به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از خوسف، «محمد علی ایمانی» در جریان بازدید از اجرای پروژه آسفالت معابر در روستاهای سیوجان، خور و مهدیه اظهار کرد: در این مرحله معابر ۲۵ روستا به میزان ۷۰ هزار متر مربع آسفالت می شود.

سرپرست فرمانداری خوسف اظهار داشت: جدول گذاری و زیرسازی معابر توسط دهیاری ها و آسفالت توسط بنیاد مسکن انقلاب اسلامی انجام می شود.

وی گفت: در ابتدای سال‌جاری با اجرای آسفالت هزار متر مربع از معابر روستایی شهرستان خوسف، امیدواریم بتوانیم قدمی هر چند کوچک برای رفاه و آسایش روستاییان فراهم کنیم.

سرپرست فرمانداری خوسف افزود: از این روستاها تعداد ۱۵ روستا در بخش مرکزی و ۱۰ روستا در بخش جلگه ماژان است که برای فاز دوم اجرای این پروژه برای آسفالت معابر سایر روستاها نیز قول های خوبی داده شده است.

ایمانی با بیان اینکه آمادگی داریم سهمیه ای مازاد شهرستان را دریافت کنیم تا بتوانیم معابر سایر روستاها را با کمک دهیاری ها آسفالت کنیم، گفت: برای آسفالت معابر روستایی خوسف بیش از  ۱۰ میلیارد تومان هزینه خواهد شد.

به گزارش شبستان مراسم بزرگداشت استاد بدیع الزمان فروزانفر با عنوان «فرهنگ پژوهان» همزمان با ۱۵ و ۱۶ اردیبهشت ماه برگزار می شود. این مراسم در زادگاه این فرهنگ پژوه، شهر بشرویه، و با حضور صاحب نظران، فرهیختگان، علاقه مندان و جمعی از شاگردان استاد و مولوی پژوهانی از برخی مناطق کشور برگزار می شود.

مهمانانی از استان های خراسان رضوی، خراسان شمالی، سمنان، کرمان، گلستان، یزد، شیراز، آذربایجان غربی و تهران در این مراسم حضور خواهند داشت. بر اساس اعلام مسئولان، این بزرگداشت از سلسله برنامه های همایش بین المللی استاد بدیع الزمان فروزانفر است که برای برگزاری آن در سال آینده برنامه ریزی می شود.

معرفی مفاخر به نسل جوان، انتقال هویت و فرهنگ  است

سرپرست فرمانداری بشرویه در آستانه برگزاری همایش استاد فروزانفر درخصوص ضرورت و نتایج پرداختن به مفاخر گفت: بدیع الزمان فروزانفر از مفاخری است که بیشتر از آن که در شهرستان یا استان مشهور باشد در کشور و حتی جهان به عنوان مولوی پژوه برتر شناخته شده و به او استناد می شود. شناساندن این قبیل مفاخر به جامعه در انتقال هویت، فرهنگ و خودباوری به نسل جوان تاثیرگذار است.

«حسن علیزاده» تاکید کرد: انتقال این ارزش ها به نسل جوان باعث می شود کشورهای غربی نتوانند الگو و هویت خود را بر نسل جوان ما غالب کنند از طرف دیگر برخی کشورهای همسایه درصدد هستند به نوعی مفاخر ما را مصادره کنند چنانچه در معرفی و شناساندن آن ها خوب کار نشود آن ها را از دسترس ما خارج کرده و یا به فرقه هایی وابسته می کنند.

به نظر وی برگزاری این قبیل همایش ها در دستگاه دولتی به نتیجه نمی رسد و اعتقاد به مردمی بودن آن هست با این وجود تاحد ممکن در برگزاری بزرگداشت بدیع الزمان فروزانفر همکاری می شود.

علیزاده در مورد یادبود یا المان و… به نام استاد فروزانفر هم توضیح داد: در بشرویه خیابانی به نام وی وجود دارد مردم در مورد این مفخره شهرستان تعصب دارند و جلسات پژوهشی با محوریت آثار او هر هفته برگزار می شود برگزاری همایش بین المللی برای سال آینده هم در دست پیگیری است.

ترجمه قرآن مجید استاد فروزانفر نزدیک ترین و روان ترین به مصحف شریف

این مطلب را پژوهشگر و عضو هیئت امنای آثار بدیع الزمان فروانفر عنوان کرد و برای استدلال هم توضیح داد: دکتر شفیعی کدکنی به وجود ترجمه قرآن بدیع الزمان در کتابخانه مجلس آن هم با بیان شیوا و روان اشاره می کند که بعدها اثری از آن دیده نشده و مفقود شده است اما بخش هایی از ترجمه روان فروزانفر جمع بندی و چاپ شده است. در مورد بیان شیوا و روان استاد در ترجمه قرآن اشراف و تسلط فراوان وی به زبان عربی و فارسی از بارزترین علل است.

«حسین اسدی مقدم» تاکید کرد: استاد فروزانفر اثری در صرف و نحو به زبان عربی دارد و نکته جالب این که اختلاف بین زمان تولد و تالیف این کتاب سن استاد را در جوانی تایید می کند که با توجه به اختلاف نظرها در مورد زمان تولد وی، در ۱۸ یا ۲۰ سالگی نوشته شده است. تالیف کتابی در صرف و نحو به زبان عربی آن هم در این سن، تسلط و اشراف کامل استاد بر زبان عربی و دامنه لغات او را یادآوری می کند.

وی گفت: گرچه ترجمه کامل قرآن استاد فروزانفر ناپدید شده است اما بخش هایی از آن چاپ شده و در دسترس عموم قرار گرفته است. از کنار این موضوع نیز نمی توان گذشت که استاد فروزانفر در خانواده ای مذهبی، آشنا به قران و ادعیه بزرگ شده است پدرش شیخ علی حافظ قرآن و دعاهای بسیاری بود و آن ها به صورت خانوادگی حافظه قوی داشته و به سرعت موضوعات، و اشعار را با یک بار خواندن حفظ می کردند.

به نظر اسدی مقدم این علل، بر نظر دکتر شفیعی کدکنی صحه می گذارد که ترجمه استاد فروزانفر، نزدیک ترین به قرآن مجید است. علاوه بر این زمانی که بدیع الزمان در قید حیات بود فرهنگستان ایران شکل گرفت هنگام انتخاب رئیس، همه فرهیختگان زمان خود را کنار کشیدند و تنها استاد فروزانفر را شایسته این موقعیت دانستند چرا که از خصوصیات رئیس فرهنگستان اشراف و تسلط کامل بر لغات و ادبیات فارسی است که تبحر او در ترجمه قران را هم تایید می کند. بدیع الزمان تا پایان عمر، رئیس فرهنگستان ماند.

اسدی مقدم با اشاره به گفته های استاد شفیعی کدکنی، بدیع الزمان فروزانفر را شایسته مقام استادی خواند و افزود: اساتید به نام و معروف تاریخ ادبیات کشور از علاقمندان و شاگردان ویژه بدیع الزمان هستند به گونه ای که حتی سال ها بعد از اتمام تحصیل، با وی رفت و آمد داشتند و از کلاس های درس او بهره می بردند. اساتیدی چون شفیعی کدکنی، سیمین دانشور، زرین کوب و … فروزانفر را درک کرده و گوهر وجود او را شناخته بودند.

به گفته وی این افراد فرهیخته در حوزه تاریخ ادبیات کشور، تا سال ها به خانه فروزانفر رفت و آمد داشته و ارتباط خود را با او حفظ کرده بودند.

استاد فروزانفر مولوی را زنده و مثنوی را احیا کرد

عضو هیئت امنای آثار بدیع الزمان فروزانفر هم این مطلب را بیان و اضافه کرد: یکی از کارهای شاخص استاد فروزانفر احیای مولوی و احیای مثنوی با انجام تحقیقات در آثار او است همان طور که خود در مقدمه کتابش علاقه اش به مولوی را از کودکی بیان کرده و از همان دوران اشعار او را می خواند و می گفت شعرها متعلق به ملا «مولوی» است.

«پور رفعتی» همچنین گذری بر زندگی بدیع الزمان فروزانفر زد و گفت: او در جوانی طلبه بود و در محضر ادیب نیشابوری کسب فیض کرد. در همین دوران بود که به واسطه سرودن شعری، لقب بدیع الزمان را از حاکم خراسان دریافت کرد

وی ادامه داد: آشنایی او با مولوی از آن جا شکل گرفت که مولوی برایش حکم کلیت داشت که دامنه آن همه ادبیات قبل از او راشامل می شد. در آثار استاد فروزانفر جای پای مولوی احساس می شود سخن و سخن وران نمونه ای از آن است. تصحیح و پژوهش های او در آثار مولوی، نتیجه آشنایی با مولوی و مهم ترین ویژگی فروزانفر مولوی پژوهی بود.

وی تاکید کرد: تا آن جا که درس های مولوی شناسی استاد بسیار گیرا بود و دانشجویان بسیاری را حتی تا ۱۵ سال بعد از تحصیل جذب می کرد.

پوررفعتی وجه غالب فروزانفر را مولوی پژوهی دانست و افزود: او در سه حوزه تالیف، ترجمه و تصحیح آثار کار کرد. کتاب سخن و سخنوران، شرح ابوالعطار یا زنده یاد را نوشت بر آثار مولوی مانند دفتر اول تصحییح نگاشت. او از مصححان قوی زمان است. در ترجمه هم کارهایی دارد «حی بن یقظان» را به زنده بیدار ترجمه کرد یک اثر بدیع دیگر ترجمه قرآن است که استاد شفیعی کدکنی آن را کامل ترین می داند.

او به ویژگی های علمی و توانمندی های فروزانفر شاعری را اضافه کرد و ادامه داد: لقب او در شعر ضیا بود اما بعدها به تحقیقات روی آورد وگرنه در صورت ادامه کار شعر، یک محمدتقی بهار دیگر در تاریخ کشور بود. آثار استاد و به ویژه یکی از اولین کتاب هایش، «سخن و سخنوران» همچنان مورد اعتماد و رجوع محققان است.

به نظر وی تربیت و پرورش اساتید به نام تاریخ و ادبیات کشور از دیگر افتخارات فروزانفر است اساتیدی که بیشترشان در قید حیات نیستند اما وجودشان آن را باید قدر دانست و به موقعیت شان توجه کرد. دکتر دامغانی، دکتر زرین کوب، دکتر دانشور و… که پدران علمی هستند.

پوررفعتی بر ضرورت آشنایی و شناساندن مفاخر از جمله استاد فروزانفر تاکید و توصیه کرد: این کار برای آینده شهر و جامعه موثر است تا نسل موجود بداند با چه شرایط و امکانات اندکی به کجا رسیده اند در زمانی که بشرویه روستایی کوچک بود در آن شرایط و فقر امکانات، مهاجرت و ترک دیار به طلب علم را برگزید. با این وجود از همان ابتدای مدرسه سپهسالار تدریس می کرد.

وی یادآوری کرد: معرفی و شناساندن چنین مفاخری برای نسل جدید ضروری است باید بدانند که او در چه شرایط و امکاناتی که برای یک کتاب هزینه و وقت زیادی صرف می کرد علم آموخت و به جای گذاشت او سخن متقن داشت و مطالعات زیادی برای آثارش انجام می داد. دقت و پشتکارش زبانزد بود و یک شبه ره صدساله نپیمود برای هر کار و اثرش بارها و بارها مطالعه و تحقیق می کرد.

*مروری کوتاه بر زندگی بدیع الزمان

عبدالجلیل در تیرماه ۱۲۷۶ شمسی، در بشرویه در خانواده ای از اهل علم و فرهنگ به دنیا آمد. بعدها لقب بدیع الزمان را از قوام السلطنه، والی خراسان گرفت و فروازانفر را به عنوان نام خانوادگی خود برگزید. پدرش شیخ علی، پسر آخوند ملا محمد حسن قاضی است که هر دو شاعر و فقیه و طبیب بودند و نسلشان به ملا احمد تونی، از علمای معاصر شاه عباس صفوی می رسد. مقدمات علوم دینی را در زادگاهش آموخت و در سال ۱۲۹۸ به مشهد آمد و پس از دو ماه پای درس ادیب نیشابوری نشست تا علوم ادبی و منطق را فرا گیرد.

این شاگردی تا سال ۱۳۰۲ ادامه داشت. چندی نیز از محضر حاج میرزا حسین سبزواری بهره برد و اصول و بعضی مباحث فقه را نزد حاج شیخ مرتضی آشیتیانی و بخشی را نزد حاج شیخ مهدی خالصی فرا گرفت. برای آنکه وقتش بیهوده تلف نشود، به جای گرفتن حجره در مدرسه، اتاقی در کاروان اجاره کرد تا با فراغت کامل درس بخواند. کمتر کسی را می پذیرفت,، حتی روزهای پنج شنبه و جمعه که همه تعطیل بودند، او یک دوره معلقات سبع را نزد ادیب خواند. فروزانفر در آن سال ها از شاگردان شاخص و خاص درس ادیب به شمار می رفت.

در همان آغاز جوانی طبع شعری هم داشت و با توجه و آگاهی به دو زبان فارسی و عربی قصاید غرایی به هر دو زبان می سرود. در کنار تلاش علمی و جدیت، آنچه در آن سال ها موجب پیشرفت او شد، هوش سرشار و ذهن و قاد وی بود. دیگر محیط مشهد برای پیشرفت و پرورش ذوق خود کافی نمی دید، علی الخصوص که این پیشرفت او حسادت و رشک هم درسان را نیز برانگیخته بود. پس در سال ۱۳۰۳ شمسی در تهران به تهران آمد و حجره ای در مدرسه سپهسالار گرفت و یه دوره شرح اشارات و شفا و کلیات قانون را نزد میرزا طاهر تنکابنی و فقه و اصول و قواعد علامه را در محضر آقا حسین نجم آبادی فرا گرفت. علاوه بر آن تحریر اقلیدس و قسمت الهیات کتاب اسفار را نزد آقا مهدی آشتیانی خواند و شرح چغمینی و محبسطی را نزد ادیب پیشاوری.

فروزانفر استادش ادیب پیشاوری را ابوعلی سینای ثانی و تالی ابن رشد و ابوریحان می دانست و می گفت: «برکت صحبت و فیض مجالستش در تطور و تحول افکار این ضعیف و نظر وی در فهم و تشخیص اشخاص و معرفت درجات شعرا تأثیر به سزا داشت.»

جز ادیب با شمس العلما گرکانی، صدرالافاضل، میرزا خان نائینی، شاهزاده افسر، فروغی، علامه قزوینی حشر و نشر دائمی داشت و در محافل ادبی شرکت می جست. در سال ۱۳۰۵ به توصیه ی شمس العلما گرکانی و به جای تدریس فقه و اصول و عربی و ادبیات را در دارالفنون بر عهده گرفت.

هم چنین سال بعد در مدرسه حقوق منطق نیز درس داد. با تأسیس دارالمعلمین عالی در سال بعد، تدریس ادبیات فارسی و عربی را به وی سپردند و همکار استادان بزرگ آن عصر چون ملک الشعرا بهار، رشید یاسمی، نصرالله فلسفی، عباس اقبال آشتیانی، بهمنیار، سعید نفیسی، همایی، شفق و سیاسی گردید. در سال ۱۳۱۰ به استادی تفسیر قرآن و ادبیات عرب در مدرسه ی سپهسالار نیز برگزیده شد و پس از تأسیس دانشکده ی معقول و منقول در سال ۱۳۱۳ معاونت آن جا به او واگذار گردید.

هم زمان ریاست مؤسسه وعظ و خطابه را نیز بر عهده داشت. در دانشکده معقول و منقول نیز تصوف درس می داد. او در هدایت و تقویت بنیه ی علمی دانشکده از طریق جلب استادان و تنظیم برنامه های مفید نقش مهمی داشت. یکی از خدمات او در آن سالیان کوشش فراوان برای تأسیس دوره دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران بود. گرچه بسیاری با آن مخاالفت می کردند اما با عزم جدی او در سال ۱۳۱۶ این دوره تأسیس شد و استادان نسل دوم و سوم تاکنون حاصل این تلاش ارزنده هستند.

در سال ۱۳۱۴ رساله ی دکتری خود را با عنوان «زندگانی مولانا جلال الدین رومی» نگاشت تا بتواند رتبه استادی را دریافت کند. علامه دهخدا، سید نصرالله تقوی از ممیزان و داوران رساله ی وی بودند. از آن پس توانست به عنوان استاد تاریخ ادبیات به تدریس در دانشگاه تهران بپردازد. در همین سال بود که کتاب «سخن و سخنوران» را نگاشت که در آن سال ها منبع اساسی و مهم ادبیات ایران به شمار می رفت.

زنده‌یاد فروزانفر به سال ۱۳۴۶ بازنشسته شد، اما به صورت حق التدریسی به کار ادامه داد. (روایت است که بازنشستگی ایشان به دلیل سرودن شعری در مدح دکتر محمد مصدق بود.) مدتی را نیز به عضویت مجلس سنا گذراند تا اینکه در نهایت در ۱۶ اردیبهشت ۱۳۴۹ بر اثر سکته قلبی درگذشت و در مجموعه حرم حضرت عبدالعظیم به خاک سپرده شد.

*آثار بی نظیر و ممتاز فروزان فر در حوزه ادبیات فارسی

دانش بدیع الزمان محدود به ادب فارسی نمی شد بلکه در ادبیات قدیم عرب دارای مقامی شامخ بود و در سخن گفتن و نگارش مسلط. او ادیبی جامع و بصیر و توانا در تمامی زمینه های لغت،‌ نحو، صرف، معانی و بیان و بدیع و نقدالشعرا بود و عادت داشت تا کتابی را که تازه به دست آمده بود نمی خواند بر زمین نمی گذاشت.

وی به گفته دکتر اسلامی ندوشن «دریایی از معلومات و اطلاعات مربوط به ادب و فرهنگ ایران بود» همچون دایرهٔالمعارفی زنده و برآورنده نیاز همگان بود و چنان احاطه ای بر کار و کلامش داشت که سخنش حجت و بی نیاز از مراجعه به مآخذ بود و در تمامی زمینه ا اطلاعات کافی داشت حتی موسیقی؛ چنان که با کلنل وزیری در جهت سامان دهی به موسیقی همکاری می کرد.

در نقادی شیوه ای دقیق و متین به کار برد و با جمع بین ذوق و علم، نقدی لطیف و قوی پدید آورد. او اصول نقد کهن را با شیوه های انتقادی جدید درآمیخت و معتقد بود برای جان بخشیدن به ادبیات باید با ادبیات اروپایی ارتباط برقرار کرد و نمونه ای از این تحقیقات مقاله ی عالمانه «قدیم ترین اطلاع از زندگی خیام» است که نمونه ای از پژوهش های ممتاز فروزانفر از شیوه ی قدما در نقد انتقاد می کند و آرای انتقادی آنان را مبهم، ضعیف و مبتنی بر ذوق و به دور از اصول و قواعد مرتب می داند.

از آثار به جا مانده از استاد فروزانفر می‌توان به «دیوان شمس تبریزى مولانا جلال‌الدین» در دو جلد، «شرح مثنوی شریف» در سه جلد، «مأخذ قصص و تمثیلات مثنوی»، «احادیث مثنوی»، «فیه ما فیه از گفتار مولوی»، «احوال و تحلیل آثار فریدالدین عطار نیشابوری»، «سخن‌ و سخنوران»‌ در دو جلد، منتخبات‌ ادبیات‌ فارسی، رساله‌ «در احوال‌ مولانا جلال‌الدین‌ رومی»، «تاریخ ادبیات ایران» و غیره اشاره کرد.

*«بدیع الزمان»؛ یکی از نوابغ بشری

«محمد بهنام فر» عضو شورای سیاست گذاری انجمن ترویج خراسان در خصوص شخصیت و جایگاه استاد بدیع الزمان فروزان فر در گفتگو با خبرنگار شبستان می گوید: ایشان بی شک یکی از نوابغ بشری است که خداوند متعال به شهر بشرویه، استان خراسان جنوبی، کشور ایران و حتی جهان هدیه داده است.

وی ادامه می دهد: استاد فروزانفر فر از جنبه های مختلف یک نابغه و الگو است و تمام کسانی که پای درش ایشان نشسته اند هیبت و شکوه و روش تدریس ایشان را بی نظیر دانسته اند و بر علوم دینی و ادبی زمان خود تسلط کامل داشتند.

استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بیرجند در خصوص مولوی پژوهی استاد بدیع الزمان فروزان فر عنوان می کند: ایشان به دنبال این بود تا ذخایر ارزشمند مولانا را بیرون بیاورد و به جهان معرفی کند و اگر تحقیقاتش را نگاه کنید مثنوی شریف و احادیث مثنوی مستقیم به مولوی پرداخته است و برخی از آثار و هم به شناخت بهتر مولوی کمک می کند.

*مولوی پژوهی اوج کار «بدیع الزمان»

بهنام فر اوج کار بدیع الزمان فروزان فر را در زمینه مولوی پژوهی می داند و می افزاید: بخش بسیاری از عمر بدیع الزمان به بحث مولوی پژوهی اختصاص یافته بود و بهترین شرح از مثنوی از آغاز تا امروز شرح استاد بدیع الزمان فروزان فر است.

عضو شورای سیاست گذاری انجمن ترویج خراسان معتقد است که هنوز هم آثار بدیع الزمان در زمینه مولوی پژوهی مرجع است و بهترین شرح مثنوی را داشته است و اگر کسی در تحقیقات خود به آثار و مبانی فکری بدیع الزمان توجه نکند قطعا کارش در زمینه مولوی پژوهی ناقص خواهد ماند.

استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بیرجند به ویژگی های بدیع الزمان فروزان فر اشاره می کند و می گوید: چند ویژگی ایشان را متمایز و یگانه کرده است که می توان به استعداد خدادادی و لطف سخنشان، احاطه و تسلط کامل بر متون کلاسیک فارسی و عربی، تناسب روحی و سنخیت معنوی با مولانا اشاره کرد.

بهنام فر معتقد است که فروزان فر به فضای فکری مولانا وارد شده بود و شرح مثنوی شریف بی نظیر و عمیق ترین و دقیق ترین اثر در زمینه مولوی پژوهی است.

*لزوم معرفی مفاخر و مشاهیر به جامعه

عضو شورای سیاست گذاری انجمن ترویج خراسان با بیان اینکه کتاب های مهم از جمله کتاب های بدیع الزمان فروزان فر باید چاپ شود و در اختیار علاقمندان قرار گیرد، می افزاید: متأسفانه امروز به کتاب به دلیل کمتر توجه می شود و فضای مجازی و گرانی کتاب ها باعث کاهش فرهنگ کتاب و کتابخوانی شده است.

وی در خصوص همایش بزرگداشت استاد بی بدیل ادب پارسی، بدیع الزمان فروزانفر در بشرویه می گوید: برگزاری این نوع همایش ها منجر به آشنایی مردم با مفاخر و مشاهیر می شود و باید این نوع همایش ها در جامعه پررنگ تر شوند.

عضو شورای سیاست گذاری انجمن ترویج خراسان بیان می کند: متولیان فرهنگی، دانشگاهی و پژوهشی باید با همکاری با همدیگر کمک کنند تا یاد و خاطر و آثار بدیع الزمان از ذهن ها فراموش نشود.

استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بیرجند تاکید می کند: مولانا و فروزان فر مردان بزرگی بودند که به جامعه امید دادند و مسلما باید شرایط به گونه ای ایجاد شود تا در هر عصری فروزان فرهایی داشته باشیم تا مشعل این جامعه را روشن نگه دارند.

آثار بدیع الزمان فروزانفر شاخص و مرجع بزرگان ادبیات است

مسئول هیئت امنای آثار بدیع الزمان فروزانفر هم تاکید کرد: استاد بدیع الزمان فروزانفر توجه ویژه ای به ادبیات و تاریخ ادبیات کشور داشت و با گذشت سال ها از فوت وی هنوز کتاب هایش از جمله سخن و سخن وران شاخص و مرجع برای بزرگان ادبیات کشور است. همچنین توجه ویژه او به قرآن مجید باعث خلق شاهکاری در ترجمه قرآن شد به گونه ای که گفته می شود این ترجمه از روان و ساده ترین ترجمه های قرآن است اما متاسفانه ترجمه کامل آن مفقود شده است.

«جعفرزاده» گفت: برخی از فرهنگ دوستان و علاقمندان به استاد بدیع الزمان فروزانفر ترجمه کامل آن را در سال های گذشته مشاهده کرده اند اما پس از آن ناپدید شده و مکان آن مشخص نیست با این وجود استاد مجیدی از روی برخی آثار بدیع الزمان فروزانفر، بخش هایی از ترجمه های قرآن او را جمع آوری کرده است.

وی گفت: با توجه به تسلط بدیع الزمان فروزانفر ادبیات فارسی و ادبیات عرب و گذراندن برخی دروس حوزه علمیه، در ترجمه روان و ساده قرآن موفق بود. به ویژه علاقه و ورود او به حوزه عرفان و پرداختن قسمت زیادی از عمرش به آثار مولوی و شمس او را در ترجمه روان قرآن موفق تر داشت.

وی به جلسات هفتگی با حضور اساتید ادبیات و علما در بررسی آثار استاد فروانفر و برگزاری ۴۰ جلسه در شرح «فیه ما فیه» معرفی و شناساندن استاد بدیع الزمان فروزانفر و آثار او را ضروری خواند و توصیه کرد: به ویژه برای آشنایی با عرفان و کسب بینش عمیق، نسل جوان باید با استاد و آثار او آشنا شوند. چرا که استاد در آثار مولوی و مثنوی معنوی که در محور ادبیات و قرآن است توجه ویژه داشت.