یادداشت

وحدت مسئولان
نیاز حیاتی امروزِ ایران!
امروز خراسان جنوبی – زنگویی
zangoei@birjandtoday.ir
وحدت، یک گوهر قیمتی است که مثل اکسیر، کیمیا می سازد از رفتارهای معمولی. همیشه ارزشمند است اما گاه حکم حیات پیدا می کند برای یک ملت و یک کشور. امروز همان”گاه” است. همان روزی که وحدت فقط پیشران حرکت ها نیست بلکه شرط بقای موجودیت ملک و ملت است. زیستن به این شیوه و حراست از آن تکلیف ملی و انقلابی همه است به ویژه مسئولان که هر رفتارشان، هر گفتارشان، هر اشارت شان می تواند بازخورد گسترده اجتماعی داشته باشد. بر همین اساس، صادق و صریح باید گفت شان که؛ دلتان هم اگر با هم صاف نیست- که علی الظاهر چنین است- به حکم عقل سخن تان را یکی کنید. چند گانگی صدا، هم نشانه اختلاف است و هم نشان منفذ های به دره تبدیل شده بین سلسله جبال. از دره هم یک لشکر عبور می تواند کند چه رسد که کسی بخواهد به دنبال نفوذ، منفذ ها را رصد کند. مردم هم به حق ناراحت اند از این همه منیت به کلمه تبدیل شده، از این رقابت های خسارت بار. از این رفتار های ناصواب و بی حساب. این شکل اختلاف ها اصلا ذیل “اختلاف امتی رحمه” قابل تعریف نیست. تعارف که نباید کرد. به زحمت می اندازد همه را این اختلاف بی آنکه نتیجه مثبتی داشته باشد. حرمت شکنی می کند از فرهنگ انقلاب و رهاورد آن لبخندی است که به شادی بر لب دشمنان می نشیند. همان دشمنی که اگر فرصت کند، همه ما را خاکستر نشین می خواهد بدون این که به جناح و گرایش مان نگاه کند. دشمنیِ آنان درست مثل بمب عمل می کند؛ همه را می کشد بی آنکه از نگاه و باور شان بپرسد. مگر با تحریم های اقتصادی چنین نکردند؟ حتی ضد انقلاب و انقلابی هم فرقی برای شان نداشت چه رسد به اصلاح طلب و اصول گرا. هرکه ایرانی است مورد بغض آنان است. این را باید توجه داشت. حرف صریح مردم، هم شناخت شرایط و خویشتن داری همه مسئولان است. ما مردم کوچه و بازار با همه فقر اطلاعاتی مان می فهمیم که برای بهبود اوضاع و برداشتن موانع از سر راه، ده چندان توان همه قوا را نیاز داریم آن وقت برخی ها همین توان تضعیف شده را هم شقه، شقه می کنند. یکی دیگری را به مواجهه با انقلاب و قانون متهم و تهدید می کند و دیگری، مردم را در برابر رقیب، به صف می کند. این خط و نشان کشیدن ها یعنی آقایان از روزگار مردم خبر ندارند که اگر داشتند چنین برای زدن همه، سینه را جلو نمی دادند. جالب است که مدعیان امروز، دیروز بر قابلمه های خالی می کوفتند و با شعار های معیشتی راه به صندلی های سبز برده اند اما امروز که قرار است به هر شکل گرهی باز شود، انگشت می گذارند تا کسی نتواند نخ ها را از هم عبور دهد برای باز شدن. زمان را از دست ندهیم و بدانیم که نه نسبت به ماه و هفته و روز که به دقیقه و ثانیه و ژول در ثانیه هم مسئولیم و باید با اولویت رفع مشکلات مردم در سپهر سیاست کلان حکمت و عزت و مصلحت، کار ها را سامان دهیم. خودما هم باید چنین کنیم. قرار نیست “دستی از غیب برون آید و کاری بکند”. ما که حاضریم و تکلیف داریم باید رفع مشکل از کشور و “رفع غم از چهره ناشادِ” ملت کنیم، ملتی که حق مسلم اش زیستن در بهترین شرایط است….