به گزارش روز یکشنبه ایرنا به نقل از تارنمای دویچه وله، در روزهای اخیر در آلمان موارد جدید ابتلا به ویروس کرونا به شدت و میزان بی‌سابقه‌ای افزایش یافته و تعداد مبتلایان به بیماری کووید۱۹ طی یک روز از ۵۰ هزار نفر هم فراتر رفته است.

نکنه جالب این بوده که در میان موارد جدید ابتلا شهروندانی نیز هستند که پیشتر برای پیشگیری از مبتلا شدن به بیماری کووید-۱۹ به طور کامل واکسینه شدند.

آمارهای انستیتو روبرت کخ نشان میدهد، بیشترین موارد جدید ابتلا به کرونا و بستری شدن به خاطر آن در میان گروه سنی بالای ۶۰ سال مشاهده می‌شود.

در هفته میان روزهای چهارم تا دهم اکتبر از مجموع دو هزار و  ۵۳۵ مبتلای بستری شده، هزار و ۳۸۸ نفر بیش از ۶۰ سال سن داشته‌اند. این رقم هفته گذشته و با افزایش موارد ابتلا به  دو هزار و ۹۰۷ نفر از میان چهار هزار و ۴۰۷ مورد ابتلا رسید.

کارشناسان با استناد به آمار موجود بر این نظر هستند که اکنون گذار دو گروه بیشتر به بخش مراقبت‌های ویژه می‌افتد؛ یکی جوانان واکسینه نشده و دیگری افراد مسن با سیستم دفاعی تضعیف شده که هنوز دوز سوم واکسن را دریافت نکرده‌اند.

با افزایش چشمگیر تعداد مبتلایان به کرونا در آلمان تعداد کسانی که با وجود واکسینه بودن مبتلا شده‌اند، نیز افزایش می‌یابد. از آغاز کارزار واکسیناسیون در آلمان تا کنون ۱۵۷ هزار و ۱۸۸ مورد ابتلا به کرونا در میان افراد واکسینه شده ثبت شده است.

کریستیانه فالک، مدیر انجمن ایمنولوژی در این زمینه گفت، با در نظر گرفتن واکسینه بودن ۵۶ میلیون نفر در آلمان موارد مبتلا شدن افراد واکسینه شده سه دهم درصد بیشتر نیست.

وی افزود،  از میان تمام موارد این چنینی نیز تنها چهار درصد مبتلایان نیاز به بستری شدن داشته‌اند و در بقیه موارد روند ابتلا چنان خفیف بوده که فرد نیازی به اقامت در مراکز درمانی نداشته و این نشان دهنده میزان تاثیر واکسن است.

در تمام داده‌های مراحل کارآزمایی بالینی که شرکت‌های داروسازی برای دریافت مجوز به اداره‌های مربوط ارائه کرده‌اند، مواردی از ابتلا به کرونا در میان افراد واکسینه شده وجود دارد و میزان ایمنی ایجاد شده هیچ واکسنی ۱۰۰ درصد اعلام نشده است.

این سوال نیز مطرح است که چرا اکنون موارد ابتلا در میان افراد واکسینه شده بیشتر از قبل است؟

کاترین اوبراین، رئیس بخش ایمن‌سازی و واکسیناسیون سازمان بهداشت جهانی در این رابطه عنوان کرد، یکی از دلایل این روند عدم رعایت کامل پروتکل‌های بهداشتی است.

این کارشناس ایمونولوژی خاطر نشان می کند که وقتی ویروس سریع‌تر شیوع پیدا کند شهروندان نیز به شکل شدیدتری با آن در ارتباط قرار می‌گیرند و این موضوع شامل واکسینه شده‌ها هم می‌شود.

تحقیقات جدید نشان می دهد که به مرور زمان میزان اثربخشی واکسن و مصونیتی که ایجاد می‌کند کاهش می‌یابد.

براساس یافته های پژوهشی در انگلیس، هر چه از زمان واکسیناسیون کامل دورتر می‌شویم احتمال ابتلا به کرونا به‌رغم واکسینه بودن افزایش می‌یابد.

بر اساس این پژوهش میزان پادتن‌هایی که بدن با دریافت واکسن تولید می‌کند، رفته رفته کاهش می‌یابد که البته به معنای بی‌دفاع ماندن کامل جسم در برابر ویروس کرونا نیست.

سیستم دفاعی بدن انسان شامل سلول‌های تدافعی هم هست که از طریق واکسیناسیون فعال می‌شوند. به همین دلیل به‌رغم کاهش چشمگیر پادتن‌ها، بنیه دفاعی بدن می‌تواند تقریبا خیلی سریع دوباره فعال شود.

اغلب تولید کنندگان واکسن کرونا تزریق دوز سوم یا دوز یادآوری واکسن را حدود شش ماه پس از واکسینه شدن کامل توصیه می‌کنند.

ظاهرا برای برخی شهروندان این تصور وجود دارد که واکسینه شدن علیه بیماری کووید۱۹- به معنای ایمنی کامل بدن در برابر ابتلا به ویروس کروناست.

برخلاف این تصور واکسیناسیون در وهله اول جلوی ابتلای شدید به بیماری کووید۱۹ را می‌گیرد و به معنای منتفی شدن کامل امکان ابتلا نیست. به همین دلیل ویروس می‌تواند از فرد واکسینه شده به دیگران سرایت کند.

به گزارش ایرناپلاس، روابط عمومی‌ها در زندگی مردم تاثیر زیادی دارند، هرچند شاید زیاد دیده نشوند، اما می‌توانند در بسیاری از موارد روند یک اقدام را برای مردم و رسانه تسهیل کنند و اگر نظر عکس داشته باشند می‌توانند مانع برخی اقدامات شوند.
چندی پیش محمدمهدی اسماعیلی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی با تاکید بر اینکه روابط عمومی باید در حل مشکلات کمک‌کننده باشند و در هم‌پوشانی با افکار عمومی کار اطلاع‌رسانی را انجام دهد، گفت: اگر روابط عمومی‌ها پویا و موثر باشند و مشکلات سطح جامعه را به خوبی منعکس کنند، مشکلات برطرف خواهد شد.
تاکید اسماعیلی به این دلیل است که این روزها، اقدامات روابط عمومی‌ها محدود به انتشار اخبار موفقیت‌های سازمان و نهادی است که در آن فعالیت می‌کنند و کمتر شاهد تلاش این گروه برای حل مشکلات اجتماعی و مردم هستیم.

در این زمینه معصومه نصیری مدرس و پژوهشگر سواد رسانه‌ای و معاون باشگاه مدیریت رسانه و توسعه سواد رسانه‌ای یونسکوِ ایران در گفت‌وگو با خبرنگار ایرناپلاس با تاکید بر لزوم ارائه آموزش به‌روز و تخصصی، به نقش روابط عمومی در صورت داشتن رویکرد تخصصی در حل مشکلات اجتماعی اشاره کرد.

ایرناپلاس: عملکرد روابط عمومی‌ها در سال‌های گذشته را چگونه ارزیابی می‌کنید؟ آیا توانسته‌اند مسئولیت یک روابط عمومی را به خوبی اجرا کنند؟
نصیری: عملکرد روابط عمومی‌ها اساسا در بیشتر سازمان‌ها از آنچه که به عنوان رسالت این گروه در نظر گرفته می‌شود و قاعده حرفه‌ای آنهاست، دور شده؛ این فاصله به‌اندازه‌ای در سال‌های گذشته بیشتر شده که معنا و مفهوم روابط عمومی، دیگر در نهاد و سازمانی مشاهده نمی‌شود.
روابط عمومی باید تسهیل‌گر ارتباط برون‌سازمانی و درون‌سازمانی باشد؛ باید بتواند ارائه‌دهنده و کمک‌کننده برای شفاف‌سازی سازمان در افکار عمومی باشد؛ همچنین باید بتواند نیازهای اطلاعاتی مخاطب درباره یک سازمان و مجموعه‌هایی را که در آن فعالیت می‌کنند، بشناسد و به موقع پاسخ دهد. اما چیزی که می‌بینیم این است که روابط عمومی‌ها بیشتر بخش مجیزگویی مدیران سازمان‌ها را برعهده دارند و تلاش می‌کنند از اتفاق‌ها، پرده‌پوشی، آنها را انکار و در برابر حقایق سکوت و آنها را کتمان کنند.

ایرناپلاس: آیا روابط عمومی‌ها می‌توانند در حل مشکلات جامعه نقشی داشته باشند یا بیشتر نقش اطلاع‌رسانی را ایفا می‌کنند؟
نصیری: به طور قطع روابط عمومی‌ها می‌توانند در حل مشکلات جامعه نقش موثر ایفا کنند؛ از این منظر که روابط عمومی‌ها دارای رویکرد حرفه‌ای، نظامِ مسائلِ موجود در جامعه را بررسی می‌کنند و می‌توانند بر اساس نظام مسائل موجود در جامعه برای مدیر سازمان، برنامه کار تعریف کند؛ همچنین برای زیرمجموعه‌ها، زمینه رفع یا پاسخگویی سلسله مسائل را پیدا کنند.
اگر اینطور نباشد و نگاه روابط عمومی از درون سازمان به بیرون باشد و نتواند ارتباط دو سویه را برقرار کند و بداند که مسائل پیرامون سازمانش از افکار عمومی چه چیزی است و در رفع آنها تلاش کند، متاسفانه این اتفاق نمی‌افتد.

اگر سازمان‌هایی که بیشتر با مردم در ارتباط هستند، از مشکلات آنها مطلع باشند، یعنی بخش‌های ارتباط مردمی را در سازمان‌ها فعال کنیم و بخواهیم که مردم مسائل خود را پیرامون آن سازمان و مسائل جاری آن به روابط عمومی منتقل کنند، اتفاق خوبی خواهد افتاد؛ هرچند که اطلاع‌رسانی هم یکی از وظایف روابط عمومی‌هاست.

ارتباط روابط عمومی با مردم قطع است
ایرناپلاس: نقاط ضعف و کاستی‌های روابط‌عمومی‌ها چیست؟
نصیری: گاه روابط عمومی به شدت در خدمت سازمان قرار می‌گیرد. درست است که روابط عمومی یک سازمان وظیفه صیانت از سازمان و مدیر مربوطه را هم برعهده دارد اما اگر همه وظیفه‌ها را کنار بگذار و این، تنها وظیفه‌ای باشد که انجام می‌دهد، از کارکرد اصلی خود فاصله جدی گرفته است. به نظر می‌آید ارتباط روابط عمومی با مردم، اصحاب رسانه و تلاش برای برقراری ایجاد روابط کارشناسان با سازمان، قطع است.

ایرناپلاس: آیا مشکلات معیشتی یا مسائلی مطرح است که افراد در روابط عمومی کمتر نقش تاثیرگذار خود تاکید می‌کنند؟
نصیری: به طور قطع مسائل معیشتی بر زندگی همه صنوف تاثیرگذار است و در نوع کنشگری آنها تاثیر می‌گذارد اما یکی از دلایلی که روابط عمومی‌ها در جامعه نقش تاثیرگذار ندارند، این است که به روابط عمومی به عنوان یک بخش تاثیرگذار درون سازمان نگاه نمی‌کنیم. گاهی روند به‌کارگیری افراد در روابط عمومی‌ها به‌گونه‌ای می‌شود که می‌توان ادعا کرد بخشی از روابط عمومی‌های ما لزوما تخصص لازم را ندارند؛ در عین حال افرادی که بدنه روابط عمومی را تشکیل می‌دهند، افراد درون سازمانی هستند که باید جایی از آنها استفاده می‌شده و حالا که جایی پیدا نشده، در روابط عمومی‌ها به کار گرفته می‌شوند. نکته این است که روابط عمومی‌ها باید این نکته را در نظر داشته باشند که جایگاه آنها یک بخش تخصصی است.

لزوم توجه به تخصص‌گرایی در روابط عمومی
ایرناپلاس: برای رفع کاستی‌ها و به روز بودن روابط عمومی‌ها چه باید کرد؟
نصیری: پیشنهاد من چیزی جز تخصص‌گرایی نیست. اینکه روابط عمومی را تخصصی ببینم و به افرادی که در این حوزه فعالیت می‌کنند، اصول حرفه‌ای و به روز شده حوزه روابط عمومی را آموزش دهیم. در این روزها جایگاه آموزش درباره روابط عمومی خالی است؛ آموزش به‌روز و کارآمد نیست و دقت نظرهایی را که باید داشته باشیم، نداریم. در نتیجه خروجی کار، چیزی نیست که باید باشد.

هر چند شیوه زیست در خانه‌های اشتراکی مساله‌ جدیدی نیست و پیش از آن در بین مجردان و دانشجویان رواج بیشتری داشت، اما در چند سال اخیر گرایش خانواده‌ها به چنین زیستی آن را به یک مساله نوپدید تبدیل کرده است.

خانواده که باید فضایی مستقل داشته باشد تا در آن روابط خانوادگی در آرامش و آسایش کامل برقرار شود، این شیوه زیست قطعا تغییرات و تحولاتی در تعاملات اجتماعی و سبک زندگی آن ایجاد خواهد کرد. البته با توجه به نرخ تورم سالانه اعلام شده از سوی مرکز آمار ایران که در مهرماه ۱۴۰۰ رقمی در حدود ۴۵.۴ بود، طبیعتا اتخاذ چنین سبک از زندگی چندان دور از انتظار هم نباید باشد. در واقع مسائل و مشکلات اقتصادی یکی از مهمترین دلایل انتخاب اجباری این شیوه از زندگی است؛ شیوه‌ای که در صورت عدم توجه مسوولان و برنامه‌ریزان، خود می‌تواند تبعات و پیامدهای اجتماعی و فرهنگی بسیاری به دنبال داشته باشد.

برای پرداختن بیشتر به این بحث، واکاوی آن و اتخاذ راهکارهایی در این زمینه، گروه تحلیل، تفسیر و پژوهش‌های خبری ایرنا با محسن مسعودیان، جامعه شناس و مدرس دانشگاه به گفت‌وگو نشست که مشروح آن را در ذیل می‌خوانید.

خانه‌های اشتراکی سابقه‌ای تاریخی دارند

مسعودیان در خصوص خانه‌های اشتراکی گفت: ایرانی‌ها در گذشته در خانه اشتراکی اما با فضای افتراقی زیست می‌کردند. بزرگ خاندان خانه‌ای بزرگ داشت که فرزندان و عروس‌های او نیز در این فضا و با هم زیر یک سقف زندگی می‌کردند.  مانند خانه‌های طباطبایی‌ها و بروجردی‌ها که در برخی شهرها مثل کاشان دیده می‌شود.

در حالی که فاصله‌گرفتن از زندگی‌های اشتراکی در نتیجه نظام سرمایه‌داری اتفاق افتاد اما اکنون خانه‌های اشتراکی خود به نوعی نتیجه منفی نظام سرمایه داری است.

وی گفت: در گذشته اشتراکی زندگی کردن نوعی فرهنگی ایجاد کرده بود مبنی بر اینکه بزرگترها به عنوان ریش سفیدان و حل کنندگان مسائل هستند، اما با ظهور مدرنیته، جداسازی اتفاق افتاد. نظام سرمایه‌داری با ارزش‌های لیبرالیستی از آزادی انسان‌ها دم زد و مالکیت خصوصی آنها را به رسمیت شناخت. این نظام زمینه‌های زندگی انفرادی را فراهم کرد و دخالت دیگران را نوعی لطمه به آزادی افراد می‌دانست. به این ترتیب این تمایلات همراه با رشد و گسترش شهرنشینی و مسائل مرتبط بدان سبب شد سکونت افراد در خانه‌های کوچک اما مستقل حاصل شود. در واقع رشد و گسترش سرمایه‌داری و عقلگرایی سبب دور شدن افراد از احساسات و حذف دیگری برای بقای بهتر و بیشتر شد.

این استاد دانشگاه ادامه داد: اکنون اما خانه‌های اشتراکی خود به نوعی نتیجه منفی نظام سرمایه داری و مدرنیته است که افراد را ناچار به انتخاب چنین زیستی در کلان شهرها و شهرهای بزرگ کرده است. هر چند اکثر ما نوعی زیست مشترک برای مثال در خوابگاه‌ها، سربازخانه‌ها و… را تجربه کرده‌ایم اما ماهیت آن کاملا متفاوت از زندگی خانوادگی است. در واقع گرایش افراد در چند دهه اخیر به سمت زیست مشترک نوعی اجبار است و نه اختیار؛ اجباری که به دلیل مسائل و مشکلات اقتصادی به وجود آمده است.

تامین مسکن یکی از ویژگی‌های دولت رفاه است

به گفته مسعودیان، تامین مسکن یکی از ویژگی‌های دولت‌های رفاه است. به این معنا که دولت‎ها باید حداقل نیازهای اولیه انسان‌ها و حفظ سلامت آنها را فراهم کنند که تامین مسکن نیز از جمله نیازهای اولیه محسوب می‌شود. عدم توانایی دولت‌ها در تامین چنین امکاناتی به پدیده‌های نوظهوری مثل خانه‌های اشتراکی دامن می‌زند، امری که به نحوی در برخی کشورها مثل شوروی کمونیستی و دانمارک در دهه ۶۰ میلادی مشاهده می‌شد.

خانه‌های اشتراکی در ایران نوعی اجبار است

این جامعه شناس در ادامه بیان داشت: اگرچه در برخی کشورها چنین سبک زندگی‌هایی مشاهده می‌شود، اما گزینش آن کاملا اختیاری بوده و متناسب با اهداف افراد برای مثال حفظ منابع زیست محیطی بوده در حالی که در ایران گزینش چنین سبک زندگی از روی اختیار نیست بلکه کاملا به دلیل مسائل و مشکلات اقتصادی است؛ یعنی افراد ناگزیر از روی‌ آوردن به چنین سبک‌هایی از زندگی هستند. اگر این شیوه زندگی به نوعی بتواند کارکردهایی مثل تقویت حس همدلی و مودت را به همراه داشته باشد، اما طبیعتا کژکارکردهای آن بیشتر خواهد بود. زیرا از نظر کارشناسان وجود فضا به اندازه افراد خانواده یکی از ملزومات اجتماعی و روان شناختی است و از سوی دیگر زیست مشترک احساس راحت و آسایشی نمی‌تواند به همراه داشته باشد.

خانه‌های اشتراکی اگر به نوعی بتواند کارکردهایی مثل تقویت حس همدلی و مودت را به همراه داشته باشد، اما طبیعتا کژکارکردهای آن بیشتر خواهد بود.

علاوه بر این طبیعتا چنین شیوه زندگی برای خانواده‌هایی که دارای فرزند هستند، مشکلات عدیده‌ای ایجاد خواهد کرد زیرا هر کودکی نیازمند آسایش و آرامش است و این حق هر انسان و هر کودکی است که فضایی متعلق به خود داشته باشد. شاید به تعبیری بتوان گفت تاثیرات این نوع شیوه زیست بر فرزندان بیش از دیگر اعضای خانواده باشد.

خانه اشتراکی نوعی حاشیه نشینی در بطن شهر است

مسعودیان پیرامون ماهیت زیست اشتراکی گفت: خانواده‌هایی که به این شیوه زیست روی می‌آورند و عمده دلیل آن مسائل اقتصادی است و به تعبیری کسانی هستند که در بطن شهرها به حاشیه‌نشینی روی آورده‌اند. اگر ویژگی حاشیه‌نشینی نوعی سکونت مشترک در کپرها و چادرها است، خانه‌های اشتراکی هم چنین فضایی را در بطن شهرها ایجاد کرده‌اند و این ویژگی و مشخصه مثبتی برای شهرها و کلان شهرها نیست. همان طور که حاشیه نشینی در اطراف شهرها مسائل و مشکلات بسیاری به همراه دارد حتما و یقینا نیز چنین زیست‌هایی در بطن شهر خالی از مشکلات نیست. به همین خاطر لازم است تحقیقات تجربی و پدیدار شناختی در این زمینه از سوی نخبگان و دانشگاهیان انجام شود.

راهکار چیست؟

مسعودیان در خصوص راهکارهای این مساله گفت: دو راه حل در این زمینه می‌تواند بسیار مفید و موثر باشد؛ یک ساخت مسکن‌های ارزان قیمت و مالیات بر خانه‌های خالی از سکنه.

به گزارش ایرناپلاس، مدت­‌ها بود که با رشد سرسام­‌آور قیمت ملک در تهران و کلانشهرها،  اخباری از خرید «دانگی» خانه منتشر می­‌شد؛ در این روش به طور نمونه سه نفر، هر کدام دو دانگ از یک خانه را صاحب می­‌شدند به این امید که بعدها سهم دیگران را بخرند یا از درآمد اجاره آن بهره بردارند؛ این اقدام گاهی منتهی به اختلاف‌هایی بین شرکا می­‌شد (می­‌شود) که خود موضوعی مفصل و دارای ابعاد حقوقی و اجتماعی جداگانه­‌ای است.

اما اکنون با پدیده آسیب‌زای جدید «اجاره‌نشینی چند خانوار در یک واحد آپارتمانی» مواجه‌ایم که هنوز آمار و اطلاعات مستند و قابل اتکایی از میزان بروز یا گستره آن در تهران یا شهرهای بزرگ دیگر منتشر نشده و البته هیچ مقام مسئولی نیز آن را تکذیب نکرده است. به این ترتیب می­‌توان پیش­‌بینی کرد که در کنار خانه­‌های اشتراکی مجردی، در آینده نزدیک شاهد آگهی­‌های املاک برای پیداکردن «خانواده هم‌خانه» باشیم و آنگاه معلوم نیست دامنه آن و زیان­‌هایش تا کجا کشیده خواهد شد.

گستردگی اخبار منتشر شده درباره این پدیده سبب شده حتی یک خبرگزاری روسی هم در گزارشی مستقل به آن بپردازد.
ایرناپلاس برای راستی­‌آزمایی این گزارش­‌ها، موضوع را از چند مشاور املاک در تهران جویا شد؛ بر اساس یافته­‌ها «خانه­‌های اشتراکی» در محلاتی از تهران اجاره داده شده­‌اند که حد فاصل مناطق میانی و جنوبی هستند؛ از جمله مناطق نواب، توس، جیحون، کارون، مخصوص و … که قیمت­‌ها پایین­‌تر از مناطق میانی و بالایی است و البته حساسیت­‌های مذهبی و سنتی مناطق جنوبی در آنجا کمتر به چشم می­‌خورد و یا امکان دوری از نگاه­‌های آشنا بیشتر است. نکته قابل تامل اینکه کرایه اشتراکی فقط مختص به خانواده­‌های آشنا یا فامیل نیست و گاه حتی دو خانواده کاملا غریبه نیر ناگزیر به سکونت اشتراکی در یک واحد شده­‌اند.

بعد از حساسیت­‌زدایی از کارتن­‌خوابی و تکذیب پشت­‌بام­‌خوابی و گورخوابی، حالا باید دید آسیب‌های روانی و اجتماعی این پدیده تا کجا دامان فرد و جامعه را خواهد گرفت.
از منظر روان‌شناختی، مهم­ترین زیان خانه­‌های اشتراکی، حذف یا کم‌رنگ شدن حریم شخصی و خصوصی (privacy) افراد و خانواده است؛ حریم شخصی نه به عنوان یک موضوع شیک و فانتزی، که از مهم­ترین اختصاص‌های خانوادگی است و هرگونه خدشه به آن، منجر به انواع و اقسام آسیب­‌ها خواهد شد.

 از منظر روان‌شناختی، مهم­ترین زیان خانه­‌های اشتراکی، حذف یا کم‌رنگ شدن حریم شخصی و خصوصی (privacy) افراد و خانواده است؛ حریم شخصی نه به عنوان یک موضوع شیک و فانتزی، که از مهم­ترین اختصاص‌های خانوادگی است و هرگونه خدشه به آن، منجر به انواع و اقسام آسیب­‌ها خواهد شد.هر کدام از دوگانه­‌های «زن و شوهر»، «فرزند و والدین» و «فرزند و فرزند» برای درک احساسات و طرح مباحثی شخصی، نیازمند فضایی خصوصی است که غفلت از آن موجب پیامدهای استرس­‌آور و افسرده­‌ساز خواهد شد. همه (حتی زوج‌های دارای اختلاف)، محیط خانه را به عنوان ایمن­‌ترین و آخرین مامن خود می­‌شناسند و نیز گاهی نیازمندند که در خلوت شخصی به تنظیم هیجان‌ها، افکار و تصمیم‌های خود بپردازند. با حضور یک یا چند خانواده دیگر در این فضای شخصی، تنهایی‌های تک­‌نفره و دونفره ما آسیب خواهد دید و وجوه جدیدی از شکستن حریم­‌ها و خلوت­‌ها بروز خواهد کرد.

خانه اشتراکی همچنین از بعد تربیت فرزندان، باعث بروز دوگانه­‌ها یا چندگانه­‌های تربیتی خواهد شد که دود آن مستقیم به چشم فرزندان کوچکتر خواهد رفت زیرا هر والدی دوست دارد فرزندش را بدون دخالت دیگران تربیت کند و بخشی از مهم­ترین ارزش­‌ها و هنجارهای ذهنی و نسلی خود را به آنها منتقل کند.

از آنجا که خانه اشتراکی نمی­‌تواند اتاق خواب­‌های زیادی داشته باشد، در یک آسیب دیگر، روابط زناشویی زوجین دچار اختلال شده یا از کیفیت آن کاسته خواهد شد؛ دور نیست که برخی مشکلات اخلاقی، بدآموزی­‌ها برای کودکان و نوجوانان شکل گیرد و شالوده کارکردهای زیستی، غریزی و احساسی «خانواده» سست شود.

از نظر جامعه­‌شناختی، وقتی دو یا چند خانواده در یک واحد مشترک زندگی می­‌کنند، روابط اجتماعی و خویشاوندی آنها دچار اختلال خواهد شد زیرا برای هر خانواده­‌ای، تحمل حضور میهمانان خانواده دیگر اگر غیرممکن نباشد، دشوار است؛ از طرفی هیچ­کدام از این دو خانواده دوست ندارند که دیگر اقوام­شان از زندگی اشتراکی آنها مطلع شده و ممکن است حتی به قطع کامل روابط و دید و بازدیدهای فامیلی منتهی شود.

یک نتیجه ناگوار دیگر، بروز اختلاف‌ها میان دو خانواده است که امکان دارد به برخی آسیب­‌ها و نزاع­‌ها منجر شده و کار به مراجع قضایی و تشکیل پرونده­‌های دادگستری کشیده شود؛ این اختلاف‌ها ممکن است نتیجه شکستن حریم خصوصی یا عبور از دیگر مرزهای عرفی و مذهبی و یا حتی ممکن است از جنس اختلاف‌های معمول دو همسایه در یک مجتمع آپارتمانی باشد؛ در شرایطی که اینجا، دو طرف ناگزیرند هر روز در «خانه» چشم در چشم هم دوخته و حضور دیگری را تحمل کنند؛ یا ممکن است هر لحظه یکی از دو خانواده از این تصمیم (زندگی اشتراکی) پشیمان یا دلزده شود و قصد تجدیدنظر داشته باشد؛ محتمل است که برای جداشدن به توافق نرسند یا ناگزیر باشند برای تامین رهن و اجاره، منتظر هم­خانه دیگری شوند.

ابعاد اجتماعی و روان‌شناختی پدیده خانه­‌های اشتراکی به بررسی­‌های موشکافانه­‌تری نیاز دارد؛ تا آن زمان باید منتظر قول «علی بابایی کارنامی» نماینده مجلس باشیم؛ او به عنوان سخنگوی کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی در میانه مهرماه گذشته وعده داد موضوع را در کمیسیون مربوطه و با دعوت از اعضای کمیسیون فرهنگی پیگیری خواهد کرد. ابعاد اجتماعی و روان‌شناختی پدیده خانه­‌های اشتراکی فراتر از این موارد است و به بررسی­‌های موشکافانه­‌تری نیاز دارد؛ تا آن زمان باید منتظر قول «علی بابایی کارنامی» نماینده مجلس باشیم؛ او به عنوان سخنگوی کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی در میانه مهرماه گذشته وعده داد موضوع را در کمیسیون مربوطه و با دعوت از اعضای کمیسیون فرهنگی پیگیری خواهد کرد.

اگر نهادهای مسئول و دستگاه­‌های متولی هرچه سریع‌تر به «خانه‌های اشتراکی» رسیدگی نکنند، یا باید منتظر ظهور گونه جدیدی از «آسیب اجتماعی» در کنار معضلاتی همچون طلاق، اعتیاد، فقر و فحشا، تکدی­‌گری، حاشیه­‌نشینی، اعتیاد و … باشیم یا همانند برخی موارد مشابه، به دستورهای صوری و بخشنامه­‌های بیهوده اکتفا کنیم که نتیجه آن، فراموشی اصل ماجرا و انتشار اخبار ناگواری است که چند سال بعد احتمالا به وفور در رسانه­‌ها دست به دست می­‌شود.

اینترنت، فضای مجازی و شبکه های اجتماعی از جمله محصولات نوپای فناوری های ارتباطی هستند که حالا دیگر عضوی ناگسستنی از یک خانواده به شمار می رود که از طلوع صبح تا پاسی از شب همراه و گاه یار آنان شده اند.

با توسعه اینترنت، سن استفاده از فضای مجازی نیز بسیار پایین آمده است به صورتی که حالا دیگر از هر سه کاربر اینترنت در جهان، یک نفر کودک است؛ کودکانی که زمان زیادی را صرف بازی یا حضور در شبکه‌های اجتماعی می‌کنند و بیشتر اوقات نیز بدون نظارت والدین، از اپلیکیشن‌های مختلف تلفن همراه استفاده می‌کنند که ضرورت تولید نرم افزارهایی ویژه نظارت والدین و محدود کردن میزان فعالیت کودکان در فضای مجازی را دوچندان کرده و مسوولان را به راه اندازی اینترنت برای کودکان و نوجوانان واداشته است.

تا آنجا که عیسی زارع‌پور وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات بتازگی از راه‌اندازی اینترنت کودک و نوجوان تا پایان سال خبر داده و تاکید کرده است که در اینترنت کودک و نوجوان آسیب‌های موجود در فضای مجازی وجود نخواهد داشت و زیرساخت لازم برای استفاده پاک از اینترنت ایجاد می‌شود.

وی ذات فضای مجازی را یک پدیده اجتماعی دانسته که با برخی آسیب‌ها هم همراه است اما نگاه بر این فضا، نگاه فرصت‌آفرینی و استفاده حداکثری از قابلیت‌های آن و پیشگیری از آسیب‌ها است.

البته اینترنت پاک و حمایت از کودکان و نوجوانان در فضای مجازی موضوع تازه‌ای نیست با این حال این پدیده هنوز برای خیلی از مخاطبان شناخته شده نیست. برای روشن شدن ابعاد و ماهیت اینترنت کودک و نوجوان خبرنگار حوزه زنان و خانواده ایرنا به گفت و گو با محمد آزمون کارشناس ارتباطات و مدیر عامل یک شرکت دانش بنیان در حوزه فضای مجازی کودک و تولید کننده تبلت کودک پرداخت.

ضرورت راه اندازی اینترنت کودک و نوجوان چیست؟

آزمون در گفت‌وگو با ایرنا درباره لزوم اینترنت ویژه کودک و نوجوان گفت: فضای مجازی هم مانند فضای واقعی نیازمند محیط اختصاصی برای کودکان و نوجوانان است؛ در فضای واقعی محیط بازی کودکان، استخر کودکان، محیط آموزشی، بیمارستان و پزشک کودکان داریم. برای پدران و مادران مهم است که فرزندان با افراد موجه از گروه همسالان ارتباط دوستانه برقرار کنند، به هر محیطی وارد نشوند و با هر پدیده‌ای مواجه نشوند و حتی زودتر از رده سنی خود از کانال نامناسب اطلاعات دریافت نکنند.

وی افزود: اینترنت کودکان و نوجوانان با هدف پیاده‌سازی همین سیاست تربیتی، سازوکارها و ابزارهایی را بکار می‌گیرد که فضای اختصاصی برای کودکان و نوجوانان تدارک ببیند و سطح دسترسی و زمان دسترسی تعریف کند و محتوای مناسب برای آنها تامین کنند.

این کارشناس ارتباطات با تاکید بر اینکه اینترنت ویژه کودکان در گام نخست از مدیریت درگاه‌های ورود کودکان به اینترنت آغاز می‌شود، توضیح داد: نخستین درگاه دستگاه هوشمند ارتباطی مانند تبلت و گوشی هوشمند است. در این زمینه تبلت ویژه کودک و نوجوان و نرم‌افزارهای کنترل تبلت توسط والدین (پرنتال کنترل) مدیریت تمام امکانات تبلت و گوشی هوشمند را در اختیار پدر و مادر قرار می‌دهند. والدین می‌توانند با آنها استفاده از این دستگاه هوشمند، اینترنت، برنامک‌ها و حتی درگاه‌های ورودی و خروجی را مدیریت و سطح دسترسی و زمان استفاده از تبلت را هم برنامه‌ریزی و کنترل کنند.

این کنشگر فضای مجازی کودک ادامه داد: در لایه سیستم ارتباطی، سیم کارت عنصر شاخص است، سیم‌کارت کودک و نوجوان در همین راستا طراحی و پیاده‌سازی شده است که اینترنت آن برپایه فهرست سپید است یعنی کودک و نوجوان از طریق اینترنت این سیم کارت تنها امکان دسترسی به سایت‌های مناسب کودکان و نوجوانان را دارند.

چه کنیم تا با محدودشدن دسترسی، کودک و نوجوان جذب فضای جدید شوند؟

آزمون در پاسخ به این پرسش تصریح کرد: در کنار محدود کردن سطح دسترسی لازم است محتوای مناسب ویژه کودکان و نوجوانان مطابق الگوهای تربیتی و فرهنگی هر کشوری هم تولید و تامین بشود در این زمینه جا برای کار زیاد است.

وی یادآور شد: در بیشتر کشورهای دنیا محتوای کودک و نوجوان از بازی، کارتون تا کتاب و اسباب بازی و برنامک‌ها برپایه نظامنامه‌های مشخص، دسته‌بندی سنی می‌شوند. تمام اینها در این سال‌ها در ایران هم تدارک دیده شده، نمونه‌اش سامانه رایگان «چی‌خوبه» است فقط کافی است در این حوزه اطلاع‌رسانی و آگاهی‌بخشی شود. به همین دلیل می گوییم اینترنت کودک و نوجوان موضوع تازه‌ای نیست و در سال‌های اخیر هم درباره آن صحبت شده و هم کارهایی انجام شده است.

آزمون با بیان اینکه موضوع اینترنت پاک برای کودک و نوجوان یک دغدغه جهانی است، اظهار داشت: از سال ۲۰۰۴ کمیسیون اروپا به عنوان نخستین گام از پروژه «حاشیه‌های امن» اتحادیه اروپا و با هدف بالابردن آگاهی عمومی در زمینه چالش‌های اینترنت و نگرانی‌های خانواده‌ها درباره آسیب‌های ناشی از حضور فرزندان در فضای مجازی، یک روز در سال را با نام روز جهانی اینترنت‌امن‌تر نامگذاری کرده است.

وی افزود: روز اینترنت امن‌تر که در ایران با نام روز اینترنت پاک شناخته می‌شود، اکنون تقریباً در ۱۷۰ کشور جهان جشن گرفته می‌شود.

والدین چه نقشی در معرفی و راه اندازی اینترنت پاک دارند؟

این کارشناس فضای مجازی کودک تصریح کرد: آگاهی شرط اول امنیت است، از همین رو تمام این سازوکارها زمانی به کار می‌آید که پدران و مادران دانش خود را از فناوری‌های ارتباطی، قابلیت‌های فضای مجازی و آسیب‌های آن افزایش دهند و تلاش کنند کودک را در مسیری هدایت کنند که با اراده و شناخت خودش از آسیب‌های فاصله بگیرد. یکی از اهداف مهم روز اینترنت پاک هم همین است. خوشبختانه وزیر ارتباطات هم براین موضوع تاکید دارند که در کنار سالم‌سازی فضای مجازی باید دانش و مهارت خانواده ها و به ویژه کودکان و نوجوانان را در استفاده از این فضا ارتقا بدهیم و سطح دانش و مهارت مردم در استفاده از فضای مجازی باید به حدی برسد که مردم خودشان بدانند که نباید هر محتوا و مطلبی را مشاهده کنند.

آزمون در پاسخ به این پرسش که آیا دولت باید متولی اینترنت کودک و نوجوان باشد یا بخش خصوصی، اظهار داشت: معتقدم دولت نه می‌تواند و نه لازم است که وارد کار اجرایی در این حوزه شود، دولت باید کار تنظیم مقررات، نظارت و تسهیل‌گری را انجام دهد، بستر سازی، سیاستگذاری و پشتیبانی کند و در حوزه آگاهی بخشی از ظرفیت‌های دولتی بهره بگیرد و اجازه بدهد بخش خصوصی کار اجرا را انجام بدهد.

اعتیاد به مواد مخدر یکی از معضلات اصلی جامعه جهانی است. آمار رو به افزایش مصرف مواد مخدر در دنیای کنونی به گونه‌ای است که یکی از سم‌شناسان معروف دنیا به نام لودوینگ می‌گوید: «اگر غذا را مستثنی کنیم، هیچ ماده‌ای در روی زمین نیست که به اندازه مواد مخدر، چنین آسان وارد زندگی ملت‌ها شده باشد». ایران هم اگر چه در مقایسه جهانی از این نظر وضعیت بهتری دارد، اما با این حال باید اعتیاد را به واسطه انواع ناهنجاری‌هایش از آسیب‌زاترین و گسترده‌ترین معضلات هر جامعه قلمداد کرد. به گفته اسکندر مومنی، دبیر کل ستاد مبازره با مواد مخدر نرخ میانگین معتادان نسبت به جمعیت فعال، در کشور ما حدود ۵ و سه دهم درصد است، در حالی که متوسط این رقم در دنیا ۵ و نیم درصد است.

علاوه بر این، گزارش‌های ستاد مبارزه با مواد مخدر حاکی از افزایش اعتیاد در بین زنان است. طبق گزارش این ستاد، در سال ۹۰ زنان مصرف‌کننده مواد ۵ درصد کل معتادان هستند و این در حالی است که در سال ۹۵ تحقیقات ستاد نشان داد، ۱۰ درصد معتادان را زنان تشکیل می‌دهند و این یعنی طی پنج سال نسبت معتادان زن در کشور دو برابر بیشتر شده است.

دو برابر شدن سهم اعتیاد زنان، به دلیل پیامدهایش در سطح خرد و کلان، می‌تواند زنگ هشداری برای مسوولان باشد تا دلایل و عوامل زمینه‌ساز آن را واکاوی کرده و راه‌های پیشگیری از آن را اتخاذ نمایند. بنابراین با توجه به اهمیت این موضوع و چرایی آن، پژوهشگر ایرنا با محمد سهیل سرو، جامعه‌شناس و پژوهشگر مسائل اجتماعی و امیرمسعود امیر مظاهری، دانشیار گروه جامعه‌شناسی واحد تهران مرکز به گفت و گو نشست که مشروح آن را در ذیل می‌خوانید.

فقدان روابط عاطفی زوجین، از دلایل اعتیاد زنان

سهیل‌سرو در تشریح دلایل جامعه‌شناختی اعتیاد زنان گفت: اعتیاد مقوله‌ای است که در جامعه امروزی افزایش یافته و برای آن می‌توان دلایل درونی و بیرونی بسیار برشمرد. از عوامل روانشناسانه آن، می‌توان به احساس افسردگی در فرد اشاره کرد. ویژگی عاطفی در زنان راحت‌تر می‌تواند آنها را به سمت اعتیاد بکشاند.

وی گفت: جالب است که بدانید درصد زنان متاهلی که معتاد هستند، بیشتر از مجردین است. بنابراین یکی از دلایل اعتیاد زنان، فقدان روابط عاطفی بین زوجین و افسردگی‌های ناشی از آن است که در دل زندگی اتفاق می‌افتد.

سیگار کشیدن یا اعتیاد در بین زنان، در گذشته به عنوان امری نابهنجار تلقی می‌شد که مردم به فرد خصوصا زنی که اعتیاد داشت، به شکلی خاص نگاه می‌کردند، اما امروزه در رسانه‌ها ونمایش‌های خانوادگی، استعمال راحت سیگار در بین زنان، سبب شده این رفتار به نحوی به یک مد تبدیل شود

سهیل سرو ادامه داد: یکی دیگر از دلایل که در حیطه جامعه‌شناختی نیز قرار دارد، بحث تبدیل ناهنجاری‌ها به هنجارهای اجتماعی است. امری مثل سیگار کشیدن یا اعتیاد در بین زنان، در گذشته به عنوان امری نابهنجار تلقی می‌شد که مردم به فرد خصوصا زنی که اعتیاد داشت، به شکلی خاص نگاه می‌کردند، اما امروزه در رسانه‌ها و نمایش‌های خانوادگی، استعمال راحت سیگار در بین زنان، سبب شده این رفتار به نحوی به یک مد تبدیل شود. یعنی گویی سیگار نوعی مدگرایی است که با موضوع پارتی‌های شبانه که در فیلم‌ها نمایش داده می‌شود و یا در واقعیت اتفاق می‌افتد، تشدید می‌شود.

تمایل به شکستن کلیشه‌های جنسیتی

این استاد دانشگاه ادامه داد: از طرفی زنان و دختران در جامعه امروز در کلان شهرها به نحوی تمایل دارند که کلیشه‌های جنسیتی را بشکنند و تمایزهای خود را با مردان از بین ببرند و از بین بردن این نوع تمایزها را با انجام رفتارهایی که در گذشته خصوصیات مردانه محسوب می‌شد، نشان می‌دهند. همچنین می‌توان به نابسامانی‌های جامعه و تاثیرات آنها بر زندگی جوانان هم اشاره کرد. برای مثال نابسامانی‌هایی مانند تورم، فقر و محرومیت، بیکاری و… همه سبب می‌شود زندگی افراد و خصوصا جوانان دچار اختلال شود. برای مثال بیکار شوند و یا در ازدواج آنها تاخیر صورت بگیرد و در نتیجه چنین سرخوردگی‌ها و ناکامی‌هایی در زندگی سبب شود به اعتیاد دچار شوند.

سهیل‌سرو گفت: مصرف‌گرایی، ترویج فرهنگ مصرف و تبلیغ رسانه‌ها درباره اندام لاغر و زیبایی سبب می‌شود زنان برای داشتن بدن ایده‌ال، به انواع مواد مخدر و قرص‌ها روی آورند که متناسب با سیاست کشورهای غربی و رسانه‌های آنهاست. از طرفی محیط‌های ناسالم اجتماعی و عدم نظارت اجتماعی والدین از دیگر مواردی است که سبب می‌شود به مساله اعتیاد در بین جوانان خصوصا زنان دامن زده شود. برای مثال سکونت در حاشیه‌های شهر، دوستی با افراد ناباب و عضویت در خرده فرهنگ‌های بزهکار و ازدواج با فرد معتاد، همه دست به دست هم می‌دهد تا دیگر اعضای خانواده هم به این سو گرایش یابند.

تضعیف همبستگی اجتماعی در افزایش اعتیاد نقش داشته است

امیرمسعود امیر مظاهری، دانشیار گروه جامعه‌شناسی واحد تهران مرکز نیز در این رابطه گفت: اگر مطالعه دورکیم در زمینه خودکشی را بخوانیم، مشاهده می‌کنیم که این جامعه‌شناس علت افزایش خودکشی در مدت کوتاه را تضعیف انسجام و همبستگی اجتماعی می‌دانست. در خصوص اعتیاد هم سست شدن جایگاه و منزلت خانواده از یک سو و تضعیف انسجام و همبستگی اجتماعی در اثر مشکلات اقتصادی و همچنین پایین آمدن سرمایه اجتماعی از سوی دیگر در گرایش افراد به آن نقش داشته است.

این استاد دانشگاه ادامه داد: مدرنیته و خصوصیات زندگی مدرن نیز اشکال جدیدی از اعتیاد را به همراه آورده که متفاوت از شکل سنتی آن است. این نوع از اعتیاد بیشتر در میان گروه دوستان و همسالان مشاهده می‌شود.

پیامدهای اعتیاد زنان در سطح خرد وکلان

درصد زنان متاهلی که معتاد هستند، بیشتر از مجردین است. بنابراین یکی از دلایل اعتیاد زنان، فقدان روابط عاطفی بین زوجین و افسردگی‌های ناشی از آن است که در دل زندگی اتفاق می‌افتد

سهیل‌سرو در خصوص پیامدهای اعتیاد در سطوح خرد و کلان گفت: اعتیاد در سطح خرد سبب می‌شود زنان مجرد در امر ازدواج دچار مشکل شوند و زنان متاهل، در زندگی خانوادگی خود دچار مشکل شوند و حتی زندگی آنها دچار از هم گسیختگی شده و به طلاق بینجامد. همچنین اعتیاد سبب طرد اجتماعی فرد معتاد می‌شود. برای مثال، خانواده، دوستان، اقوام و همکاران هر نوع  ارتباط، پیوندهای اجتماعی و عاطفی خود را با وی قطع کرده و این طرد اجتماعی، تنهایی و انزوای فرد معتاد را تشدید می‌کند.

وی افزود: از پیامدهای کلان اعتیاد خصوصا در بین زنان می‌توان به صدمه زدن به سرزندگی و نشاط جامعه اشاره کرد. زیرا خانواده یک اجتماع کوچک است که مادر خانواده بنیان اصلی آن را تشکیل می‌دهد و بیماری مادر و اعتیاد او سبب افسردگی او و دیگر اعضای خانواده و حتی سبب اعتیاد فرزندان می‌شود.

این استاد دانشگاه ادامه داد: از طرف دیگر افزایش جرایم، فساد و فسادهای فحشایی، تن فروشی و خودفروشی نتیجه اعتیاد زنان است. چون ممکن است فرد معتاد مسکن، دوستان، خانواده و شغل خود را از دست بدهد و برای معاش دست به سرقت بزند. همه این موارد پویایی و سرزندگی جامعه را تحت تاثیر قرار می‌دهد و سبب ایجاد اختلال در کارکرد نظام اجتماعی می‌شود  و حتی مسائلی مانند پیری جمعیت که در نتیجه تاخیر در ازدواج و یا تجرد مطلق است، حاصل شود.

اجتماعی شدن ناقص فرزندان، زمینه‌ساز رفتارهای انحرافی

امیرمظاهری نیز در این خصوص گفت: پیامدهای اعتیاد در سطح خرد و کلان یک رابطه دیالکتیکی دارد. به این معنا که هم سطح خرد بر سطح کلان و هم سطح کلان بر سطح خرد اثر می‌گذارد. در سطح خرد مشکلاتی در نهاد خانواده، ارتباط زوجنین و رابطه والدین و فرزندان به وجود می‌آید؛ مبنی بر اینکه خود والدین ممکن است الگوی مناسبی برای فرزندان خود نباشند و ما شاهد نوعی اجتماعی شدن ناقص در بین فرزندان باشیم و در نتیجه این امر، زمینه‌ساز رفتارهای انحرافی در بیان آنها شود. این مسائل در سطح خرد بر ساخت اجتماعی در سطح کلان نیز تاثیر می‌گذارد. زیرا جامعه‌ای که از نیروی انسانی و ظرفیت آن می‌توانست استفاده کند، با بروز این مشکلات دیگر نمی‌تواند از چنین توانمندی‌هایی برخوردار شود. از طرفی در اثر اعتیاد انواع فساد، انحرافات و شبکه‌های روابط اجتماعی ناسالم به وجود می‌آید که مکانیزم‌های کنترل اجتماعی نظیر نیروی انتظامی را متوجه خود می‌کند که چنین امری هزینه‌های اجتماعی کنترل جرم را بالا می‌برد و می‌تواند تاثیرات خود را در شاخص‌های رفاه جامعه بگذارد.

راهکار چیست؟

سهیل‌سرو به راهکارهای موثر در این زمینه اشاره کرد و گفت: اگر نسل جوان کنجکاوی دارد و به نوعی می‌خواهد کلیشه‌های جنسیتی را از بین ببرد، باید برای او آگاه‌سازی نسبت به مواد مخدر اتفاق بیفتد. همچنین زنان باید به تبعات و پیامدهای امور تبلیغ شده در رسانه‌ها باشند و اگر می‌خواهند بدنی زیبا و لاغر داشته باشند، تحت تاثیر تبلیغات قرار نگیرند.

سیاست‌های نیروی انتظامی، دادگاه، مراکز ترک اعتیاد و مواردی از این دست کنترلی است. در حالی که تجربه نشان داده تنها کنترل و تنبیه نمی‌تواند روش مناسبی برای جلوگیری از این پدیده باشد

وی گفت: تقویت باورهای دینی یکی دیگر از راهکارهای موثر برای جلوگیری از اعتیاد است. زیرا فردی که از نظر روحی دچار تزلزل شده، ممکن است که برای کسب آرامش دست به هر کاری بزند. همچنین دقت در انتخاب همسر، محل سکونت، تعامل موثر والدین با فرزندان و نظارت کافی آنها همه از جمله راه حل‌هایی هستند که در سطح خرد می‌تواند اتفاق بیفتد.

وی گفت: در سطح کلان نیز می‌توان از حاکمیت انتظار داشت زمینه‌های اشتغال، مسکن و ازدواج جوانان را فراهم کند و تسهیلات ویژه‌ای در این زمینه در نظر بگیرد. قطعا جوانان وقتی شرایط اقتصادی و اجتماعی مساعدی داشته باشند، کمتر سرخورده شده و در نتیجه کمتر به رفتارهای بزهکارانه، مخرب و آسیب‌زا دست می‌زنند.

تنها کنترل و تنبیه جواب نمی‌دهد

امیرمظاهری نیز به راهکارهای موثر در این زمینه اشاره کرد و گفت: آنچه نهادها و سازمان‌ها بر روی آن برنامه‌ریزی کرده‌اند، سیاست‌های کنترلی است که از طریق نیروی انتظامی، دادگاه، مراکز ترک اعتیاد و مواردی از این دست انجام می‌شود. در حالی که تجربه نشان داده تنها کنترل و تنبیه نمی‌تواند روش مناسبی برای جلوگیری از این پدیده باشد.

وی ادامه داد: به نظر من باید پیشگیری اجتماعی تحقق یابد که منظور از آن آگاه‌سازی جامعه از پیامدهای این مساله روی فرزندان و خانواده است و این آگاه‌سازی می‌تواند از طریق رسانه‌های جمعی و شبکه‌های اجتماعی تحقق یابد.

به گزارش ایرناپلاس، ماجرا از یک مصاحبه در کرواسی آغاز می‌شود؛ جایی‌که دراگان اسکوچیچ به صراحت فوتبالیست‌های ایرانی را تاکتیک‌ناپذیر می‌خواند! طارمی هم بدون آن‌که اسمی از اسکوچیچ بیاورد، به این واقعیت اشاره کرد که فوتبالیست‌های ایرانی درک تاکتیکی بالایی دارند و مشکل جای دیگری است.

همانطور که اسکوچیچ می‌تواند آزادانه درباره تیم ملی و بازیکنان این تیم صحبت و نظرش را مطرح کند، طارمی و دیگر بازیکنان هم این حق را دارند بدون هیچ منعی درباره تیم ملی، نظر شخصی خود را بیان کنند.
آیا پاسخ طارمی توهین محسوب می‌شود یا جمله اسکوچیچ؟ اگر خط خوردن مهدی طارمی را منطقی قلمداد کنیم، آنگاه باید پرسید چرا با بازیکنانی که در رختکن با اسکوچیچ مجادله کردند برخورد نشد و دعوت هم شده‌اند. طارمی که حرف نامربوطی نزده و همیشه در بازی‌های تیم ملی جای همه دویده، خوب دفاع کرده، گل ساخته و گل زده و اگر واکنش نشان دادن توئیتری از سوی طارمی بی‌انضباطی است، پس مطالب گفته شده از درگیری سرمربی تیم ملی با برخی و برخی مسائل ناگفته در این زمینه را باید چه بنامیم؟

محرومیت بازیکنان شاهین
بدون تردید این حرکت اسکوچیچ تاثیر منفی روی سایر بازیکن‌های تیم ملی در دو بازی آتی خواهد گذاشت. البته در تاریخ فوتبال ما از این دست اشتباه‌ها فراوان است؛ خط خوردن بازیکنان تیم شاهین از نخستین تیم ملی فوتبال حاضر در المپیک در سال ۱۹۶۴ توکیو که ماجرای عجیبی بود؛ در جریان یکی از سفرهای تیم ملی به شوروی سابق برای انجام یک بازی دوستانه در آستانه بازی‌های المپیک، «حسین مبشر» رئیس فدراسیون وقت که خود یک دارایی‌چی قدیمی بود، «علی‌اکبر محب» مدیر باشگاه دارایی را به‌عنوان مسئول تیم راهی سفر کرد و برای این کار «بیوک وطن‌خواه» یکی از هفت بازیکن شاهینی عضو تیم ملی، به شکل بحث‌برانگیزی از ترکیب تیم ملی کنار گذاشته شد.

این موضوع باعث شد تا هم تیمی‌های وطن‌خواه یعنی پرویز دهداری، حمید برمکی، حمید شیرزادگان، حمید جاسمیان، محراب شاهرخی و همایون بهزادی از همراهی با تیم ملی به شوروی سابق سر بازنند. در پی این ماجرا فدراسیون وقت، هر هفت نفر را به مدت یک سال از حضور در میادین داخلی و خارجی محروم کرد تا آن‌ها حضور در بازی‌های المپیک ۱۹۶۴ توکیو به همین راحتی از دست بدهند.

طرح ۲۷ ساله‌ها
اوایل انقلاب، مصطفی داوودی رئیس سازمان تربیت‌بدنی وقت که مخالف فوتبال در سطح قهرمانی رسمی و حرفه‌ای بود، طرح عجیب و من درآوردی ۲۷ ساله‌ها را به‌منظور تغییر نسل و پوست‌اندازی فرهنگی تیم ملی فوتبال در دستور کار قرار داد؛ یک «انقلاب فرهنگی» در فوتبال که نتیجه آن حذف بسیاری از ستارگان آن زمان مانند علی پروین و ناصر حجازی بود که آن زمان ۳۰ و ۲۸ ساله و در اوج پختگی بودند.

طومار تاریخی با استعفای ۱۴ نفر
عجیب‌ترین اتفاق در سال ۱۳۶۵ رخ داد و برای نخستین‌ و آخرین بار در تاریخ فوتبال، ستاره‌های تیم ملی علیه کادر فنی شورش کردند؛ آن هم به‌دلیل اختلاف عقیده و دیدگاه.
پرویز دهداری سرمربی تیم ملی می‌گفت با انضباط بودن از قوی‌بودن مهم‌تر است اما بازیکنان این هشدارها را برنتابیدند و طوماری تاریخی نوشتند. پای آن طومار را بازیکنانی مانند احمد سجادی، شاهین بیانی، محمد پنجعلی، مرتضی فنونی‌زاده، اصغر حاجیلو، شاهرخ بیانی، حمید درخشان، ضیاء عربشاهی، سیدمهدی ابطحی، مرتضی یکه، فرشاد پیوس، غلامرضا فتح‌آبادی، عبدالعلی چنگیز و ناصر محمدخانی، ۱۴ ستاره‌ آن زمان فوتبال ایران امضاء کردند.

بعد از رسانه‌ای شدن این طومار، چهار بازیکن براساس ماده‌ها و بندهای آیین‌نامه انضباطی و با دلایلی چون اهانت و توهین به مربی، سرپیچی از دستورات، تشکیل جلسه‌های غیر مجاز، رعایت نکردن موازین اخلاقی و تحریک بازیکنان برای مدتی، از حضور در میادین محروم شدند؛ چنگیز (۹ ماه)، پنجعلی (۶ ماه)، درخشان و حاجیلو (هر کدام ۳ ماه).
پیش از آغاز بازی‌های جام ملت‌های۱۹۸۸، احمد سجادی، مرتضی فنونی‌زاده، ضیاء عربشاهی، غلامرضا فتح‌آبادی و فرشاد پیوس پس از استعفا به تیم بازگشتند اما قربانی واقعی این ماجرا، بهروز سلطانی، رضا احدی، جعفر مختاری‌فر و حمید علیدوستی بودند که در میان استعفاءدهندگان نبودند.

عزیزی در فهرست سیاه برانکو
خداداد عزیزی در زمانی که از نظر کارشناسان و رسانه‌ها یکی از برترین بازیکنان فوتبال ایران شناخته می‌شد اما از سوی برانکو ایوانکوویچ سرمربی وقت به تیم ملی دعوت نمی‌شد.
عزیزی به‌دلیل مشکلاتی که پیش از جام‌جهانی ۲۰۰۶ آلمان داشت از سوی فدراسیون وقت در فهرست سیاه قرار داده شده بود و این در حالی بود که نگرانی از حذف ایران از مرحله مقدماتی انتخابی جام‌جهانی نیز می‌رفت و رسانه‌ها و همچنین هواداران فوتبال ایران خواهان حضور او در تیم ملی بودند.

عزیزی بعد از این‌که از سوی برانکو به تیم ملی دعوت نشد در یک مصاحبه جنجالی اعلام کرد برانکو شهامت داشته باشد و بگوید اجازه دعوت مرا ندارد نه این‌که هر لحظه رنگ عوض کند.
او که به شدت بابت دعوت نشدنش به تیم ملی عصبانی بود، ‌ همچنین گفته بود: آقایان برانکو، دادکان و دانشور اگر فوتبال می‌فهمند پس چرا می‌روند داخل کارواش و می‌گویند چون خداداد زبانش دراز است نمی‌گذاریم به تیم ملی دعوت شود؟

ماجرای رحمتی و عقیلی
کارلوس کی‌روش که ۸ سال حضور روی نیمکت داغ مربیگری در ایران را تجربه کرد، خواسته یا ناخواسته وارد جنجال‌های مختلفی شد اما نکات مثبت کاری کی‌روش مقابله با بازیکن سالاری در تیم ملی و نهادینه کردن روح و انضباط تیمی را در فوتبال ایران بود. مهدی رحمتی به‌دلیل برخی مشکلات، در بیانیه‌ای از تیم ملی خداحافظی کرد. هادی عقیلی نیز بدون اطلاع کی‌روش، اردوی تیم ملی را ترک کرد.

بعد از این اتفاقات، او دیگر حاضر به پذیرش این دو بازیکن نبود و گفت: «تا این‌جا همه چیز شفاف است، فدراسیون و کادر فنی کاملاً فرصت عذرخواهی را در اختیارشان قرارداد تا بدون هیچ قید و شرطی در خدمت تیم ملی باشند. ما صبر کردیم اما متأسفانه هر دو بازیکن این فرصت افتخارآمیز را قبول نکردند. پس از این به بعد درهای تیم ملی روی عقیلی و رحمتی بسته خواهد بود و به طور حتم تا زمانی که سرمربی تیم ملی کارلوس کی‌روش است آن‌ها هیچ‌وقت پیراهن تیم ملی را بر تن نمی‌کنند.»

نمونه‌های خارجی؛ از فرانسه تا آرژانتین و ایرلند
از این دست کنار گذاشتن‌ها نیز در اروپا و جهان مرسوم است. «اریک کانتونا» با وجود آمادگی لازم و ارائه بازی‌های خوب برای منچستریونایتد به دلایل انضباطی هرگز توسط امه ژاکه سرمربی تیم ملی فرانسه دعوت نشد و فرانسوی‌ها بدون او قهرمان جام‌جهانی ۱۹۹۸ شدند.

یکی دیگر از محرومان حضور در تیم‌های ملی، کریم بنزما بود که حتی پای پلیس هم به پرونده مربوط به او باز شد. «دیدیه دشان» سرمربی فرانسه سال ۲۰۱۵ اعلام کرد که بنزما به‌دلیل داشتن پرونده قضایی به تیم ملی دعوت نمی‌شود.
ماجرا از این قرار بود که بنزما از طریق چند فرد ناشناس، قصد داشت از متئو والبوئنا دیگر ملی‌پوش تیم فرانسه، اخاذی کند. این پرونده زمانی افشا شد که والبوئنا همه اظهارات و حرف‌های بنزما را در اختیار نیروهای پلیس قرار داد و از همین جا بازرسی مقام‌های قضایی شروع شد. کار به حدی بالا گرفت که حتی مانوئل والس نخست‌وزیر فرانسه اعلام کرد که بنزما دیگر جایی در تیم ملی ندارد.

یکی از پر حاشیه‌ترین تیم‌های ملی در سال‌های اخیر، فرانسه در جام‌جهانی ۲۰۱۰ با هدایت ریموند دومنک – مربی خرافاتی- بود. بحران و جنجال این تیم در بازی مرحله گروهی مقابل مکزیک به اوج رسید که در همان نیمه نخست بازی ۲ بر صفر از حریف عقب افتادند. دومنک در بین دو نیمه از کُند بودن آنلکا و شیوه بازی‌اش انتقاد می‌کند. در مقابل آنلکا با فحاشی جواب مربی‌اش را می‌دهد.

گرچه آنلکا و دومنک آن را تکذیب کردند اما در نیمه دوم همان بازی، آنلکا تعویض شد. روز بعد آنلکا پیشنهاد معذرت‌خواهی از مربی را قبول نکرد و همان روز از آفریقای جنوبی به فرانسه بازگردانده شد. بعد از اخراج آنلکا، گروه دیگری از بازیکنان فرانسه هم در تمرینات شرکت نکردند.   فدراسیون فوتبال فرانسه آنلکا را ۱۸ ماه محروم کرد و حضور این بازیکن در تیم ملی کشورش بعد از ۶۹ بازی و ۱۴ گل، برای همیشه تمام شد. فرانسه در آن جام، از سه بازی فقط یک امتیاز کسب کرد و حذف شد.

یکی از عجیب‌ترین محرومیت‌ها، اتفاقی بود که برای فرناندو ردوندو آرژانتینی افتاد. در حالی‌که به عقیده کارشناسان او یکی از بهترین هافبک‌های دفاعی زمان خود بود، جام جهانی ۹۸ فرانسه را به‌دلیل اختلاف با دانیل پاسارلا سرمربی وقت تیم ملی آرژانتین از دست داد.
دلیل آن، بلند بودن موهای سرش بود و پاسارلا از همان روز اول، دستوراتی داد که در نوع خود عجیب بود. او اعلام کرد بازیکنانی که موهای بلند دارند، برای حضور در تیم ملی باید موهایشان را کوتاه کنند. دیگر هیچ بازیکنی حق ندارد گردنبند داشته باشد. گابریل باتیستوتا از نخستین بازیکنانی بود که مجبور شد به این دستور تن دهد و موهایش را کوتاه کند. اما ردوندو زیر بار نرفت.

نام «روی کین» در دوران بازی‌ در منچستر یونایتد و تیم ملی ایرلند همیشه با حاشیه گره خورده بود. یکی از مهم‌ترین جنجال‌هایش مربوط به خط خوردن از فهرست تیم ملی ایرلند توسط سرمربی «میک مک‌کارتی» برای جام‌جهانی ۲۰۰۲ بود. این دو پیش از این و در زمان بازی، اختلافی با هم داشتند.
یک بار و در میان جام‌جهانی ۱۹۹۴، مک‌کارتی که سال‌های آخر فوتبالش را می‌گذراند، به‌دلیل دیر آمدن کین به اتوبوس تیم و معطل شدن بقیه، به شدت از او در مقابل دیگر بازیکنان انتقاد کرد. کین هشت بار این کار را تلافی کرد و در یکی از تمرین‌های تیم ملی ایرلند برای بازی‌های جام‌جهانی ۲۰۰۲ به شدت از نبود امکانات، انتقاد و در مقابل دیگر بازیکنان با مک‌کارتی دعوا کرد.