یادداشت

چین های وجود
را باز کنیم
امروز خراسان جنوبی – زنگویی
zangoei@birjandtoday.ir
شده شما احساس کنید در خودتان آوار می شوید؟ این حس را داشته اید که ارگ بمِ وجودتان به لحظه ای فرو ریزد؟ قصه پلاسکو چطور؟ فرو ریخته اید در آتش؟ فکر کنم جواب همه مان مثبت باشد به پرسش هایی از این دست. منتهی تعداد ماجرا متفاوت خواهد بود. من خود زیاد گرفتار این حس می شوم. گاه حتی عامل نزدیک ماجرا را هم نمی توانم مشخص کنم اما فرو می ریزم. ناگهان آوار می شوم. از دیگران هم بسیار شنیده ام در باره این آوار و چین خوردگی هایی که بعد آن به وجود می آید. هرکس هم به شکلی خود را از زیر این آوار بیرون می کشاند. هرکس به نوعی دوباره برمی خیزد اما بهترین نوع برخاستن را به خودسازی پرداختن می دانم. این کلام خدابیامرز حاج اسماعیل دولابی را هم بسیار می پسندم که؛ ” هر وقت غصه‌دار شدید، برای خودتان و برای همه مؤمنین و مؤمنات از زنده‌ها و مرده‌ها و آنهایی که بعدا خواهند آمد، استغفار کنید. غصه‌دار که می‌شوید، گویا بدنتان چین می‌خورد و استغفار که می‌کنید، این چین‌ها باز می‌شود.” استغفار راه دوباره برخاستن را هم هموار می کند. اصلا سبک می شود آدم. به این می ماند که کوهی را از شانه اش زمین گذاشته باشد. سبک بار که شویم، سبکبال هم می شویم و این امکان پریدن را فراهم می کند در آسمانی بی دست انداز و مانع. استغفار کنیم نه فقط به زبان بلکه این زبان باید قاصد دل باشد در پی قصد دورشدن از مقاصدی که منزلگاه فساد است. باید برخیزیم حتی اگر بر خاکستر افتاده باشیم. برخیزیم و خود را بسازیم، خشت به خشت و لحظه به لحظه. به خشیت و امید هم توجه کنیم که راه به سلامت ماندن از کوچه ای می گذرد که این دو، دیوار های دو سویش را ساخته باشند. زندگی مومن، حرکت بین خوف و رجا است. خوف از چالش های پیش رو و غفلتی که چشم را می بندد و رجا به لطف حضرت غفار که دست افتاده می گیرد. دست می گیرد و آدمی را بلند می کند و بعد هم می بخشد چنان که اصلا از یاد برده است. معنای “کریم الصفح” همین است؛ هم می بخشد و هم از یاد می برد تا به اندازه یادآوری هم شرمنده نشود انسان. استغفار کنیم بر درگاه بزرگی که به بهانه استغفار هم بهای وجودی ما را صد چندان می کند. یعط الکثیر بالقلیل است و کاهِ بندگی را به کوهِ بخشایش جواب می دهد. طلب ببخشیم همه را و طلب بخشایش کنیم برای خود، برای دیگران. تا سبک شود بارمان و پر از حس طراوت شویم ما آدم هایی که به اندک غمی که برسد، آوار می شویم….