یادداشت

این غرور جهنم آفرین!
امروز خراسان جنوبی – زنگویی
zangoei@birjandtoday.ir
به گمانم بدترین نوع تکبر، غرور به عبادت است. به انجام مناسکی عبادات که عبودیت آفرین نیست بلکه آدمی را در موضع طلبکاری از خدا می نشاند. این قبیل رفتارها را می توان در میان خشکه مقدس ها دید. جماعتی که همیشه بوده اند و هستند و هر جایی می توان دیدشان. از سوی دیگر هم فکر می کنم بدترین نوع تحقیر، همین باشد که از زبان آنان برمی خیزد نسبت به دیگرانی که چون آنان به عبادت مناسکی اهتمام ندارند. تا جایی هم که خوانده و شنیده ام نتیجه این بوده است که حضرت خداوندگار نسبت به “بندگان ” خود غیور است حتی اگر به غفلت گرفتار آمده باشند. برای درهم شکستن به کبردچارشدگان هم غیرت دارد حتی اگر به عبادت، مغرور شده باشند و دیگران را ریز ببینند و زیر پا بپندارند. این حکایت دقیقا تصویر همین دوسویه رفتار است که؛ ” روزی حضرت عیسی (ع) از صحرایی می گذشت. در راہ به عبادتگاهی رسید که عابدی در آن جا زندگی می کرد. حضرت با او مشغول سخن گفتن شد. در این هنگام جوانی که به کارهای زشت و ناروا مشهور بود از آن جا گذشت.وقتی چشمش به حضرت عیسی (ع) و مرد عابد افتاد، پایش سست شد و از رفتن باز ماند همان جا ایستاد و گفت: خدایا من از کردار زشت خویش شرمندہ ام. اکنون اگر پیامبرت مرا ببیند و سرزنش کند، چه کنم؟ خدایا! عذرم را بپذیر و آبرویم را مبر. مرد عابد تا آن جوان را دید سر به آسمان بلند کرد و گفت: خدایا! مرا در قیامت با این جوان گناہ کار محشور نکن. در این هنگام خداوند به پیامبرش وحی فرمود که به این عابد بگو: ما دعایت را مستجاب کردیم و تو را با این جوان محشور نمی کنیم، چرا که او به دلیل توبه و پشیمانی، اهل بهشت است و تو به دلیل غرور و خودبینی، اهل دوزخ.” واقعیت و حقیقت همین است که در این حکایت خواندیم. غرور می تواند آدمی را از بالاترین پله نردبان به زیر آورد و “خود شکستگی” که ذیل عنوان “اخبات” تعریف می شود می تواند راه صد ساله را بر شبی هموار کند. این هم عین عدل است. هم بر اساس قاعده قرآنی ” یُبَدِّلُ ا… سَیِّئَاتِهِمْ حَسَنَاتٍ” و هم دیگر آیه قرآن که “إِنَّمَا یَتَقَبَّلُ ا… مِنَ الْمُتَّقِینَ” آنان که به اخبات برسند و خود را به هیچ انگارند و همه چیز را در حضرت رب الارباب ببینند، در تبدیل سیئات شان به حسنات، عاقبت بخیر می شوند و آنانی که دچار خود پرستی شوند و جز خود را نبینند و عبادات خود را سنگین بپندارند، از شمار متقین بیرون می شوند و به “هبط عمل” گرفتار می شوند چه خداوند از پاکیزه جانان می پذیرد. آنان که از عبادت راه به عبودیت رسانده باشند. مراقب باشیم که هرگز به بیماری غرور دچار نشویم و از خود بت نسازیم که خداوند بر شکستن بت ها به شدت غیور است….