و اصحاب فرهنگ و هنر امید به روز های بهتر را دارند.
گیشه سینماهای این استان به جز برای چند فیلم، هنوز رنگ صف‌های طولانی را به خود ندیده‌اند؛ پرده سینماهای خراسان جنوبی روزانه برای تعدادی اندک از تماشاگران به پایین کشیده می‌شود.

برخی علت بی ‌مخاطبی سینما را فرسوده بودن، کیفیت نامناسب برخی سالن‌ها، شرایط اقتصادی و گرفتاری افراد ارزیابی می کنند و گروهی متناسب نبودن بعضی فیلم‌های سینمایی با نیاز و سلیقه مخاطب و کیفیت پایین آن می دانند.عده ای هم سرگرم شدن  مردم در دنیای مجازی را از چالش های پشت پرده این صنعت بیان می کنند که باعث شده این مکان‌ ها کمتر مقابل چشم مردم خودنمایی کنند.

مشکلات اقتصادی

یک شهروند بیرجندی مشکلات اقتصادی را یکی از دلایل استقبال نکردن و دور شدن خانواده ها از سینما دانست و گفت : با توجه به افزایش قیمت بلیت بیشتر خانواده ها به دلیل افزایش سایر هزینه ها آن را از سبد خانواده حذف کردند .

تیموری تاکید کرد: این کار نیاز به فرهنگ سازی دارد چرا که هزینه تهیه بلیت آن قدر هم زیاد نیست، باید افراد رفتن به سینما را در سبد فرهنگی خانواده قرار دهند، البته نهادها و اداره ها هم می توانند به این موضوع رونق بیشتری بدهند.

به نظر وی، نما و فضای داخلی سینما، امکانات به روز و… می تواند تاثیر زیادی در جذب مخاطبان داشته باشد در حالی که برخی از سینماها فرسوده است و صندلی های مطلوبی ندارد.

یکی دیگر از شهروندان نیز گفت: اهل تماشای فیلم هستم و گاهی اوقات‌فراغتم فقط به تماشای فیلم و سریال می‌گذرد؛ اما چندان تمایل رفتن به سینما ندارم و ترجیح می‌دهم فیلم‌های سینمایی را هم در خانه تماشا کنم.

مرتضایی افزود: تماشای فیلم در خانه لذت بیشتری دارد و مسأله دیگر اینکه هزینه کمتری نیز دارد.

این شهروند گفت: زمانی که می‌توانم یک فیلم را با هزینه اندکی آن هم با همه اعضای خانواده و حتی میهمانانم در منزل تماشا کنم چرا باید هزینه‌ بالا برای دیدن آن در سینما بدهم؟
وقتی از او می‌پرسم فکر نمی‌کنید تماشای فیلم‌های سینمایی در سینما نوعی حمایت از این صنعت است؟ وی در جواب معتقد بود: صنعت سینما بدون حمایت شهروندان هم سرپا است!

کیفیت پایین

زهره احمدی یکی دیگر از شهروندان است که از کیفیت پایین فیلم‌های ساخته شده گله کرد و گفت : بلیت سینما گران است و اصلا صرفه اقتصادی ندارد که برای تماشای فیلم‌های بی‌کیفیت به سینما برویم، بنابراین هر زمان که از کیفیت فیلم اطمینان داریم سعی می‌کنیم با خانواده برای تماشای آن به سینما برویم.

به گفته شهروند دیگری مردم خراسان جنوبی مردمی با سرانه درآمد خانوار پایین هستند و در شرایط فعلی اقتصادی برخی از مردم در تأمین هزینه‌های اولیه زندگی خود درمانده‌اند و تماشای فیلم در سینما شاید در اولویت‌های چند دهمی آنها نیز نباشد.

به گفته حسنی تفریحات فرهنگی که یکی از نمونه‌های آن رفتن با خانواده به سینما است، در فرهنگ مردم این استان هنوز به خوبی جا باز نکرده است و مردم بیشتر از دور هم بودن لذت می‌برند و اوقات فراغت خود را با دورهمی‌های خانوادگی می‌گذرانند.

وی افزود:رفتن به سینما تنها به تعدادی از جوانان که قصد دارند اوقات فراغت خود را با تفریحات سالم بگذرانند، بسنده می‌شود و صندلی‌های سینماهای استان افتخار میزبانی از قشرهای مختلف مردم را هنوز کسب نکرده است.

مسئولان سینماهای استان هم استقبال اندک، افزایش هزینه ها، ناهمخوانی دخل و خرج و روزهای سخت سینما در خراسان جنوبی را از مهم ترین مشکلات این کردند و بر این عقیده است اگر بخش فرهنگی اداره ها و نهادهای دولتی مانند فرمانداری، شهرداری، آموزش و پرورش و… بودجه ای به این موضوع اختصاص دهند و از آن حمایت کنند، وضعیت سینماها دگرگون و از رکود خارج می شود.

وجود ۶ سینما

علی زمزم معاون هنری و امور سینمایی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی خراسان جنوبی با اشاره به وجود ۶ سینمای ثابت و دو سینما سیار به خبرنگار خاورستان گفت: شرایط این سینما ها به نسبت خوب است اما این وضعیت مطلوب نیست و شایسته استانی فرهنگی مانند خراسان جنوبی نبوده به عنوان مثال شهرهای بزرگی چون فردوس و شهرهای دیگری چون بشرویه و سربیشه از سینمایی ثابت بی‌بهره‌اند.

به گفته وی البته در شهرستان فردوس با در اختیار داشتن یک سرور سینمای دیجیتال به صورت موقت سینما در مجتمع فرهنگی هنری راه اندازی کردیم .

وی با اشاره به این که متاسفانه رونق سینما در ایام کرونا با توجه به گستردگی این ویروس منحوس دچار بحران و آسیب شد افزود:این موضوع هنرهای نمایشی و سینما های استان خراسان جنوبی را با مخاطره جدی مواجه کرد اما رفته رفته و از پایان سال ۱۴۰۰ و آغاز سال جدید و کاهش تاثیرات این ویروس در ب سالن ها باز و حمایت از اکران آغاز شده است و در پنج سینمایی اکران ها آغاز شده و استقبال هم به نسبت خوب بوده است.

استقبال اندک

این فعال حوزه سینما بزرگترین مشکل سینماداران استان در شرایط امروزه را استقبال اندک مردم از فیلم ها بیان کرد و افزود: با توجه به این که بخشی از فیلم ها کمدی اکران می شود اما هنوز استقبال به ایام قبل از کرونا بازنگشته است.

به گفته زمزم البته دلیل مهم دیگر آن افزایش قیمت بلیت سینما به مبلغ ۲۵ هزار تومان است که استان خراسان جنوبی کمترین رقم این افزایش را اعمال کرده و اکنون برخی از سینماهای کشور با ۵۰ هزار تومان فروش بلیط دارند .

به گفته وی وی همچنین عدم اطلاع رسانی صحیح باعث شده که هنوز گروه عمده ای از مردم از اکران فیلم ها آگاه نباشند که در این راستا نیازمند همکاری همه ی نهاد ها و ارگان ها با مدیران سینماها هستیم.

اقدامات برای رونق

وی هماهنگی و معرفی نامه های جدید با دفاتر پخش جهت ارسال فیلم ها و قرار دادن سهمیه فیلم کمدی به سینما های استان و استفاده از سینما سیار و اکران فیلم های روز در مناطق محروم مرزی و شهرهای فاقد سینما را جزو اقداماتی که برای رونق صنعت سینما انجام شده بیان کرد و افزود: استفاده از تخفیف اکران ویژه ادارات که به صورت گروهی و خانوادگی انجام می شود ،تاکید بر سه شنبه های نیم بها و اطلاع رسانی فیلم ها از طرق مختلف به مردم و تشویق مدیران سینماها به اطلاع رسانی گسترده در صفحات مجازی از طریق پیج های پربازدید استان از دیگر اقدامات برای رونق سینماهای استان است.

۱۳آموزشگاه سینمایی

معاون هنری و امور سینمایی فرهنگ و ارشاد اسلامی خراسان جنوبی با اشاره به این که آموزشگاه ها و موسسات سینمایی استان به تعداد ۱۳ مورد بوده که در سطح استان فعال هستند گفت: اما بیشتر این آموزشگاه ها درگیر تولیدات‌ و سفارشات سینمایی و تبلیغاتی ادارات و ارگان ها و نهاد های خصوصی هستند که خوشبختانه رونق کاری و در بحث اشتعالزایی تعدادی ازین موسسات واقعا موفق عمل کرده اند .

زمزم افزود: برای تابستان کلاس ها و آموزش هایی از جمله انیمیشن تدوین تصویربرداری و بازیگری سینما و تئاتر را تدارک دیده اند که بخشی از آن هم اکنون آغاز شده است.
وی ادامه داد: در همین راستا چندین دوره استاد محور با حضور اساتید مجرب سینمایی از تهران توسط خود اداره کل برگزار شده و همچنین انجمن سینمای جوانان ایران دفتر بیرجند همه ساله در تابستان ها دوره های عکاسی فیلمنامه و مستندسازی وکارگاه فیلمسازی‌ را برگزار می‌کند.

قربانی رئیس هیئت بوکس خراسان جنوبی گفت: مسابقات بوکس قهرمانی استان در رده سنی نونهالان و نوجوانان با حضور ۳۳ ورزشکار برگزار شد.

به گفته وی در این رقابت ها که ورزشکارانی از شهرستانهای بیرجند، قائن ، فردوس، طبس، بشرویه و خوسف حضور داشتند از هر شهرستان در هر رده سنی بیک تیم در مسابقات قهرمانی استان شرکت کردند که در پایان تیم بوکس بیرجند در هر دو رده با مجموع هفت عنوان طلا مقام اول را کسب کرد.
وی افزود: با توجه به برگزاری اولین دور از مسابقات استانی صرفا در رده های پایه تعداد شرکت کنندگان چشمگیر و قابل قبول بود و نوید بخش روزهای خوب برای آینده بوکس استان است

به گفته وی از بین شرکت کنندگان افراد منتخب به اردوی تیم نونهالان برای حضور در مسابقات کشوری و اردوی تیم نوجوانان استان برای حضور در المپیاد ورزشی ایرانیان دعوت می شوند.