یادداشت

به مهربانی انقلابی نیاز داریم
امروز خراسان جنوبی – زنگویی
zangoei@birjandtoday.ir
اوایل انقلاب، اگر چه برخی به برخورد های تند، میل داشتند اما فرهنگ انقلاب و قاطبه رهبران انقلاب بر “گذشت” به عنوان یک نیاز ضروری برای جامعه تاکید داشتند. رحمتِ انقلاب، مولفه ای بود که ریشه در ادبیات دینی و رفتار نبوی داشت. ما باورمندان پیامبری بودیم که در روز فتح مکه، مردم را از شعارِ “الیوم، یوم الملهمه” به شکوه “یوم المرحمه” هدایت فرمود. نتیجه هم این شد که تیغی از نیام بیرون نیامد اما مکه فتح شد. قلب ها فتح شد و قبله، شکوه نمازگزاران خود را به رخ تاریخ کشید. از انقلاب هم چهل و دو سال می گذرد و باید که فرهنگ گذشت به خوبی در رفتار ها نهادینه شود. هر کس هم به عنوان رسالتی انقلابی برای امروز، باید رفتار شخصی و اجتماعی خود را در هندسه طراحی شده نبوی، تنظیم کند تا روز های بهتر و جامعه ای آرامتر داشته باشیم. همه می دانیم که جامعه، عرصه مواجهه با افراد گوناگون است. از هر قشری، فرهنگی، نژادی، رفتاری، طبقه ای آن هم با یک سلوک اجتماعی. یعنی پا که به خیابان می گذاریم قرار نیست با رفتار هایی تراز شده و تیپیک و از یک نوع مواجه شویم لذا باید آمادگی برخورد های گوناگون را در خود ارتقا دهیم. حتی مهیای رفتار های به شدت متضاد هم باشیم و راه آرام کردن تندی ها و خاموش کردن آتش ها را هم داشته باشیم. بدانیم که “بی عقلی، تهمت ها، خیانت و بی ادبی نشانه عدم بلوغ روحی انسان هاست. انسان های نارس این موارد را زیاد دارند؛ شما انسانی رسیده باشید!” یعنی برای مقابله به مثل، قد راست نکنیم. هیچ انسان پخته ای، در برابر افراد خام، به خامی برنمی گردد. این نوع رفتار های نابخردانه را باید به همان شیوه قرآنی پاسخ گفت؛ ” وَإِذَا مَرُّوا بِاللَّغْوِ مَرُّوا کِرَامًا” با سبکبالی و بدون اینکه قضاوت یا سرزنش کنیم، و بدون اینکه از این حرف ها ناراحت شویم از کنار این ها ، با بزرگواری بگذریم که سیره افراد پخته و بزرگ، ندیدن ریز رفتارهای توان فرساست. این نوع مواجهه می تواند بسیاری از ناصواب ها را به صواب آورد. بسیاری از جرایم را تولید نشده، نقطه پایان بگذارد و زندگی را در مداری قرار دهد که هر روزش، بهتر از دیروز باشد. توجه داریم به این ظرافت ها که انسان به هر حال در تحمل سختی ها خود دچار سختی می شود. گاه سکوت کردن، به بغض تبدیل می شود و در گلو می نشیند. گاه دل را می لرزاند اما حواس مان باشد برای داشتن یک زندگی آرام و داشتن جامعه ای زیبا، اگر هوای دلمان ابری شد و چشم هایمان باریدند، بگذاریم این اشک ها باران رحمت و بخشش باشند. برای آنها که نمی دانند و زمین دلشان خشک شده است. این خود تصویری زیبا از بخشایش است. اینجاست که دل بخشنده انسان، چشمه جوشانی می شود که به منبع عظیم لطف خدا متصل شده است. این اتصال هم به تفسیر شان کرامت و بخشایش خدا می انجامد. بخشش که در افزایش شد، لطف هم رو به افزایش می گذارد و جامعه انقلابی، به شکوفایی مهربانی، زیباتر می شود.