یاداشت

حسرتِ مادرانه های بهمن۵۷
امروز خراسان جنوبی – زنگویی
zangoei@birjandtoday.ir
تلاقی گردشِ ماه و خورشید در تقویم قمری و خورشیدی، امسال ما را به میهمانی دوعید توامان خوانده است. جشنِ میلاد حضرت مادر، فاطمه زهرا(س) و در بستر دهه فجر، لحظات را حلاوتی صد چندان بخشیده است. فجری که خود پرتو یافته از رشحات انوار زهرایی است. اصلا همه حقیقت ها و زیبایی ها جان یافته به میلاد زهراست. اگر خوانای سطور تاریخ باشیم این حقیقت را به خوبی دریافته ایم که مانایی اسلام ناب، رهین نام و شأن فاطمی است. نهضت اسلامی ایران که در دهه فجر به عید می نشیند نیز یکی از جلوه های اندیشه فاطمی است. هرچه هست اوست. همین هم ما را به وجوب درس آموزی از بی بی فرمان می دهد. به وجوب زیستن به سبک مادری که بهشت در هر دو دنیا زیر گام های اوست. این تلاقی را می توان در همین هندسه هم خوانشی متفاوت داشت. خوانشی که سطورش را مادر ها و زن ها در عصر انقلاب، به رفتار نوشتند. آنان که نیم قرن دوم زندگی را تجربه می کنند، یادشان هست که در ماه های پایانی سال ۵۷ و ایام منتهی به پیروزی، کشور چه شرایطی داشت و اعتصاب ها به جایی رسیده بود که نان هم به اندازه کافی در شهرها پخت نمی شد. آن زمان، زنان روستایی، در شکوه مادری برای فرزندان ندیده خود، آستین همت بالا زدند. گندم خرمن را به آسیاب بردند، آرد کردند، پختند و به شهر فرستادند بی آن که به سفره خالی خود نگاه کنند. در روستاهای بیرجند و دیگر شهرهای این پهنه جغرافیایی، قصه همین بود. مادر های روستایی نقش پشتیبان مادران شهری را ایفا می کردند. شهری ها، زن و مرد و پیر و جوان و دختر و پسر، همه، سربازان خط مقدم مبارزه با استبداد و استعمار بودند و روستایی ها به ویژه مادران، خود را وظیفه مند یاری می دیدند. نتیجه این مهرِ گسترش یافته، شکوه پیروزی بود. فراز بی فرود برادری و خواهری که در ایران رواج یافت. ما هم دیگر را نمی شناختیم اما حس برادری داشتیم. مهرخواهری، گرمابخش حیات اجتماعی بود. مادر ها در این دوران نقشی بی بدیل داشتند و چادر شان را عظمت در اندازه ای بود که برای محبت به همه فرزندان جا داشت. آن روز ها مادران نقش محوری داشتند و مهر می پراکندند و امروز هم محتاج زلالی نگاهی چنانیم. کاش نسل امروز به جای برخی چرایی هایی که جای طرح ندارد، سراغ آن مهربانی گسترده را می گرفتند و کاش برای بازتولید آن فضا می کوشیدند. کاش سراغ مهر فاطمی را از همه می گرفتند. کاش….